Το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, από το 1930 που ξεκίνησε το Μουντιάλ, ανέδειξε αρκετές μεγάλες παραδοσιακές δυνάμεις, όμως δεν είχε χώρο για ομάδες-έκπληξη. Τα ίδια ίσχυσαν και στο Κύπελλο Εθνών Ευρώπης, αυτό που αποκαλούμε σήμερα EURO. Το 1992, άλλαξε η οπτική των φιλάθλων, όταν η εθνική Δανίας μαζεύτηκε από τις παραλίες, πήρε τη θέση της εμπόλεμης Γιουγκοσλαβίας και κατέκτησε τη διοργάνωση, όπου έλαβαν μέρος οκτώ ομάδες. 

Κάθε «μικρός» απέκτησε ελπίδα, και το 2004 το κρυφό όνειρο της μεγαλύτερης... Σταχτοπούτας έγινε πραγματικότητα. Η Εθνική Ελλάδος βρέθηκε στην κορυφή της Ευρώπης, όταν ουδείς την υπολόγιζε, ανάμεσα σε 16 ομάδες. Μέσα σε 22 μέρες, 23 Ελληνες και ο Οτο Ρεχάγκελ πέτυχαν την πρώτη νίκη του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης, επικράτησαν δύο φορές των οικοδεσποτών (Πορτογαλία) και έφτασαν στην κατάκτηση, δίχως να δεχτούν γκολ σε τρία νοκ άουτ παιχνίδια! 

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ (2-1): Πρωταρχικός στόχος στην πρεμιέρα κόντρα στην οικοδέσποινα Πορτογαλία των Φίγκο, Ρούι Κόστα, Ντέκο και Κριστιάνο Ρονάλντο ήταν να μη διασυρθούμε. Νικήσαμε με 2-1 και μάλιστα πιο... χαλαρά απ' ό,τι δείχνει το τελικό σκορ. Ο κόσμος «κουφάθηκε», αλλά σου λέει στις πρεμιέρες πάντοτε γίνονται εκπλήξεις. 

ΙΣΠΑΝΙΑ (1-1): Τότε, ήταν ίσως η πιο loser ομάδα της Ευρώπης. Προηγήθηκαν, ισοφαρίστηκαν από τον Χαριστέα και αυτό το 1-1 τούς στέρησε τελικά την πρόκριση στα προημιτελικά. Είχαμε κάνει δύο υπερβάσεις, όμως τίποτα δεν είχε τελειώσει. 

ΡΩΣΙΑ (1-2): Εκείνο το βράδυ μίλησε η ελληνική... προχειρότητα. Χρειαζόμασταν έναν βαθμό απέναντι σε μια αποκλεισμένη ομάδα-σκορποχώρι. Ε, στο 10λεπτο χάναμε με 2-0... Ευτυχώς ο Ζήσης Βρύζας μείωσε σε 2-1 και σε συνδυασμό με τη νίκη της Πορτογαλίας περάσαμε ακόμη και με αυτή την ήττα. 

ΓΑΛΛΙΑ (1-0): Αφού ο σκοπός επετεύχθη, στον προημιτελικό με τους Γάλλους κατεβήκαμε χωρίς άγχος. Εγκλωβίσαμε Ζιντάν, Ανρί και σία και με μία κεφαλιά του Χαριστέα αναγκάσαμε την Ευρώπη να υποκλιθεί για πολλοστή φορά. Από το βράδυ της 25ης Ιουνίου του 2004 μπορούσαμε να ονειρευόμαστε τα πάντα. 

ΤΣΕΧΙΑ (1-0): Ηταν η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης εκείνη τη στιγμή. Με τρομερό ποδόσφαιρο είχε περάσει πρώτη από όμιλο με Ολλανδία και Γερμανία και στον μεταξύ μας ημιτελικό δεινοπαθήσαμε. Οσες ευκαιρίες και να έκαναν, δεν μπορούσαν να σκοράρουν με τίποτα. Χτύπησε και ο κορυφαίος Πάβελ Νέντβεντ και, όταν το 90λεπτο έληξε 0-0, ο φόβος και το άγχος πήγε στη μεριά τους. Στο πρώτο μέρος της παράτασης χάσαμε τέσσερις κλασικές ευκαιρίες και στο 105' με κεφαλιά του Δέλλα περάσαμε αυτόματα στον τελικό, με τον άθλιο κανονισμό του Silver Goal, που καθόλου δεν μας χάλασε. 

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ (1-0): Οι οικοδεσπότες ορκίζονταν εκδίκηση για την πρεμιέρα και κατάκτηση του τροπαίου μπροστά στο κοινό τους. Οταν πέρασε το πρώτο 45λεπτο και δεν είχαν σκοράρει, όλοι κατάλαβαν τι επρόκειτο να συμβεί. Η συγκεκριμένη Ελλάδα δεν θα έχανε ποτέ. Κι έτσι έγινε. Το ματς ισορρόπησε, ο Χαριστέας πέτυχε γκολ κλασικά με κεφαλιά και η Ελλάδα έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης. 

Στα χρόνια που ακολούθησαν το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν κέρδισε τίποτα, ούτε επωφελήθηκε απ' αυτόν τον θρίαμβο. Ομως, για μια δεκαετία η Εθνική έμεινε ανέγγιχτη από τα φαινόμενα διαφθοράς και σήψης. Ηταν ένα υγιές group παικτών, προπονητών και παραγόντων. Κι αν με τον Ρεχάγκελ υπήρξαν εσωτερικά προβλήματα, η δουλειά έγινε μια χαρά, ενώ ο Φερνάντο Σάντος αποδείχθηκε άξιος διάδοχός του. Μέσα σε δέκα χρόνια η Εθνική Ελλάδος προκρίθηκε σε δύο ακόμη σερί EURO (στο ένα πέρασε και στους «8»), ενώ συμμετείχε σε δύο Μουντιάλ, όπου έκανε νίκες, προκρίσεις - γενικά μας έκανε υπερήφανους. 

Ολα άλλαξαν μετά τη Βραζιλία. Περίπου 23 μήνες πίσω, ο πρόεδρος της ΕΠΟ Γ. Σαρρής αποφασίζει να το... πάρει πάνω του. Τόσα χρόνια τόσο αυτός όσο και ο Σοφοκλής Πιλάβιος (που διαδέχτηκαν τον Γκαγκάτση) είχαν το μυαλό να μην πειράξουν τον τρόπο λειτουργίας της Εθνικής, που ήταν εντελώς διαφορετικός από αυτόν της υπόλοιπης Ομοσπονδίας. Προσελήφθη ο Κλάουντιο Ρανιέρι, ο οποίος καλούσε όποιον παίκτη του υπαγόρευαν κάποιοι (ποιοι άραγε;), άλλαξαν πρόσωπα στο περιβάλλον του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος και η πτώση ήρθε γρήγορα και με κρότο. Σε έναν όμιλο με Ρουμανίες, Ουγγαρίες και Βορειοϊρλανδίες, όπου προκρίνονταν δύο και ο τρίτος πήγαινε μπαράζ, κατάφερε να χάσουμε δύο φορές ακόμη και από τα Νησιά Φερόε. Χάσαμε το ραντεβού της Γαλλίας, όπου θα λάβει μέρος ο κάθε «πικραμένος» και δυστυχώς με τις θέσεις που χάθηκαν στο ranking της UEFA, το μέλλον δεν προβλέπεται ευοίωνο. 

Παρότι διαθέτουμε καλούς ποδοσφαιριστές, το όμορφο κλίμα δεν υπάρχει πια. Τα πήρε όλα μπάλα η «πολιτική» της ΕΠΟ, μιας Ομοσπονδίας με υπόδικους, μιας Ομοσπονδίας που δεν μπορεί να διοργανώσει ούτε ένα απλό Κύπελλο δίχως να τα κάνει μπάχαλο. Δυστυχώς πια, η Εθνική είναι ο καθρέφτης του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μία δεκαετία άντεξε να είναι μια όμορφη βιτρίνα, κρύβοντας πίσω της όλες τις ασχήμιες. 

Πηγή

Πηγή: pancreta