“Σώζοντας την Ευρώπη” ήταν το κυρίαρχο σύνθημα στο Συμβούλιο των Ευρωπαϊκών Σοσιαλιστικών Κομμάτων (ΕΣΚ) λίγες μέρες νωρίτερα στην Πράγα. Σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη συγκυρία, εν μέσω Βρετανικού Brexit, δημοψηφίσματος στην Ιταλία, οι ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες και σοσιαλιστές συναντήθηκαν και ανέπτυξαν μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για το δικό μας ευρωπαϊκό μέλλον, για τη δική μας Ευρώπη.

Στις βασικές προτεραιότητες των συναντήσεων που έλαβαν χώρα ήταν η νέα γενιά, η αγορά εργασίας, η βιώσιμη ανάπτυξη, η περιβαλλοντική προστασία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ισότητα των φύλων.

Η παρουσία των νέων ανθρώπων ήταν στα ιδιαίτερα θετικά του Συμβουλίου, όπως και οι εκτεταμένες συζητήσεις με ευρύτατους προβληματισμούς οι οποίοι εκφράστηκαν και συζητηθήκαν με επιχειρήματα.

Κοινή συνιστάμενη η σκληρή πραγματικότητα την οποία βιώνουμε όλοι και όλες. Οι ανισότητες επιτείνονται και η ανάγκη αντιμετώπισης της διαγενεακής ανισότητας, στην οποία δόθηκε μεγάλη έμφαση, είναι επιτακτική. Το χάσμα μεταξύ των γενεών στην αμοιβή εργασίας, στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα είναι διευρυνόμενο αλλά και το χάσμα στην αμοιβή για την ίδια θέση μεταξύ ανδρών γυναικών παραμένει έντονο.

Σημειώνεται συγχρόνως, το χάσμα στις συντάξεις μεταξύ των γενεών και μεταξύ ανδρών γυναικών, το οποίο καλούμαστε επίσης να αντιμετωπίσουμε. Η κατάρρευση  του κοινωνικού κράτους όπως το γνωρίζαμε είναι αδιαμφισβήτητη ενώ απαραίτητη κρίνεται  η υιοθέτηση νέων πολιτικών αναδόμησής του με διαφορετικές προϋποθέσεις.

Οι περιφερειακές ανισότητες σε ευρωπαϊκό επίπεδο επίσης επιδεινώνονται και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση φαντάζει όνειρο απατηλό.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον θα ήταν αναμενόμενο ένα δυναμικό παρόν από τους ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες και σοσιαλιστές. Θα ήταν αναμενόμενη η ανάπτυξη μιας παθιασμένης κινηματικής, συλλογικής προσπάθειας που θα «εισβάλλει» στην κοινωνία για να εμπνεύσει.

Ωστόσο, στην παγωμένη Πράγα το Συμβούλιο του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος ήταν μάλλον υποτονικό, ανασφαλές και παθητικό.

Εύκολα διαπίστωνες την έλλειψη ριζοσπαστικών προτάσεων, την επιφυλακτική στάση απέναντι στο λαϊκισμό και τις ακραίες τάσεις ακόμη και αν χαραμάδες φωτός ξεπηδούσαν από ομάδες γυναικών και ακτιβιστών. Η δυναμική, η έμπνευση, το πάθος, το όραμα απουσίαζαν.

Το σημαντικότερο ωστόσο κατά τη δική μου άποψη ήταν η «απόσταση». Η απόσταση από την κοινωνία και τους πολίτες. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έχει ανάγκη την επαφή με τους πολίτες, μέσα στην κοινωνία, με απλά, σαφή μηνύματα και εφαρμόσιμες προτάσεις μακριά από τις κλειστές αίθουσες συμβουλίων, μαζί με τα κινήματα, τις ομάδες πολιτών, τα συνδικάτα, τους εργαζόμενους, τα πανεπιστήμια.

Για αυτό και πιστεύω ακράδαντα ότι  το βασικό σύνθημα μας, το σύνθημα του ΕΣΚ σε αυτό το Συμβούλιο θα έπρεπε να είναι «Αλλάζοντας την Ευρώπη θα Σώσουμε την Ευρώπη». Ξαναφέρνοντας την Ευρώπη στους πολίτες και στις αρχές της, τη δημοκρατία, την πρόοδο, την εργασία για όλους και όλες, την ποιότητα  του εργασιακού και προσωπικού βίου, το σεβασμό στη διαφορετικότητα , την ισότητα και την ισονομία.

Αλλάζοντας θα σώσουμε την Ευρώπη,  φέρνοντας στο προσκήνιο και πάλι τους ανθρώπους και την αναγεννημένη προοδευτική ατζέντα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας με συμμέτοχους όλους και όλες στη νέα εποχή, χωρίς  τα απομεινάρια μιας άλλης «δοξασμένης περιόδου» η οποία ανήκει οριστικά στο παρελθόν.

Ζέφη Δημαδάμα