Η ζωγραφική τον έφερε στις εφαρμοσμένες τέχνες και στη γραφιστική, η φωτογραφία στον… Πύργο του Άιφελ. Στη συνέχεια -μετά διάφορων ενδιάμεσων σταθμών- η δουλειά του «βρέθηκε» στο πωλητήριο του Μουσείου Reina Sofia της Μαδρίτης.

Ένα color book (σαν τα βιβλιαράκια με τις ασπρόμαυρες εικονογραφήσεις που έχουν τα παιδιά και χρωματίζουν, αλλά όπως εξηγεί ο ίδιος «με πιο ενήλικα πράγματα»), που έχει τίτλο «Dream Color», έδωσε την αφορμή της επικοινωνίας.

Ο φωτογράφος και designer Σωτήρης Τρέχας, ή, όπως είναι το καλλιτεχνικό προσωνύμιο του The Dreamer, ένας νέος άνθρωπος μόλις 25 χρονών, που ξεκίνησε την εξερεύνηση του εν μέσω κρίσης, μιλά στο Tvxs στην αυγή της νέας χρονιάς, με το πείσμα και την καθαρότητα που μόνο η νεότητα μπορεί να έχει: «… Τότε ήταν που αποφάσισα απλά να κάνω ότι γουστάρω και να μην υπολογίζω κανέναν… »

- Σπουδές Μάρκετινγκ και Κοινωνιολογίας σε Αθήνα, Παρίσι, Λονδίνο. Η φωτογραφία και το design, πώς προέκυψαν; Χαρτογράφησε λίγο τη διαδρομή σου.

Στο Λονδίνο είχα πάει μικρός ένα καλοκαίρι σε ένα summer school μαζί με παιδιά από όλο τον κόσμο. Ήταν πολύ εποικοδομητικό διότι πρώτη φορά ερχόμουν σε επαφή με τόσες πολλές διαφορετικές κουλτούρες -σκοπός των μαθημάτων ήταν να αναπτύξουμε επικοινωνιακές δεξιότητες. Αργότερα πέρασα στην ΑΣΟΕΕ, στο τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης και επέλεξα μάρκετινγκ. Στη συνέχεια πέρασα ένα 6μηνο στο Παρίσι στο πλαίσιο του Εrasmus, σπουδάζοντας marketing όπου και πήρα υποτροφία. Την ΑΣΟΕΕ δεν την έχω τελειώσει, και θα αργήσω μάλλον. Είναι ξεκάθαρα τελευταία στη λίστα των προτεραιοτήτων μου.

Ζωγράφιζα από μικρός μανιωδώς. Αποτελούσε πάντα μια διέξοδο. Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο και ανακάλυψα τον άπλετο χρόνο που σου παρέχουν τα ελληνικά πανεπιστήμια, προσπαθούσα να τον εκμεταλλεύομαι όσο πιο δημιουργικά μπορούσα. Στα 18, μόλις λίγους μήνες αφότου τελείωσα το σχολείο πήρα μέρος στην πρώτη μου ομαδική έκθεση στην Τεχνόπολη στο Γκάζι με θέμα νέους εικαστικούς. Προς μεγάλη μου έκπληξη ήμουν ο μόνος συμμετέχων που δεν φοιτούσα στην Καλών Τεχνών και ο πιο μικρός σε ηλικία. Η αλήθεια είναι πως αυτό ήταν δυνατό «χαστούκι», καθώς οι Καλοτεχνίτες με σνόμπαραν και απαξιούσαν.
Τότε ήταν που αποφάσισα απλά να κάνω ότι γουστάρω και να μην υπολογίζω κανέναν.

Στη συνέχεια ανακάλυψα τη μαγεία των εφαρμοσμένων τεχνών της γραφιστικής και αποφάσισα πως με ενδιέφερε οπότε και έμαθα μόνος όλα τα προγράμματα. Τότε ξεκίνησα να κάνω και τα μπλουζάκια. Αρχικά για εμένα, μετά για τους φίλους μου, και στη συνέχεια για τους φίλους των φίλων μου. Είδα πως υπάρχει ζήτηση και είπα να προσπαθήσω να ασχοληθώ με αυτό πιο σοβαρά. Ξεκίνησα να παίρνω μέρος στα meet market και το ένα έφερε το άλλο.

Η φωτογραφία αποτελούσε χόμπι και ποτέ δεν είχα σκεφτεί να ασχοληθώ με αυτό επαγγελματικά. Όταν ήμουν στο Παρίσι, το πανεπιστήμιο μου οργάνωσε ένα γκαλά στον Πύργο του Άιφελ και μου ζήτησαν να αναλάβω το εικαστικό κομμάτι, επειδή γνώριζαν τη δουλειά μου στην Αθήνα. Έτσι, τους πρότεινα να κάνουμε μια έκθεση φωτογραφίας. Στην έκθεση αυτή είχα ρόλο curator περισσότερο, αλλά παρουσίαζα και κάποιες φωτογραφίες μου. Αυτή η έκθεση είχε πολύ μεγάλη απήχηση στα media διεθνώς, κατά συνέπεια το έμαθαν και στην Ελλάδα, και ένα καινούριο site μου πρότεινε να δοκιμάσουμε μια συνεργασία. Μου φάνηκε ενδιαφέρουσα πρόταση και έτσι γύρισα από το Παρίσι ως φωτογράφος. Στη συνέχεια είδα πως ο χώρος της φωτογραφίας μου άρεσε πάρα πολύ και αποφάσισα να ασχοληθώ πλέον σοβαρά.

-Το καλλιτεχνικό trademark, το προσωνύμιο που διάλεξες για τον εαυτό σου «The Dreamer», τι σημαίνει; Ποιες είναι οι αναφορές – αναγωγές του στη ζωή σου;

Ήταν εντελώς τυχαίο, δεν το διάλεξα. Αρχικά χρησιμοποιούσα το όνομά μου, μέχρι που κάποια στιγμή σχεδίασα το λογότυπου του Dreamer και ξεκίνησα να το χρησιμοποιώ σε διάφορες εικονογραφήσεις μου. Αποδείχτηκε πως ήταν πιο εύκολο για τον κόσμο να με φωνάζει Dreamer παρά Σωτήρη, οπότε και το καθιέρωσα. Η ιδέα για το λογότυπο μου ήρθε από μια παλιά φωτογραφία μου που είχα βρει. Μου θύμισε όλα τα τρελά όνειρα που είχα μικρός και έτσι με χαρακτήρισα «ονειροπόλο».

-Τι είδους φωτογράφος είσαι; Πώς θα προσδιόριζες τη δουλειά σου; Εννοώ, σε γοητεύουν τα πρόσωπα, τα πορτραίτα, η μόδα.

Ασχολούμαι κατά κύριο λόγο στον χώρο της μόδας. Το αγαπημένο μου είναι να φωτογραφίζω σε backstage επιδείξεων.

-Τι σημαίνει για σένα η ποπ κουλτούρα; Αποτελεί δομικό στοιχείο της ταυτότητας σου;

Η αγάπη μου για την ποπ κουλτούρα είναι εμφανέστατη, θαρρώ. Το πως κάτι γίνεται μαζικό και εντάσσεται σε κάποιους πάρα πολύ απλούς κανόνες προκειμένου να τραβάει τα βλέμματα, με θαμπώνει.

-Η σχέση της οικογένειας σου με την Τέχνη; Υπάρχει κάποιο γονίδιο;

Ο μπαμπάς μου με έμαθε να ζωγραφίζω. Έχει αρκετές γνώσεις και μου πέρασε το μικρόβιο.

-Το Dream Color, τι είναι; Πώς κατάφερες να του «βρεις θέση» στο πωλητήριο του σπουδαίου Μουσείου Reina Sofia της Μαδρίτης;

Το Dream Color είναι μια έκδοση που παρουσιάζει τη δουλειά μου. Μου αρέσει να το αποκαλώ «η ψυχή μου σε 128 σελίδες». Παρουσιάζω κάποια από τα πρότζεκ που έχω κάνει στο παρελθόν καθώς και κάποια καινούρια με τα οποία θα καταπιαστώ στο μέλλον. Έχει εκδοθεί σε μόλις 300 αντίτυπα όπου και τα 300 είναι μοναδικά καθώς το εξώφυλλο είναι σχεδιασμένο στο χέρι. Ο υπεύθυνος του πωλητηρίου του Μουσείου το είδε από κάποιον που το είχε αγοράσει και ήρθε σε επικοινωνία μαζί μου διότι τον ενδιέφερε.

-Σε έναν κόσμο που μοιάζει -και για πάρα πολλούς ανθρώπους (στην Ελλάδα, στην Ισπανία και όχι μόνο) είναι- γκρίζος, ένας νέος άνθρωπος πού βρίσκει την έμπνευση να μιλήσει για χρώματα; Ρωτώ, επειδή, όλες οι έρευνες αναφέρουν ότι τα «μεγάλα θύματα» της ευρωπαϊκής πολιτικής, αυτοί που έχουν πληγεί με τον πιο έντονο τρόπο είναι οι νέοι άνθρωποι.

Ξεκίνησα να δουλεύω κατά τη διάρκεια της κρίσης, οπότε για μένα ήταν ήδη ένα γεγονός. Δεν γνώρισα (επαγγελματικά) ποτέ τα τρελά λεφτά και τις μεγάλες παραγωγές. Πάντα προσπαθώ για το καλύτερο δυνατό όντας ρεαλιστής. Έχω κάποιους στόχους και θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να τους πετύχω. Άμα καθόμουν να με παίρνει από κάτω η κρίση και κάθε κρίση τότε θα έχανα το χρόνο μου.

-Συνεχίζεις να συνεργάζεσαι ως φωτογράφος με περιοδικά και μεγάλα brand name (και του εξωτερικού). Με ποιούς;

Ενδεικτικά αναφέρω τα Instyle, People, Madame Figaro, Lifo, Ozon, Metropolis, Nike, H&M, Diesel, Reebok, Warner Music, Emi Music κ.α.

-Γιατί το site σου είναι μόνο στα αγγλικά;

Διότι απευθύνομαι στο παγκόσμιο κοινό. Οι περισσότεροι πελάτες μου βρίσκονται εκτός Ελλάδας - Αμερική, Ισπανία, Αγγλία και μετά Ελλάδα.

Info
* Το Dream Color πωλείται στο Μουσείο Reina Sofia της Μαδρίτης, σε επιλεγμένα καταστήματα σε Αθήνα, Κύπρο, Ισπανία και online.
** Ο Σωτήρης μαζί με τη σχεδιάστρια κοσμημάτων Cat Black έχουν δημιουργήσει το Neon Raum, ένα χώρο στο κέντρο της Αθήνας που λειτουργεί σαν φωτογραφικό στούντιο και showroom για Έλληνες σχεδιαστές (www.facebook.com/neon.raum)

Πηγή: tvxs.gr