Είπαν πως είναι θεριό που κείτεται στη θάλασσα και το όνομα, της το χάρισε μια νεράιδα. Είπαν πως είναι κλειδί του παραδείσου, κρατά δεξιά μιαν ήπειρο κι αριστερά μιαν άλλη... Από της Γραμβούσας το ακρωτήρι, ως εκεί που πολεμάνε οι δροσουλίτες, νοτισμένοι από την αλμύρα του Λιβυκού πελάγου. Εκεί που ο Δασκαλογιάννης ζήτησε από τον Λασιθιώτη παπά Τζιρίτη, να στείλει χαμπέρι στον Κισσαμίτη βιολάτορα Κιορέ, πως θέλει να του συνθέσει ένα σκοπό για να χορέψουν οι δώδεκα αρχηγοί το πέμπτο ζάλο.- Και μέχρι το παλάτι του Ραδάμανθυ και το παλάτι του Μίνωα και ίσα με να φτάσεις στη Ζάκρο, η Κρήτη θα σε μαγέψει. Έτσι όπως τους μαγεύει όλους, σαν νεράιδα , εδώ και αιώνες. Άραβες, Ενετούς , Αγαρηνούς , Αιγύπτιους. Όλοι την ήθελαν, πάντα όμως τους αντιστεκόταν σαν το θεριό. Όλοι άφησαν τα σημάδια τους σε τούτο τον τόπο. Σημάδια βαμμένα με αίμα, σημάδια στην αρχιτεκτονική, στη ζωγραφική, στη λογοτεχνία, σημάδια παντού. Το στοιχείο όμως του γνήσιου Κρητικού, του φιλόξενου όπως τον Ξένιο Δία που γαλουχήθηκε στα απόκρημνα και κακοτράχαλα βουνά της, έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο. Ανοίγουν το σπιτικό τους και κερνάνε δυο τσικουδιές, για τι ο μουσαφίρης δεν «εμπήκε με τον ένα πόδα». Μιλάω για τους Κρητικούς τους λεβέντες, όχι αυτούς με το 45άρι σιδερικό στη μέση και την πρασινάδα στο βουνό. Αυτοί καλά θα κάνουν να συνέλθουν και να νερώσουν το κρασί τους. Μιλάω για τους Κρητικούς, που στο αίμα τους κυλάει το κόκκινο του Δ. Θεοτοκόπουλου. Που ακούνε τον Ερωτόκριτο και τον νιώθουν γιατί ξέρουν πως «μόνο εκείνος π’ αγαπά»... όπως τραγουδούσε ο Σκορδαλός... Που έχουν έναν Καζαντζάκη να τους υπενθυμίζει πως πρέπει να φτάσουν όπου δεν μπορούν και πως όποιος περιμένει τη λευτεριά από ξένα χέρια είναι σκλάβος. Που η αγγελική φωνή του Ξυλούρη, τους τραγουδά «Πότε θα κάμει ξαστεριά» για να τους δίνει δύναμη να κάνουν ιστό το κορμί τους, σαν αλλοτινός Καγιαλές και με μαγκούρες και πέτρες αν χρειαστεί να ριχτούν στη μάχη. Μιλώ για τον Χαϊνη, όπου σαν το αγριοκάτσικο ανεβαίνει σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό χαράκι για να πολεμήσει σαν αητός. Σε ψηλό βουνό, στις Χανιώτικες μαδάρες, στην κορφή του Ψηλορείτη, στα Λασιθιώτικα βουνά, να αναπνεύσει καθαρό αέρα γεμάτο από δίκταμο, θυμάρι, μαλοτήρα, τον ελεύθερο αέρα...
Κων/να Χαριτάκη – Μηχανολόγος Μηχανικός Α.Τ.Ε.Ι.
Πηγή: pancreta