Ηταν ατίθασος. Ατίθασος πολύ, έως ταραξίας. Το σχολείο, σαν ρούχο στενό, δεν τον χωρούσε. Τον είχαν αποβάλει από όλα τα Λύκεια της Ελλάδας. Πήρε απολυτήριο, όταν πήγε ο αδελφός του στη θέση του να δώσει εξετάσεις. Στα 17 του πήρε τη βαλίτσα του και μια μηχανή και «τσίκι τσίκι» έφθασε στο Παρίσι. Υστερα ήρθαν οι υποτροφίες, ο Ιόλας, η καταξίωση..
Ο Αλέξης Ακριθάκης δεν χώρεσε ούτε στη λογική. Μόνο στην ποίηση και την τέχνη
ΥΓ: Το ποστ αυτό θα μπορούσε να γραφτεί μέρες Πανελληνίων ή ανακοίνωσης αποτελεσμάτων και όχι την επέτειο του θανάτου του. Για τον απλούστατο λόγο πως μολονότι μισούσε το σχολείο, μολονότι δεν σπούδασε σε επίσημες Πανεπιστημιακές σχολές, διάβασε πολύ, έκανε παρέα με τα καλυτερα μυαλά της εποχής του και το κυριότερο έγινε ένας σπουδαίος ζωγράφος.
Αφήστε λοιπόν τα παιδιά σας ν’ ανθίσουν στον δικό τους κήπο.
Φωτογραφία: Έργο του Αλέξη Ακριθαράκη
Πηγή: pancreta