Θεοδόσης Βαφειάδης ( e.orfeas.gr)
Ο Γιώργος Σταυρακάκης είναι ένας εξαίρετος ποιητής και τραγουδοποιός από την Κρήτη που εδώ και αρκετά χρόνια ζει και δημιουργεί στην Αθήνα. Το 1997 έκανε την δισκογραφική του εμφάνιση με τον πρώτο προσωπικό του δίσκο. Ήταν το "Ρεσάλτο" με οκτώ τραγούδια που κινούνται στο χώρο της ελληνικής μπαλάντας και γράφτηκαν την περίοδο 1992-1996. Η ιστορία του τραγουδιού που ακολουθεί είναι αληθινή...η Λίνα, μια μυστήρια γυναίκα, μπαινοβγαίνει ακόμα στα bar της περιοχής αναζητώντας αυτά που τις έχουν τάξει...
Ζητήσαμε από τον ιδιαίτερο δημιουργό να μας διηγηθεί πως γράφτηκε το τραγούδι αυτό. Ο λόγος λοιπόν στον ίδιο τον Γιώργο Σταυρακάκη…
Δεκέμβρης του ’93. Τότε ζούσα ακόμη στο Ηράκλειο. Μια πόλη που το μόνο καλό που κουβαλούσε (όπως τουλάχιστον αντιλαμβανόμουν εγώ τα πράγματα τότε) ήταν ότι σε εξοικείωνε με την ιδέα του θανάτου. Ήταν τα χρόνια που προσπαθούσα να γράψω τα πρώτα μου τραγούδια. Στο μυαλό μου δεν υπήρχε η δισκογραφία, αλλά είχα πέσει με τα μούτρα στο γράψιμο. Έσκιζα κι έγραφα προσπαθώντας εν είδει ρεπορτάζ να καταγράψω και να προσεγγίσω με τον δικό μου τρόπο όλα εκείνα τα πρόσωπα και τις εικόνες που μου έκαναν κλικ και που σε μια πρώτη ανάγνωση και θέαση περνούσαν απαρατήρητα στην καθημερινότητα και στο τρεχαλητό που χαρακτηρίζει μια σύγχρονη πόλη. Τα βράδια, όμως, ήταν αλλιώς. Ατέλειωτες μεταμεσονύχτιες περιπλανήσεις και μικρές ή μεγάλες στάσεις στα μπαράκια της πόλης. Haig με πάγο. Ένα τέτοιο βράδυ του Δεκέμβρη, παραμονές Χριστουγέννων, ξανάδα μετά από είκοσι σχεδόν χρόνια τη Λίνα. Τη Λίνα που είχα να δω από το δημοτικό και που καθόταν τώρα στην απέναντι γωνιά του μπαρ και που η αλήθεια είναι ότι αν δεν είχε εκείνη τη μεγάλη ελιά στο δεξί της μάγουλο θα μου ήταν σχεδόν αδύνατον να την αναγνωρίσω. Γυναίκα γερασμένη κι ας ήταν γύρω στα 30, καρφωμένη λες στο κάδρο του χρόνου με το βλέμμα της ακίνητο, παγωμένο και φυσικά αδιάφορο για οτιδήποτε συνέβαινε γύρω της. Σκεφτόμουν από πόσο παλιά μπορεί να έρθει κάποιος φίλος, που λέει και το τραγούδι, όμως αυτό δεν ήταν αρκετό να με οδηγήσει στην επόμενη κίνηση. Ήξερα ότι δεν θα με αναγνώριζε, όπως ήξερα ότι έτσι κι αλλιώς δεν θα ‘χαμε τίποτα να πούμε. |
ΛΙΝΑ Μέσα στα μπαρ |
Πηγή: e-orfeas.gr