Τι εξόργισε τον πιτσιρικά Μοχάμεντ Αλι που εξαιτίας ρατσισμού πέταξε στο ποτάμι το Χρυσό της Ρώμης!
Ηταν 12 ετών όταν ο Τζό Μάρτιν τον έπεισε πως για να μπορέσει να αντιμετωπίσει έναν πιο μεγάλο του, ο οποίος του είχε κλέψει το ποδήλατο, θα έπρεπε να μάθει να πυγμαχεί. Αυτός είναι ο αστικός μύθος που περιβάλει το πως και το γιατί ο Κάσιους Κλέι πήρε την απόφαση να φορέσει τα γάντια του μποξ. Τα χρόνια πέρασαν και έγινε 18. Ηταν ήδη ο κορυφαίος ερασιτέχνης πυγμάχος τις Η.Π.Α., έχοντας 100 νίκες σε 108 αγώνες!
Η μεγάλη φοβία
Βρισκόμασταν στο 1960 και ο νεαρός Κάσιους θα πήγαινε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης. Υπήρχε όμως ένα σημαντικό -σχεδόν αξεπέραστο- πρόβλημα. Ο ατρόμητος αυτός μποξέρ είχε έναν μεγάλο φόβο: τα αεροπλάνα. «Δεν θα πάω στη Ρώμη. Δεν κάνω τόσο μακρινό ταξίδι. Μόνο εάν έρθω με πλοίο. Τότε ναι!», το ξέκοψε στους αρμόδιους της ολυμπιακής ομάδας. Τότε ανέλαβε ο μέντορας του, ο Τζο Μάρτιν που τον μετέπεισε. Το απίστευτο ήταν πως ο Κλέι μπήκε στο αεροπλάνο, έχοντας μαζί του ένα αλεξίπτωτο.
Στην Αιώνια Πόλη δικαίωσε στο έπακρο τις προσδοκίες που συνόδευαν την παρουσία του. Η κατάκτηση του Χρυσού Μεταλλίου αποδείχτηκε... ευκολάκι. Ακόμα και στον τελικό των Ελαφρέων Βαρών έκανε πλάκα στον Πολωνό αντίπαλο του, Ζμπίγκνιβ Πιετρζικόφσκι, ο οποίος έφαγε της χρονιάς του. Αυτό ήταν το τέλος της ερασιτεχνικής καριέρας του. Με την επιστροφή του στις Η.Π.Α. Θα γινόταν. Ωστόσο, πριν απ' όλα αυτά, θα τον περίμενε μία μεγάλη απογοήτευση...
Θύμα ρατσισμού στη γενέτειρα του
Με το μετάλλιο είχε λατρεία. Τις πρώτες μέρες δεν το ξεκρεμούσε από τον λαιμό του. Το φορούσε όπου και να πήγαινε. Στη γενέτειρα του όμως τη Λουίζβιλ, ο ρατσισμός εξακολουθούσε να βασιλεύει. Η επιτυχία του δεν συγκινούσε τους λευκούς συμπολίτες του. Σε ένα εστιατόρια αρνήθηκαν να τον σερβίρουν επειδή ήταν μαύρος και όταν πήγε να κάνει φασαρία, τον απείλησαν με όπλο. Θυμωμένος και στεναχωρημένος μαζί πέταξε το μετάλλιο στον ποταμό Οχάιο.
Αυτή τουλάχιστον είναι η ιστορία που κυριαρχεί αναφορικά με την κατάληξη του Χρυσού Μεταλλίου που κατέκτησε εκείνος που τέσσερα χρόνια αργότερα θα μετονομαζόταν σε Μοχάμεντ Αλι (σ.σ.: όταν ασπάστηκε τον Ισλαμισμό) και θα εξελισσόταν στον σημαντικότερο πυγμάχο όλων των εποχών. Βέβαια χρόνια αργότερα και λίγο αφότου με τρεμάμενο χέρι (εξαιτίας της νόσου του Πάρκινσον) έκανε την αφή της φλόγας για τους Αγώνες της Ατλάντας (1996), ρωτήθηκε για το τι απέγινε τελικά εκείνο το μετάλλιο, δίνοντας με επίσης τρεμάμενη φωνή μία περίεργη απάντηση: «Α, εκείνο; Το έχω χάσει από καιρό, Ούτε καν θυμάμαι που το έχω βάλει»!
Πηγή: pancreta