Το μοντερνιστικό μυθιστόρημα του Μάικ ΜακΚορμακ έχει μια ιδιαιτερότητα – δεν έχει σημεία στίξης. Η αφήγηση μας μεταφέρει σε ένα χωριό της δυτικής Ιρλανδίας, όπου ο Μάρκους Κόνγουεϊ, πολιτικός μηχανικός, ακούγοντας την καμπάνα που χτυπά κάνει νοερό απολογισμό της ζωής του. Ανήμερα της Ημέρας των ψυχών ανατρέχει σε προσωπικές στιγμές, εντάσεις από τον εργασιακό χώρο, κι την πολιτική κατάσταση στη χώρα του, που βρίσκεται στη δίνη της οικονομικής κρίσης.
Δίχως να υπάρχει απαραίτητα συγκροτημένη σύνδεση των περιγραφόμενων γεγονότων, και σε μονοφωνική αφήγηση, ο Μάρκους αποστασιοποιείται από αυτά. Ο ρυθμός εξιστόρησης του είναι καταιγιστικός, συχνά φιλοσοφεί για τη ζωή, το χάος και τις προσπάθειες μας να υποτάξουμε τους εαυτούς μας σε μια ορισμένη ροή των πραγμάτων. Εντάσσει στον λόγο του υπαρξιακούς προβληματισμούς, χωρίς συναισθηματικές προσκολλήσεις. Δεν ωραιοποιεί καταστάσεις, παραμένει ρεαλιστικός στην εικόνα του εσώτερου εαυτού του κι παραθέτει τη δική του αλήθεια: ενός ανθρώπου απλού και συνηθισμένου, με πάθη και λάθη.
Η προσέγγιση του συγγραφέα στη ζωή του ήρωα του γίνεται παρεμβάλλοντας αναμνήσεις μη παραθετικά, κι δίχως ορθολογική αντίληψη του χρόνου. Όμως αφήνει το στίγμα του κι δυνατό αντίκτυπο με αυτή του την ιστορία.
[…]λίγο πριν ο κόσμος καταρρεύσει
Βουνά, ποτάμια και λίμνες
Εκτάρια, στρέμματα, τετραγωνικά
Στη λήθη, πριν παρασυρθεί σ’ εκείνο το ρήγμα της πλάσης όπου όλα καταστρέφονται στις ανταριασμένες παλίρροιες και τα κύματα της ανυπαρξίας, ο υλικός κόσμος να παραδίνεται στις φλόγες
Βουνά, ποτάμια και λίμνες
Και μαζί του να χάνονται και όλοι εκείνοι οι ανθρώπινοι ρυθμοί που μας ενώνουν και συγκροτούν τον κόσμο σε κοινότητα, κάθε μέρα οι ίδιες
Τελετές, ρυθμοί και τελετουργίες
Που κρατάνε τον κόσμο όρθιο σαν κόκκαλα από ήλιο (σελ. 107)
Πηγή: pancreta.gr