Από όλα όσα έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας και αφορούν είστε στον αθλητισμό, είτε σε οποιαδήποτε άλλη έκφανση της κοινωνικής δραστηριότητας προκυπτει ενας σύνδεσμος που διαπερνά φαινομενικά εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις και ως προς το είδος της κακοποίησης και ως προς το πεδίο όπου αυτή εξελίσσεται. Όλοι οι θύτες είχαν στα ¨χέρια¨ τους εξουσία. Οικονομική, πολιτική, επαγγελματική, διοικητική, οικογενειακή, ακόμη και ηλικιακή. Ας σταθούμε στον αθλητισμό μιας και απο αυτόν τον τομέα ξεκίνησαν όλα. Ο βιασμός με καθαρά σεξουαλικά χαρακτηριστικά είναι μια περίπτωση, και κατα πάσα πιθανότητα, ευτυχώς απο τις μεμονωμένες. Όμως το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο γιατί ο βιασμός της ψυχολογίας, του χαρακτήρα και της ανθρώπινης προσωπικότητας στον αθλητισμό δεν είναι μεμονωμένη περίπτωση. Ας πάρουμε ως παράδειγμα τη σχέση προπονητή-αθλητή.
Πίσω απο το προκάλυμμα του ενδεδειγμένου σεβασμού στο πρόσωπο του αθλητικού μέντορα, ο αθλητής απο την παιδική κιόλας ηλικία, είναι υποχρεωμένος να εκτελεί εντολές. Υπάρχουν περιπτώσεις που αυτές δεν αφορούν μόνο στη προπονητική σχέση. Υπερβαίνουν αυτήν ελέγχοντας πολλές φορές την κοινωνική και οικογενειακή σχέση του αθλητή. Πως προκύπτει αυτός ο έλεγχος; Kαλλιεργείται σταδιακά, χρόνο με το χρόνο και με ενα μόνο καταλύτη. Την κατοχή της εξουσίας. Πόσοι νέοι αθλητές που εχουν επενδύσει τα όνειρα τους και τις προσδοκίες τους θα βρουν τη δύναμη και το κουράγιο να αντισταθούν, πολύ περισσότερο να εναντιωθούν σε περιπτώσεις προπονητών που τους συμπεριφέρονται απαξιωτικά. Τους μειώνουν ή ακόμη και τους εξευτελίζουν, πιστεύοντας έτσι οτι σκληραγωγουν χαρακτήρες και αναδεικνύουν πρωταθλητες. Είναι έτσι το σύνολο του αθλητισμού; Φυσικά και όχι. Αλλά είναι και έτσι.
H ισχύς της εξουσίας που διακατέχει μερίδα αθλητικών παραγόντων (προπονητών, διοικητικών στελεχών, κ.α) αποτυπώνεται σε αρκετές περιπτώσεις τόσο εντός όσο και εκτός σταδίων. Απο τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγαλα. Θυμάμαι προπονητή να εξευτελίζει μπροστα σε εκατοντάδες θεατές, τον ίδιο του τον αθλητή επειδή εγκατέλειψε τον αγώνα. Ο αθλητή να αποχωρεί απο το στάδιο με κατεβασμένο το κεφάλι και με γοργά βήματα να προσπαθεί να χαθεί ανάμεσα στο πλήθος. Κάντε το εικόνα. Αυτο δεν είναι βιασμός ψυχολογίας και χαρακτήρα; Ή μήπως κρύβουμε εμείς οι ίδιοι το περιστατικό του βιασμού που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας πισω απο τη ταμπέλα του ¨ιδιόρρυθμου¨προπονητή; Εμένα μου έρχεται ασυναίσθητα στο μυαλό, σκηνή απο τον κινηματογράφο με γυναίκα να πέφτει θύμα βιασμού και να τρέχει να κρύψει τη ντροπή που νιώθει ως θύμα, ενω ο θύτης κομπάζει για το κατόρθωμα του δημοσίως. Αλλά και στα μικρά και καθημερινά η ισχύς της εξουσίας αποτυπώνεται με πολλούς τρόπους. Ποιος αθλητής θα τολμήσει να κάνει παρατήρηση σε προπονητή που καπνίζει αρειμανίως εντός του σταδίου κατα τη διάρκεια της προπόνησης καίτοι είναι παράνομο; O ίδιος αθλητής με την ορμή της εφηβείας πιθανότατα θα βρει το κουράγιο να κάνει παρατήρηση σε έναν άγνωστο που καπνίζει δίπλα του σε ενα εστιατόριο. Στον προπονητή όμως, ποτέ.
Κι΄οταν ο αθλητής καταφέρει να ανέβει επίπεδο, να διακριθεί και να πρωταγωνιστήσει, τότε πολύ πιθανά θα βρεθεί αντιμέτωπος με την παραγοντική εξουσία των Ομοσπονδιών. Εκείνων που δεκαετίες τώρα έχουν μάθει να λειτουργούν ως ¨κράτος εν κράτει¨. Εκείνων που πίσω απο τον αγώνα για την κατάκτηση του αθλητικού αυτοδιοίκητου, δίνουν τον αγώνα για την διατήρηση του ανεξέλεγκτου. Έτσι για τις ενδεχόμενες εξωτερικές απειλές έχουν φροντίσει να διασφαλιστούν ενω για τις εντός η καλλιέργεια της ισχύς της εξουσίας έχει ήδη κάνει τη δουλειά της χρόνια τώρα. Ποιος αθλητής θα αμφισβητήσει τον ομοσπονδιακό παραγοντα; Eκείνον που έχει μάθει απο την παιδική του ηλικία (πιθανά μετά απο 10 και 20 χρόνια συναντά τον ίδιο στην ίδια θέση) οτι ¨λύνει και δένει¨. Καθορίζει ποιος θα κάνει τι. Ποιός θα στηριχθεί τεχνικά και οικονομικά και ποιός θα μείνει στην απέξω. Ποιος θα έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα και ποιός όχι, Ποιός δηλαδή θα εκπληρώσει το όνειρο του. Να φορέσει το εθνόσημο. Και μόνο όταν θα νιώσει ώριμος οχι αθλητικά αλλα ψυχολογικα και ηλικιακά, ενδέχεται –σπάνια – να βρει το κουράγιο να πει ¨φτάνει πιά¨. Οι περιπτωσεις Μπεκατώρου και Κακλαμανάκη, αυτό επιβεβαιώνουν. Ωρίμασαν ως άνθρωποι για να αρχίσουν να μιλάνε. Είχε προηγηθεί για εκείνους οτι βιώνουν πολλοί συναθλητές τους σε πολλές ομοσπονδίες. Η βιολογική ωρίμανση με οτι αυτό σημαίνει είναι ίσως ο καθοριστικότερος παράγοντας για να νιώσεις έτοιμος να πεις αυτο το ¨φτάνει πια¨. Και αυτο οι αθλητικοί παράγοντες το γνωρίζουν καλά. Καλύτερα απο τον καθένα. Μια ματιά στα καταστατικά των ομοσπονδιών είναι αρκετή. Θα διαπιστώσει κανείς οτι αρκετές έχουν θεσπίσει ηλικιακά όρια για την απόκτηση αθλητικής ιδιότητας. Για παράδειγμα η αρχαιότερη ομοσπονδία της χώρας, ο ΣΕΓΑΣ, έχει θέσει όριο τα 35 έτη. Μετά απο αυτή την ηλικία δεν έχεις δικαίωμα να αποκτήσει ιδιότητα αθλητή. Τι κι΄αν οι επιδόσεις σου μπορεί να είναι εφάμιλλες ή ακόμη και πολύ καλύτερες νέων αθλητών. Πίσω απο την επιχειρηματολογία οτι οι Ομοσπονδίες στοχεύουν στην ανάπτυξη του αθλητισμου και άλλα σχετικά, υποκρύπτεται ίσως ο πραγματικός λόγος. Είναι πολύ πιο διαχειρισιμος ένας αθλητής 15 ή 20 ετών απο έναν αθλητή 35 ή 40 ετών. Οι τελευταίοι μιλάνε, ενοχλούν, έχουν διαμορφώσει πλεον άποψη και κριτικη σκεψη ενώ νιώθουν πολλοί πιο ισχυροί συγκριτικά με έναν έφηβο να αντιπαρατεθούν με την ισχύ της εξουσίας, οταν νιωθουν οτι αδικουνται. Οτι απαξιώνονται. Οτι βιάζονται.
Έχουν έρθει πολλές περιπτώσεις στο προσκήνιο. Και ακολουθούν κι΄αλλες απο πολλούς τομείς. Όπως το μεγαλύτερο κέρδος δεν είναι εκείνοι που αποκαλύπτονται γιατί αυτοί θα είναι οι λίγοι αλλά όσοι ζουν με το φόβο οτι θα αποκαλυφθούν. Ότι ίσως έρθει και η δική τους σειρά, γιατί καποιος ή κάποια θα σπάσει τη σιωπή και θα μιλήσει. Και αυτοί είναι οι περισσότεροι. Μόνο εμβαθύνοντας πίσω απο τα προφανή θα καταφέρουν να αντλήσουν απαντήσεις όσοι εξακολουθούν να αναρωτιούνται ¨γιατί τώρα;¨ στον αθλητισμό, στην πολιτική, στη δημοσιογραφία, στις τέχνες, στο γραφείο, στο σπίτι. Ας γίνει η αρχή για να μιλάμε για το ¨ποτέ ξανα¨.
Πηγή: politica.gr