Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο Χίτλερ ήταν ένας λάτρης του «ευ αγωνίζεσθαι». Άλλωστε ένα χρόνο μετά, το 1937, πραγματικά αποχωρεί εκνευρισμένος πριν το τέλος ενός αγώνα πυγμαχίας στο Βερολίνο. Ως την ώρα της αποχώρησης είχε δει επί αρκετούς γύρους τον Γερμανό πρωταθλητή Γκούσταβ Έντερ να «τις τρώει» κανονικά από έναν Έλληνα πυγμάχο. Έναν μετέπειτα παγκόσμιο πρωταθλητή, πολλές δεκαετίες πριν από την λάμψη του Δήμα, του Αντετοκούμπο, του Τσιτσιπά και των άλλων Ελλήνων πρωταθλητών.
Ο Αντώνης Χριστοφορίδης γεννιέται στη Σμύρνη στις 26 Μαϊου το 1917. Στα πέντε του χρόνια φεύγει από την Μικρασία πρόσφυγας. Ο πατέρας του δεν φεύγει μαζί τους, καθώς ήδη είχε πέσει νεκρός στη μάχη. Στα δεκατρία του χάνει και την μάνα του και ο έφηβος Αντώνης συνεχίζει σε εσπερινό σχολείο, ενώ την ημέρα κουβαλάει βαλίτσες σε ένα ξενοδοχείο. Ένας καυγάς στο προαύλιο εντυπωσιάζει τους συμμαθητές του και τον ενθαρρύνουν να ασχοληθεί με την πυγμαχία. Σε ένα υπόγειο της οδού Ασκληπιού γεννιέται ένα πυγμαχικό ταλέντο, που ήδη στα 16 του δεν έχει αντίπαλο στην Ελλάδα.
Στα 17, πηγαίνει στο Παρίσι όπου αναππτύσσει τις ικανότητές του και γρήγορα όλοι οι Γάλλοι φίλαθλοι μιλούν για τον “Christo”. Τα επόμενα 2-3 χρόνια είναι γεμάτα με διακρίσεις. Το 1937 όμως πρέπει να αντιμετωπίσει τον Γερμανό πρωταθλητή Έντε μέσα στο Βερολίνο. Το αποτέλεσμα σας το έχουμε πει. Πριν οι διαιτητές ψηφίσουν, ο Έντε αναγνωρίζει την ήττα, σηκώνει μόνος του το χέρι του Χριστοφορίδη. Ο Χίτλερ είχε ήδη φύγει. Στην επιστροφή, στον σταθμό του Παρισιού, τον περιμένει ένα ξέφρενο πλήθος να τον υποδεχτεί. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι και μια νίκη μέσα στο Βερολίνο είχε υψηλή συμβολική σημασία για τους Γάλλους, έστω κι αν την έκανε ένας «υιοθετημένος» Έλληνας. Ανάμεσα στο πλήθος τον υποδέχονται ο Δήμαρχος της πόλης, ο τραγουδιστής Μορίς Σεβαλιέ και ο Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Τερέζ, ο οποίος τον αγκαλιάζει και τον φιλάει.
Στο Ρότερνταμ, ο Χριστοφορίδης θα κερδίσει τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης, νικώντας τον Ολλανδό Κλαβερεν. Θεατές 15.000 Ολλανδοί και 15 Έλληνες ναυτικοί που έτυχε να βρίσκονται στο λιμάνι. Τον τίτλο τον χάνει τον επόμενο χρόνο, μόνο και μόνο γιατί σε έναν αγώνα όπου προηγούνταν εμφατικά έσπασε το χέρι του.
Με την δόξα στις βαλίτσες μεταναστεύει και πάλι στην Αμερική. Μετά από ένα εντυπωσιακό σερί νικών, αντιμετωπίζει τον Ιταλο-Αμερικανό Μέλιο Μπετίνα. Ας σημειωθεί η ημερομηνία: Είναι Ιανουάριος του 1941. Ο ελληνικός στρατός βρίσκεται στην Πίνδο και πολεμάει την φασιστική Ιταλία. Η νίκη επί του Ιταλού και ο παγκόσμιος τίτλος των ελαφρών βαρών έχει μια υψηλή συμβολική αξία που προκαλεί φρενίτιδα ενθουσιασμού στους Ελληνο-Αμερικάνους. Η μοίρα και οι ικανότητές του έφεραν τον Αντώνη Χριστοφορίδη να νικήσει δύο φορές (έστω στο μποξ) τον Άξονα!
Ακολουθούν κι άλλες νίκες (και κάποιες ήττες βεβαίως) ως το 1947. Μετά ο Αντώνης Χριστοφορίδης ακολουθεί τη μοίρα των φθαρμένων ειδώλων. Ο πόλεμος έχει τελειώσει και τα ρινγκ έχουν άλλα είδωλα. Επιστρέφει στην Ελλάδα το 1971. Δουλεύει ως προπονητής στον Παναθηναϊκό, αλλά είναι πια η εποχή του Γουέμπλεϊ.
Στις 19 Οκτώβρη του 1985, ο 68χρονος Αντώνης Χριστοφορίδης βρίσκεται νεκρός μέσα στο αυτοκίνητό του από ανακοπή καρδιάς. Ο θάνατος γίνεται ειδησάριο και κηδεύεται δύο μέρες μετά στο νεκροταφείο Ζωγράφου.
Πηγές
fight.gr, el.wikipedia, mixanitouxronou.gr, sansimera.gr, el.wikipedia.org/wiki
Πηγή: pancreta.gr