Εν Βηθλεέμ τη Πύλη...

Όχι, δεν τρελάθηκα ξαφνικά. Δεν το πήρα απολύτως τοις μετρητοίς το «από Αύγουστο Χειμώνα», άρα Χριστούγεννα, άρα κάλαντα. Άλλωστε, η μεγάλη εμμονή στις παραδόσεις δημιουργεί σύγχυση καμιά φορά. Η παροιμία που περιλαμβάνει τη φράση «από Αύγουστο Χειμώνα» δεν μας αφορά εδώ στην Κρήτη, διότι από Νοέμβρη Χειμώνα στο ευλογημένο νησί.

-Πού πας τέτοια ώρα;, με ρώτησε ο σύζυγος, όταν με είδε ντυμένη εντελώς σπορ στις 9 το βράδυ. Κι όταν λέμε σπορ εννοούμε κυριολεκτικώς, από ρούχα μέχρι υπόδηση και εξάρτυση: παντελόνι με ογδόντα τσέπες, μπουφάν αδιάβροχο παύλα αντιανεμικό, μποτάκι δερμάτινο πεζοπορίας, αεριζόμενο, με αντικραδασμική σόλα, μπατόν ορειβασίας, φακό, σφυρίχτρα, σακίδιο στην πλάτη με μπουκαλάκι νερό στη μια πλαϊνή θήκη και μια κουλούρα σκοινί στην άλλη, κράνος και καπέλο, την κάμερα κρεμασμένη στον λαιμό. Όπως, δηλαδή, φεύγω Κυριακές πρωί για εκδρομή με τον Πεζοπορικό και δεν του κάνει εντύπωση.

Αλλά όταν αυτό συμβαίνει Παρασκευή βράδυ στις 9, όχι παράξενο φαίνεται, μέχρι και υποψίες μπορεί να κινήσει! Με είχε δει να τηγανίζω και τις κοτομπουκιές νωρίτερα και να τις βάζω στο ταπεράκι, με λεμονόφυλλα πάνω-πάνω, όπως έκανε η μητέρα μου όταν ήμουν παιδί και ήταν να πάμε εκδρομή, έφτιαξα και σαντουιτσάκια με μια εγγλέζικη εσάνς για να δείξω και τον κοσμοπολιτισμό μου στην παρέα.

Η απάντηση «πάω σινεμά με τον Ορειβατικό, παίζει ένα σινεφίλ ισπανικό» δεν φαίνεται να τον κάλυψε πλήρως, οπότε έπρεπε στα γρήγορα να του βάλω υπότιτλους.

Σινεμά το Καλοκαίρι ίσον θερινό. Θερινό στην πόλη μας ίσον ενετικά τείχη. Θερινό σινεμά στα τείχη (πάλι) ίσον Βηθλεέμ.

Όποιος δεν έχει πάει μέχρι εκεί δεν μπορεί να διανοηθεί προς τι ο εξοπλισμός, λες και πάει σε φαράγγι με εικοσιδύο γκρεμούς να χάσκουν κάτω από τα πόδια του. Καλά, εδώ δεν μιλάμε ακριβώς για κάτι τέτοιο αλλά μιλάμε για εικοσιδύο μέτρα δύσβατης περιοχής, με τις ανηφορικές της -και τις ανάλογες κατηφορικές της με το που πέφτουν οι τίτλοι τέλους της ταινίας-, με λακκούβες, με σαμαράκια, με γλίστρες, με απ’ όλα. Συν το ότι δεν υπάρχει φωτισμός, οπότε πατάς όπου σε φωτίσει ο πανάγαθος θεός στον οποίο πιστεύεις (ή μπορεί και όχι και τότε δεν σε σώζει τίποτα). Οι θάμνοι και τα δέντρα αποτελούν πιθανώς ένα θαυμάσιο καταφύγιο για διάφορα θηρία της αστικής πανίδας, όπως το τρομερό ερπετό με το όνομα Hemidactylus turcicus, λαϊκιστί σαμιαμίδι και το αιμοβόρο έντομο κώνωψ ο ανωφελής καθώς και νυχτερίδεςκιαράχνες (μια λέξη). Επικίνδυνα τα πράγματα, τουτέστιν πλήρως δικαιολογημένη η εξάρτυση.

Το περίεργο είναι ότι το δύσβατο αυτό μονοπάτι των εικοσιδύο μέτρων, που μπορεί να είναι μόνον είκοσι ή μπορεί και δεκαοκτώ -πάντως είναι 38 βήματα της γράφουσας μέχρι την είσοδο του σινεμά-  ξεκινά από τον δρόμο-βιτρίνα της πόλης μας, ο οποίος εξυπηρετεί το απέναντι έργο-βιτρίνα της πόλης μας, το οποίο κόστισε πολλά εκατομμύρια στους πολίτες-βιτρίνα(?) της πόλης μας: Λεωφόρος Πλαστήρα και Πολιτιστικό Κέντρο Ηρακλείου. Δύο έργα-σταθμός στην τοπική ιστορία.

Το άλλο περίεργο είναι ότι δεν περίσσεψε σε καμιά από τις άπειρες μπετονιέρες, που πήγαν κι ήρθαν επί τόσα χρόνια που κατασκευάζονταν τα παραπάνω έργα, λίγο τσιμέντο, έστω και βραδείας πήξεως, για να εμπλουτιστεί με μερικά χαμηλά και φαρδιά σκαλοπάτια και ράμπα πρόσβασης ΑΜΕΑ το μονοπάτι που οδηγεί στην είσοδο του σινεμά. Ούτε περίσσεψαν μερικές πλάκες -της πλάκας, έστω, όχι μαρμάρινες σαν της Πλατείας Κορνάρου- από την κατασκευή των απέραντων πεζοδρομίων, για να στρωθεί. Ούτε περίσσεψε μια κολόνα φωτισμού για να φυτευτεί στο μέσον της διαδρομής και να διευκολύνει το επικίνδυνο σπορ της προσέλευσης  και αποχώρησης αλλά και να φωτίσει, όπως ο ήλιος την ώρα της φωτογράφισης, τα λειασμένα από την επαφή με αμέτρητα παπούτσια τσιμεντοβότσαλα, υπολείμματα της παλαιάς τσιμεντόστρωσης του μονοπατιού των 38 βημάτων, πράγμα που το καθιστά μια από τις πιο δύσκολες διαδρομές της κρητικής πεζοπορίας. Πρόσθετος επιβαρυντικός παράγων τα τακούνια των κυριών, οι οποίες, με τη λογική της βραδινής εξόδου, δυσκολεύονται να τα αποχωριστούν και γιατί να το πράξουν, άλλωστε.

Γενικώς, πολλά περίεργα συμβαίνουν σ’ αυτήν την πόλη!

Όταν πια άρχισε ο Ορειβατικός να διοργανώνει εκδρομές στο σινεμά κατάλαβα το μακρόπνοο σχέδιο του Δήμου Ηρακλείου: θέλησε να τονώσει το ενδιαφέρον για εντός πόλης διαδρομές, για όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να βγουν εκτός. Διότι η πόλη μας διαθέτει άπειρα αξιοθέατα αρχαιολογικού και εμπορικού ενδιαφέροντος αλλά, πέραν του εκκεντρικού αθλήματος «σλάλομ πεζών και εποχουμένων επί κατεστραμμένης ασφάλτου» -έτσι λέγεται επιστημονικά η απεγνωσμένη προσπάθεια να αποφύγεις -μάταια- τις λακκούβες, οδηγός ή πεζός- πλέον ενδείκνυται και για πλήθος πολιτιστικοφυσιολατρικών διαδρομών. Διότι ο συνδυασμός πολιτιστικών θεαμάτων και δύσβατων διαδρομών γυμνάζουν συγχρόνως ψυχή, νου και σώμα σε ποσοστό ανάλογο του βαθμού δυσκολίας των.

Παρατηρήσεις

• Είμαι περίεργη να μάθω τι διαδικασία απαιτείται για να αδειοδοτηθεί μια ιδιωτική επιχείρηση του είδους, που στην επιβεβλημένη αυτοψία θα παρουσιάζει αυτό ακριβώς το θέαμα στην πρόσβαση. Διότι νόμοι υπάρχουν -επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά- πλην εφαρμόζονται επιλεκτικά. Να σημειωθεί ότι υπάρχουν ράμπες ΑΜΕΑ στην είσοδο, όπως φαίνεται στο βίντεο, αρκεί να βρεθεί κάποιος να σηκώσει το αμαξίδιο στον αέρα για να το ανεβάσει εκεί πάνω.
• Μαθαίνω ότι ένας νέος σύλλογος βρίσκεται σε διαδικασία ίδρυσης, για να διεκδικήσει το δικαίωμα των πολιτών στην ασφαλή κίνηση εντός πόλης, όπως ακριβώς το δικαιούνται: ο Σύλλογος Πεσόντων σε Οδούς, Πλατείες, Πεζοδρόμια Ηρακλείου, ο λεγόμενος και Σύλλογος ΠΟΠΠΗ. Τότε είναι που θα γίνει της ΠΟΠΠΗς στην πόλη μας. Το περιμένουμε με αγωνία.

Ζητώ συγγνώμη από τον Ορειβατικό Σύλλογο, δεν θα έπεφτε ποτέ τόσο χαμηλά, το ξέρω.

Γεωργία Καρβουνάκη