Ο δημοσιογράφος και λογοτέχνης Σταύρος Ν. Σταυρακάκης γεννήθηκε το 1925 στους Πεύκους Σητείας και πέθανε το 2007 στο Ηράκλειο Κρήτης.
Από το 1962 εργάστηκε ως δημοσιογράφος - χρονογράφος στην εφημερίδα του Ηρακλείου «ΠΑΤΡΙΣ» της οποίας υπήρξε παράλληλα κύριος αρθρογράφος και αρχισυντάκτης από το 1972 μέχρι και το τέλος της δημοσιογραφικής του διαδρομής.
Συνεργάστηκε με τις εφημερίδες «ΤΟ ΒΗΜΑ», «ΑΥΓΗ», «ΤΑ ΝΕΑ», «ΚΡΗΤΗ», «ΕΘΝΙΚΗ ΦΩΝΗ», «ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ», «ΚΡΗΤΙΚΟ ΦΩΣ», «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΓΝΩΜΗ», ενώ υπήρξε εκδότης και συντάκτης της εφημερίδας «ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΦΩΝΗ». Έγραψε πάνω από 15.000 χρονογραφήματα που στεγάστηκαν κάτω απ’ τους τίτλους «Στην Άκρη της Πέννας», «Αληθινές Αφορμές», «Χωρίς Περιστροφές», «Εμείς και κείνοι», «Με το ράμφος του περιστεριού», «Ανθρώπινα», «Ραμφίσματα», «Από την άλλη όψη», «Έκθετες Σκέψεις», ενώ από το 1992 μέχρι και το 1996 συνεργάστηκε με την ΕΡΑ Ηρακλείου γράφοντας και εκφωνώντας πολιτικό κυρίως χρονογράφημα με τον τίτλο «Μπροστά στο μικρόφωνο».
Τα χρονογραφήματά του, εκτός από το όνομά του, υπέγραψε και με πολλά ψευδώνυμα, όπως «Σίσυφος», «Πικρός», «Ψηλορείτης», «W» κ.ά.
Από το 1975 υπήρξε μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου - Ηπείρου - Νήσων.
Το 1980 εξέδωσε την ποιητική συλλογή «Το δικό μου Τίποτα» και το 1981 τη συλλογή χρονογραφημάτων με τίτλο «Ρωμηός είναι βαράτε του».
Τιμήθηκε από την Ελληνική Δημοκρατία για τη συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος της ΕΠΟΝ, καθώς επίσης και από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Δημοσιογράφων Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης. Τιμητικές διακρίσεις τού αποδόθηκαν για την πολυετή και πολύτιμη προσφορά του στη δημοσιογραφία.
Η σταχυολόγηση αυτών των χρονογραφημάτων δεν έγινε σε καμία περίπτωση με γνώμονα τη λογοτεχνική τους αξία˙ֺ άλλωστε, αυτό θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, αφού θα έπρεπε να επιλέξει κανείς ανάμεσα σε 15.000 περίπου χρονογραφήματα που έγραψε ο Σταύρος Ν. Σταυρακάκης στη δημοσιογραφική του διαδρομή. Επίσης τα κείμενα δεν υπέστησαν καμιά φιλολογική, διορθωτική ή άλλου είδους παρέμβαση παρά μόνον εκείνη που επιβάλλεται, όταν ο γνωστός «δαίμονας» βάζει την ουρά του. Ωστόσο, έγινε μια προσπάθεια επιτομής του έργου με στόχο να φωτιστούν διαφορετικές περίοδοι, σημαντικές για την τοπική κοινωνία και για τη χώρα, όπως αυτές καταγράφτηκαν μέσα από τα μάτια και την πένα του χρονογράφου της εποχής.
Ο πολυετής αγώνας του Ηρακλειώτικου λαού για το Πανεπιστήμιο Κρήτης, που ξεκινάει από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 και συνεχίζεται μέχρι και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, βρίσκει τις στήλες «Στην Άκρη της Πέννας» και «Αληθινές Αφορμές» μπροστάρισσες σ’ αυτόν τον αγώνα.
Οι παρεμβάσεις και επεμβάσεις της αδηφάγου πολεμικής μηχανής και βιομηχανίας, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αλλά και προβλήματα της καθημερινότητας που υποβαθμίζουν τη ζωή και στερούν το δικαίωμα στο όνειρο των απλών ανθρώπων, αναδεικνύονται και στηλιτεύονται ταυτόχρονα μ’ ένα λόγο άμεσο και τραχύ χωρίς στρογγυλέματα και υπονοούμενα.
Ενδεικτικό αυτής της σκέψης και γραφής το δημοσιευμένο στις 20 Απριλίου 1967 χρονογράφημα «Τα Τσακάλια», όπου ο χρονογράφος -με αφορμή τα επεισόδια που δημιουργεί η νεολαία της ΕΡΕ σε μια πολυτάραχη περίοδο για τη χώρα- επισημαίνει τον κίνδυνο για μια επερχόμενη δικτατορία.
Τέτοιες και άλλες πολλές στιγμές σημαντικές για τον τόπο ξεδιπλώνονται μέσα από τα χρονογραφήματα του Σταύρου Ν. Σταυρακάκη με μια πένα νευρώδη και κοφτερή, πολέμια της αδικίας και υπερασπίστρια των ιδανικών της ειρήνης και της φιλίας των λαών.
Γιώργος Σταυρακάκης
"ΤΑ ΤΣΑΚΑΛΙΑ
Φανταστήκατε ποτέ διαδήλωση στίς δυόμισυ τό πρωί;
Σίγουρα θά πῆτε, πώς πρόκειται γιά ὁμαδική δραπέτευση παλαβῶν, ἤ τουλάχιστο γιά κάποιο σμάρι ἀδέσποτους τεντυμπόϋδες πού βρῆκαν τήν ὥρα κατάλληλη γιά νά οὐρλιάζουν. Κι’ ὅμως. Ἡ διαδήλωση ἔγινε. Κι’ ἄν τολμᾶτε πέστε τους παλαβούς ἤ τεντυμπόϋδες. Ἦταν ἡ «χρυσή νεολαία». Ἐκεῖνοι οἱ «Εὐγενεῖς νέοι» της ΕΡΕ, ἀπό τό λεφούσι τῆς ΕΚΟΦ τῆς Νομικῆς Σχολῆς τῶν Ἀθηνῶν. Μάλιστα. Μεταμεσονύχτιοι διαδηλωτές στό Κολωνάκι, κάτω ἀπό τό σπίτι τοῦ ἀρχηγοῦ καί πρωθυπουργοῦ. Εἶχαν πετύχει λέει στίς ἐκλογές τους στό τμῆμα τους νά βγάλουν ἐκοφίτες, καί μιά πού πέτυχε τό κόμμα θεώρησαν καλό νά τό διαδηλώσουν αὐθωρί. «Ἀμ’ ἔπος, ἀμ’ ἔργον». Κι’ ἄς εἶναι δυόμισυ ἡ ὥρα. Ποιός κοιτάζει ρολόϊ σέ τέτοιες ἱστορικές στιγμές. Τά ρολόγια εἶναι νά μετροῦν οἱ ἄνεργοι τό χαμένο χρόνο τους. Καί γιά νά ἀλλάζουν σκοπιές οἱ φαντάροι. Καί γιά νά σφυροκοποῦν βασανιστικά μέσα στό νυκτερινό σκοτάδι κοπανίζοντας τό πιπέρι τοῦ χρόνου. Γι’ αὐτό χρειάζονται τά ρολόγια. Ἀνοησίες κατά τά ἄλλα οἱ ὧρες καί τά λεπτά γιά τούς «εὐγενεῖς ἐκείνους» νικηφόρους διαδηλωτές τῶν «μικρῶν ὡρῶν». Μπορεῖ νάταν μικρές οἱ ὧρες γιά ὅλους τούς ἄλλους. Μπορεῖ ἀκόμα, ὅλοι οἱ ἄλλοι νά κοιμοῦνται ἥσυχα, νά ροχαλίζουν, νά βλέπουν ὄνειρα. Ἡ «χρυσή» ὅμως νεολαία γρηγορεῖ στίς χρυσές της ἐπάλξεις. Καί δέν ἔχει καμιά σχέση μ’ ἐκεῖνο τό «μπανάλ» «πεζοδρόμιο» τοῦ μεσημεριοῦ ἤ τῶν ἀπομεσήμερων. Ἅ πά πά! Χαλοῦν τήν «ἔννομη τάξη» τήν ἡμέρα οἱ διαδηλώσεις. Καταστρέφουν τό «κουλέρ λοκάλ» τῆς εἰδυλλιακῆς μας γραφικότητας κάτω ἀπ’ τό φῶς... Ἀπαίσια πράγματα... πολύ λαϊκά καί χυδαία. Διαδήλωση ὅμως τά μεσάνυχτα ἤ καί περ’ ἄπ’ τά μεσάνυχτα, εἶναι ποίηση! Ὅταν μάλιστα γίνει στό Κολωνάκι, τότε ναί. Αὐτό εἶναι πολιτισμός. Αὐτό θά πεῖ διαδήλωση μέ... εὐγένεια. Τό πώς ξυπνοῦν ἀπό τόν ἀνύποπτο ὕπνο τους οἱ ἄνθρωποι καί ἀποροῦν ἄν πρόκειται γιά εἰσβολή... τσακαλιῶν στήν Ἀθήνα, αὐτό δέν ἔχει σημασία. Ποιός λογαριάζει ἀγουροξυπνημένους ἀνθρώπους... Ποιός δίδει σημασία σέ λαϊκά ἐρωτηματικά καί ἀγαναχτισμένες κουβέντες πού πέφτουν ἀπό μισάνοιχτα παράθυρα στό δρόμο. Ἄς τα νά πέφτουν. Πρόκειται γιά... ἀνάγωγη καί χυδαία βροχή. Ἡ «χρυσή νεολαία» παρελαύνει, καί ταράζει τά ὄνειρα τῆς Ἀθηναϊκῆς συνοικίας. Ζοῦσε βέβαια στόν ὕπνο του, τόν βραχνά τοῦ... ξύπνιου του, κι’ ὁ κ. Παναγιωτάκης. Αὐτός ὁ ἄγριος ἐφιάλτης τοῦ Μάη... Αὐτές οἱ ἐκλογές. Αὐτό δέν εἶναι ὄνειρο. Μαρτύριο οἱ νύχτες ὅταν «ἐνώπιος ἐνωπίων» ὁ κ. Παναγιωτάκης ἀναλογίζεται μέσα στήν ἀνατριχίλα του, τά καζάνια τοῦ καρᾶ μπογιά. Εὐεργετική ἡ διαδήλωση τῆς «εὐγενοῦς νεότητος» γιά τόν ἀρχηγό. Διπλά εὐεργετική. Τούκοψε ἀπ’ τή μία τόν ἐφιάλτη. Κι’ ἄπ’ τήν ἄλλη, τούφερε ἕνα μήνυμα: Νίκη τῆς ΕΚΟΦ στό τρίτο ἔτος τῆς Νομικῆς. Μικρό τόχετε; Πρῶτος καλός οἰωνός. Μόνο πού ἦρθε σέ μικρές κι’ ἀπροσδόκητες ὧρες ὑπνηλίας. Ὧρες πού βγαίνουν οἱ Καλικάντζαροι γιά τσάρκα. Ὧρες πού εὐνοοῦν μόνο ὁράματα κι’ ὀνείρατα κάλπικα. Καί πού ξυπνοῦν τήν κουρνιασμένη ἀγανάκτηση τῶν ἀνύποπτων ἀνθρώπων καί τήν κρατοῦν ἀκόμη καί τά μεσάνυκτα καί πέρ’ ἄπ’ αὐτά, σέ ἐπιφυλακή. Ποῦ ξέρει κανείς. Μπορεῖ μιά κάποια μέρα, τέτοιαν ὥρα, νά φανοῦν κάποια ἄλλα πιό ἄγρια καί πιό αἱμοβόρα τσακάλια τῆς δικτατορίας. Ἡ «χρυσή νεολαία» τῆς ΕΡΕ ἔδωσε τό σύνθημα. Κι’ ὕστερα σοῦ λέει ὁ κ. Ράλλης πώς ἡ Ἑλλάδα δέν εἶναι ξέφραγο ἀμπέλι. Ἐμένα μου λές. Ἦταν καί ξένα στοιχεῖα στή διαδήλωση γράφει ἡ εἴδηση. Μόνο ποῦ τούτη δέν ἦταν πορεία Εἰρήνης. Ἦταν μεσονύχτια πορεία πολέμου. Καί κάτι τέτοια, ἐπιτρέπονται στό γυροφραγμένο ἀμπέλι μας!"
Πηγή: pancreta.gr