Είχα τον φίλο μου τον Γιώργο που είχε έναν γνωστό και μπορούσε να μας γράφει κασσέτες. Εντάξει και εγώ τα έβρισκα τα τραγούδια απο το ράδιο αλλά δεν τα προλάβαινα και απο την αρχή, στο ενδιάμεσο μίλαγε και ο παραγωγός, καμιά φορά δεν το έπαιζε και ολόκληρο γιατί έπρεπε να βάλει και την ώρα και εκεί που για παράδειγμα άκουγες “…το ξέρω πώς, δεν είμαι αυτός, που πάνω του θα…..” η ώρα είναι 00:00 σου πέταγε και ξενέρωνες αμέσως. Δεν μας χάλαγε βέβαια είχε και αυτό την ομορφιά του. Αν βέβαια έγραφες κάποιο τραγούδι στην κασέτα απο το ραδιόφωνο με rec-play πατημένα και τα δυο κουμπιά ταυτόχρονα και ήταν ατόφιο χωρίς διακοπές ή παράσιτα, έκανες και ένα παρτάκι να το γιορτάσεις!
Όλα αυτά εκεί στα τέλη του 80′ με αρχές 90′. Οι μεγαλύτεροι θα πάνε ακόμα πιο πίσω αλλά και 25 χρόνια πίσω απο το 1990, ε δεν τα λές και λίγα.
Ξαφνικά έπαιζε στο ραδιο ένα μεσημέρι -σαν να ήτανε εχθές το θυμάμαι- “…Εσύ μου πες πως μ’ αγαπάς πως είμαι για σένα ο παράδεισος…” , ενθουσιασμός κατευθείαν. Τι κομματάρα λέω. Ποιος τραγουδάει αναρωτήθηκα. Άκουσα μετά απο μερικές μέρες κάποιον στο σχολείο να λέει πως αυτοι ήταν οι 2002 GR. Αμέσως έτρεξα στον Γιώργο και του είπα να πεί στον φίλο του να μου γράψει μία κασέτα μόνο 2002 GR.
” Σού έγραψε μία TDK 90αρα μόνο 2002GR” μου λέει….Στο νούμερο 1 ήταν το “Είπες πως” και συνέχιζε “μαγική αυλή”, “Άννα”, “Τι να σου προσφέρω”, “Αχ καήμένη”, “Έλα πιο κοντά”….και άλλα πολλά. Την έλιωσα την κασετούλα.
Οι TDK ήτανε οι καλύτερες. Το έλεγαν όλοι άλλωστε. Υπήρχαν 30αρες, 45αρες, 60αρες, 90αρες και 120αρες αν δεν κάνω λάθος. Ήταν τα λεπτά της διάρκειας της κασέτες φυσικά διαιρούμενη δια 2, μισό για κάθε πλευρά. Οι 60αρες ήταν πιο συνιθησμένες. Βέβαια παίζανε και άλλες μάρκες και Sony, και Hitachi, κάτι Denon, κάτι ΑGFA. Αλλα οι TDK ήτανε οι καλύτερες. Βγαίναν και σε συσκευασία των 5τμχ. & 10τμχ. οπότε παίρναμε για να έχουμε.
“…Τι τραγούδι να σου πω που να’ χει αέρα;
Σαν κι αυτά μες τις κασέτες που `χουν λιώσει.
Γιατί πάτησαν το χρόνο, σ’ έχουν νιώσει.
Πήραν σήκωσαν το φως κι εδώ το φέραν…”
Υπήρχανε και οι άτυχες στιγμές. Έπρεπε να έχεις και καλό κασετόφωνο. Γιατί οτι θα την μάσαγε την ταινία κάποια στιγμή αυτό ήταν δεδομένο. Το θέμα ήταν να σου την μασήσει αλλά να μπορέσεις να την βγάλεις και με το ειδικό εργαλείο να μπορέσεις να την μαζέψεις γαιτί αν σου κοβότανε, την έκλαιγες.
Το ειδικό εργαλείο ήταν συνήθως το στιλό το Bic. Βέβαια και το μολύβι έκανε αρκει να ήταν τουλάχιστον εξάγωνο αλλά και το κλειδί της πόρτας του σπιτιού σου να έβαζες σιγα-σιγά θα την μάζευες.
“…Αγάπησα μια γυναίκα ευνούχο,
με ψηλό τακούνι και πέτσινο ρούχο.
Με τρύπια μυαλά γεμάτα φουρκέτες,
κολλημένη χρόνια
στις ίδιες κασέτες…”
Στην πλαστική την θήκη μέσα είχε και τα αυτοκόλλητα. Την έφτιαχνες όπως ήθεςλες. Αυτοκόλλητο για την πλεύρα Α, αυτοκόλλητο για την πλευρά Β και διάφορα άλλα. Μπορούσες να την κρατήσεις ωραία και όμορφη με 1-2 αυτοκόλλητα αλλά μπορούσες να την κάνεις και τσίρκο με άλλα άσχετα που έβρισκες.
Η κάθε κασέτα είχε την δική της ιστορία. Συλλογές μεγάλες σε ατελείωτες σειρές η μία πάνω στην άλλη και με αρκετή σκόνη. Αφιερώσεις, μουτζούρες, ήταν και εκείνα τα χρόνια τα εφηβικά που ήταν απο μόνα τους πολύ δυνατά και γεμάτα συναισθήματα και ανησυχίες.
“…κολλάω σε μια κασσέτα ερωτεύομαι
ενα βυνίλιο κι αφήνω το τραγούδι
να οδηγεί τη σκέψη μου και μπαίνω
μες το σκοτάδι σου και’κεί βρίσκω το φως μου…”
γράφει ο Θάνος Τεγόπουλος.
Πηγή: mousikesebeeries.gr