Πρωτοδιορίστηκα στη Θήβα, με τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου και την περιέργεια να δω πώς είναι η αντίπερα όχθη (που αν δεν την κρατήσεις είσαι χαμένος από χέρι). Ξαναβρέθηκα, μέσω φβ, με αρκετά παιδιά εκείνης της χρονιάς, έστω και διαδικτυακά. Τις προάλλες προστέθηκε μια ακόμη στην παρέα, η Αλεξάνδρα. Μου έκανε αίτημα, γιατί είχαν την κουβέντα μου με κάτι παλιούς φίλους και συμμαθητές της.

Η χαρά μεγάλη που έγινε συγκίνηση, όταν μου θύμισε ότι της είχα αναθέσει το ατυχές Ριτσάκι από τη «Φαύστα» του Μποστ. Ρωτώντας την στο inbox για τα νέα της, μου είπε ότι ασχολείται με τη φωτογραφία και δυο θεατρικές ομάδες. Ισως γιατί τελικά όσους σπόρους και να πάρει ο άνεμος, όσους και να φάνε τα πουλιά, όλο και κάποιοι θα περιμένουν τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου για να βλαστήσουν. Και αναδύονται το ίδιο ζωντανοί, όπως όλα τα πρόσωπα που συνταξιδέψαμε ένα ή περισσότερα χρόνια. Του Αντώνη που αγάπησε ξαφνικά τα αρχαία όταν του συνέδεσα τον Μιθριδάτη από τα Ημισκούμπρια με τον συνονόματό του, βασιλιά του Πόντου. Της Αγγελικής, της πιο ροκ τύπισσας που γνώρισα ποτέ, που έκρυβε τα ακουστικά κάτω από τα μακριά μαλλιά της για να απολαμβάνει τους Placebo και μ’ έφτυνε κανονικά στην τάξη. Μια λίστα βιβλίων για τα Χριστούγεννα (ανάμεσα τους το «Όταν έκλαψε ο Νίτσε», το οποίο διάβασε) ήταν το μαγικό ραβδάκι που τη μεταμόρφωσε στην καλύτερη μαθήτρια στη λογοτεχνία.

Κι είναι κάτι τέτοιες στιγμές που ξεχνάς τα ξώφαλτσα χτυπήματα τα οποία δέχτηκες, όταν πλακώθηκαν οι δικοί σου μαθητές της Γ Λυκείου με άλλους από διαφορετικό σχολείο όχι για μια Ελένη που κλάπηκε, μα για ένα πανό. Γιατί υπάρχουν και τσιρότα χωρίς τραύμα. Ένα μικρό τσιμπιματάκι μόνο, όταν σε συναντούν στο δρόμο οι παλιοί σου μαθητές/τριες και σε ρωτούν «Με θυμάστε κυρία;» κι εσύ νιώθεις ευγνώμων για τα χιλιάδες terabytes που έχουν αποθηκευτεί ανέπαφα στον σκληρό σου δίσκο. Ένα reset κάνεις και ξαναμπαίνει μπουρλότο στον κόσμο των μεγάλων.

Χρύσα Κακατσάκη