Κεντρικό πρόσωπο στη σκηνή η Ανδριανή Κυλάφη, υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη Γιάννη Πετράκη ερμήνευσε μοναδικά τα κείμενα της Νίκης Τρουλλινού (μικρή φωτ.)
«Θεωρήστε την ως τη μοναδική εκδήλωση που έγινε φέτος στο Ηράκλειο για τη συμπλήρωση 50 χρόνων από την εγκαθίδρυση της δικτατορίας», είπε η συγγραφέας Νίκη Τρουλλινού στη σκηνή του κατάμεστου θεάτρου Αστόρια. Και δεν είχε άδικο.
Η μουσική και θεατρική παράσταση «Μπουάτ… από τους δρόμους του ’60 στη σιωπή της δικτατορίας», που μόλις είχε τελειώσει γνωρίζοντας την αποθέωση από το κοινό που χειροκροτούσε όρθιο, ήταν το μοναδικό σημείο συνάντησης των «εκδρομέων του '60» με το σημαντικότερο εφόδιο που τους άφησε η εκδρομή αυτή: τη μνήμη, συλλογική και προσωπική, από γεγονότα και συγκυρίες που άλλαξαν μια για πάντα τη ζωή τους.
Στο Ηράκλειο, τόπο όπου έγινε η πρώτη διαδήλωση κατά της χούντας, την ίδια κιόλας μέρα της 21ης Απριλίου 1967, κανένας από τους... επισήμους φορείς δεν θυμήθηκε φέτος, πενήντα χρόνια μετά, τη μαύρη επέτειο.
Η παράσταση της ομάδας «ΩΔΗπόρος» κάλυψε με το παραπάνω το κενό.
Μισό αιώνα μετά το «μαύρο» της χούντας, στο πανί ζωντάνεψε όλη εκείνη η σκληρή δεκαετία του '60. Εικόνες από τα πρωτοσέλιδα για την Αποστασία, για τις δολοφονίες του Λαμπράκη και του Πέτρουλα, μαζί με το… «Ρομάντσο» και το «Ντομινό». Η Αρλέτα, ο Πουλόπουλος και ο Ντίλαν και η αισθητική από τις πρώτες διαφημίσεις ηλεκτρικών ειδών. Και αργότερα, η «αισθητική» των ταμπλό βιβάν των συνταγματαρχών στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
Επί σκηνής επτά εξαιρετικοί μουσικοί ερμήνευσαν τα τραγούδια της εποχής από το «Μικρό Παιδί», τα «Ασπρα καράβια» και το «Χριστινάκι» του νέου κύματος μέχρι τον «Καραγκιόζη» του Σαββόπουλου, το «Να αδελφέ μου» του Ρίτσου και το «Καφενείον η Ελλάς».
Κεντρικό πρόσωπο στη σκηνή, η Ανδριανή Κυλάφη, ερμηνεύοντας μοναδικά τα κείμενα της Νίκης Τρουλλινού. Πάντοτε πειστική, άλλοτε σαν μικρό κορίτσι στο Ηράκλειο, άλλοτε σαν φοιτήτρια στην Αθήνα, τους πραγματικούς ρόλους της συγγραφέως δηλαδή, κατά τη διάρκεια της τρίωρης παράστασης, που κράτησε καθηλωμένο το κοινό.
Υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη Γιάννη Πετράκη, η «μικρή μαθήτρια» ανοίγει επί σκηνής ένα σεντούκι και από εκεί ξεδιπλώνονται τα γεγονότα της ταραγμένης δεκαετίας.
Οι κουβέντες στο οικογενειακό τραπέζι ενώ ξεκινούσε η κρίση στον Κόλπο των Χοίρων και ο γαλατάς που παραμόνευε να ακούσει και να καταδώσει.
Οι πολιτικές συγκεντρώσεις στην Κρήτη και η μετανάστευση στη Γερμανία. Το ναυάγιο του οχηματαγωγού «Ηράκλειον» στη Φαλκονέρα, ο χορός γιάνκα και το βερμούτ στα πρώτα πάρτι.
Και αργότερα, ο ήχος από τις ερπύστριες και η κηδεία του Σεφέρη και ο… Παναθηναϊκός στο Γουέμπλεϊ. Και μετά ο Νοέμβρης και «Το Μεγάλο μας Τσίρκο» στην Αθήνα και ο Ξυλούρης και το στέκι της ΦΕΚ (Φοιτητική Ενωση Κρήτης).
«Λοιπόν, οι διαδηλώσεις, οι καταλήψεις και τα σχετικά δεν απηχούν μέσα μου τόσο την εποχή όσο η Τέχνη που απλόχερα μας δόθηκε.
Ενα παράθυρο ανοιχτό στη λιακάδα κι ας μαζεύονται τα χιλιόμετρα σκουριασμένα γύρω μας», λέει στο κείμενό της η Νίκη Τρουλλινού.
Στο Φεστιβάλ Αθηνών
Στο πάντα φορτισμένο κλίμα του Νοέμβρη η παράσταση βρίσκει ήδη τον δρόμο της και προς την Αθήνα αλλά και προς την υπόλοιπη Ελλάδα, καθώς υπάρχουν ήδη προχωρημένες συζητήσεις με το Φεστιβάλ Αθηνών.
Κυρίως όμως δείχνει έναν δρόμο για τη σύνδεση με το σήμερα και το ερώτημα: τι απέγιναν εκείνοι οι αγώνες και η συνειδητότητα της εποχής;
Στις τελευταίες γραμμές του κειμένου η ίδια η συγγραφέας λέει: «...δεν κακιώνω την εποχή μας, γιατί άλλωστε; Μια εποχή είναι κι αυτή. Απλά δεν είμαστε τόσο καλοί στους μοναχικούς δρόμους που άνοιξαν μπροστά μας όσο τότε, στην ομαδική προσπάθεια. Ή, πού ξέρεις, μπορεί ακριβώς εκείνη η ομαδική προσπάθεια να 'κρυβε τελικά αυτό που πραγματικά είμαστε».
Info
■ Σκηνοθεσία: Γιάννης Πετράκης σε κείμενα Νίκης Τρουλλινού
■ Ερμηνεία: Ανδριανή Κυλάφη. Τραγούδι: Μαρία Ιερωνυμάκη
■ Αντώνης Νικολιδάκης (ακορντεόν), Αρης Κουτεντάκης (μπουζούκι, μαντολίνο, κιθάρα, τραγούδι), Γιάννης Κιαγιαδάκης (πιάνο), Γιώργος Κριτσωτάκης (τραγούδι, κιθάρα), Ζαχάρης Δραμουντάνης (μπάσο) και Κώστας Σφακιανάκης (μπουζούκι, τραγούδι)
Πηγή: pancreta