Νίκη Τρουλλινού* 

Έβαλε το cd στο μηχάνημα και πάτησε το πλήκτρο. «Μπορεί μια μέρα», του είπε, κι άρχισαν αγκαλιασμένοι το περπάτημα πάνω κάτω, εκατοντάδες μέτρα έτσι, πάνω κάτω στο κόκκινο με τα λουλούδια χαλί, από γωνιά σε γωνιά, από στίχο σε στίχο, από φωνή σε φωνή, με τις νότες παρέα. 

Το πιάνο, το ακορντεόν, η κιθάρα, σε μεταμεσονύκτια εκπομπή ραδιοφώνου -κάποτε- κάτω από τα σκεπάσματα με τη βροχή σε ξύλινα παπούτσια στριμωγμένη να κτυπά τα τζάμια. Εκείνη πολλών δεκαετιών, πρώτη γενιά, εκείνο λίγων ημερών, γενιά τρίτη, διέσχιζαν το σαλόνι αγκαλιασμένοι. Του έρωτα η σαϊτιά, η βροχή μιας βόλτας στην εξοχή, και χάδια και φιλιά και απώλειες. 

Πέλαγος βαθύ, η φωνή της Μοσχολιού φωνάζει παιδικά χρόνια, στη γενέθλια πόλη – τότε που δεν ξέραμε από καινούργιους χειμώνες, ούτε για τα τσιμπήματα των μελισσών. Famous Blue Raincoat, σου ταίριαξαν τα κίτρινα φώτα, τα θυμάται ανοικτά στη Δυτική Ακτή, κι οι δρόμοι του Βερολίνου δεν άργησαν καθόλου να σβήσουν αμφίρροπες προσδοκίες… Λαβωματιές σκέτες οι φωνές της Τάνιας, της Χαρούλας, της Δήμητρας, της Έλλης, φωνές δικές της, δικές μας, στη δίπλα πόρτα περιμένουν γενναιόδωρες. Μάνο Ελευθερίου – προσκυνούμεν σε: του Χάρου το φιλί θυμός μεγάλος. Και μ’ αεράκι Τετάρτη βράδυ ψάχναμε το σπίτι του Ναπολέοντα του Λαπαθιώτη, ψηλά στα σκαλάκια των Εξαρχείων – τι ζωή και ‘κεί. Ζωές από μετάξι δεν τις λες, σημάδεψαν πάντως αγάπες κρεμασμένες στου Χρόνου το σκοινί. 

«Αστέρι μου, φεγγάρι μου» του μουρμουρίζει, καθώς κάνει να κλάψει, - άκου τώρα τον Νίνο Ρότα των ώριμων χρόνων… Και σαν μεγαλώσεις θα σου διαβάσω Νίκο Γκάτσο και θα σε πάω να τη δεις, την Παναγιά της Πατησίων. Άντε, κουράγιο και φτάσαμε στη φωνή της πικραμένης θεάς με τ’ όνομα Φλέρυ Νταντωνάκη. 

Και κοίτα, σε άλλο όνειρο μην πας, κάναμε τόσο δρόμο, πολλών δεκαετιών εγώ, λίγων ημερών εσύ, δεν ξέρω, τα κατάφερα να σε νανουρίσω, μικρέ μου; Ούτε ξέρω αν τα τραγούδια είναι γένους θηλυκού, είναι και αρσενικού είναι και ουδέτερου, άνευ σημασίας η κατηγοριοποίηση, ξέρω πως η Μνήμη είναι γένους θηλυκού, μου αρέσει  στον πληθυντικό αριθμό – οι Μνήμες. 

Και οι μνήμες γίνονται λέξεις και νότες και τραγούδια. Το ξέρεις τώρα, ασυνείδητα ή μήπως υποσυνείδητα, τώρα το μαθαίνεις. Και στον ενικό όμως, η μνήμη. Κι η  Μνήμη είμαστε εμείς.         

*Συγγραφέας 

Πηγή: efsyn.gr