Ηράκλειο Κρήτης. Γωνία Λεωφόρου (?) Πλαστήρα και Άλμπερτ. Ναι,ναι! Εκεί που υπήρχε περίσσιο ένα παρκάκι με δυο τρία δεντράκια,περίσσια κι αυτά, ενώ μας έλειπε ένα ράουντ αμπάουτ. Κόψαμε τα δεντράκια, διαλύσαμε το παρκάκι, το μικρό πνευμονάκι της γειτονιάς που περίσσευε, το κάναμε όσο πιο σκληρό μας έπαιρνε, τσιμέντο, πέτρα, βάλαμε και μερικά λουλουδάκια που κάποιοι τα ξεριζώνουν τις νύχτες κι ύστερα γυρνάνε και τα πουλάνε στα πανέρια.

Είναι η γειτονιά του Πολιτιστικού Κέντρου Ηρακλείου. Είναι η γειτονιά του Καζαντζάκη, η γειτονιά των ενετικών τειχών, της Πύλης Βηθλεέμ,των Κηποθεάτρων που “διακινούν” τα  πολιτιστικά δρώμενα μιας μεγάλης και ιστορικής πόλης κάθε καλοκαίρι.

Σ’ αυτή τη γειτονιά, μες το μικρό στενό περάσαμε ένα απόγευμα λίγο πριν μας έρθει το νερό. Το σαπουνόνερο, για την ακρίβεια. Την είδα την κυρία με τη μεγάλη, κόκκινη πλαστική λεκάνη, γεμάτη σαπουνάδες, στρίβοντας το αυτοκίνητο στην Άλμπερτ. Σταμάτησα ακριβώς τη στιγμή  που έδινε ώθηση. Σταμάτησε κι εκείνη.

Όχι! Μην τα πετάτε, της λέω. Δεν επιτρέπεται να πετάμε σαπουνόνερα στους δρόμους.

Μα εγώ τώρα έπλυνα, μου λέει, ως ατράνταχτο επιχείρημα.

Είναι επικίνδυνο, επιμένω. Αν περάσει μηχανάκι μπορεί να συμβεί ατύχημα.

Εμείς τα πετάμε, μου λέει.

Είμαι της δημοτικής αστυνομίας, την απειλώ.

Εμείς θα τα πετάμε, ακούστηκε, μαζί με τον ήχο του νερού που έπεφτε με βία στο οδόστρωμα και μου ξέπλυνε το ακόμη στιγματισμένο από τη λασποβροχή των περασμένων ημερών εμπρός αριστερό φτερό.

Την ευχαρίστησα γι αυτό κι έφυγα, υποσχόμενη να ξαναπεράσω κάποια στιγμή για να μου πλύνει και το υπόλοιπο, σίγουρη ότι δεν χρειαζόμαστε πολιτιστικό κέντρο αλλά εκπολιτιστικό, μαζί και χειρουργικό. Να μας πιάνει έναν έναν και να μας κάνει μεταμόσχευση εγκεφάλου ή και απλή εμφύτευση του ευγενούς αυτού οργάνου, που είναι ανύπαρκτο, ως φαίνεται, μέσα στην κρανιακή κοιλότητα.

Να η εκτίμηση και ο σεβασμός που εμπνέετε, κύριοι των αρμοδίων δημοτικών αρχών, μόλις κάποιος δηλώσει εκπρόσωπός σας: δωρεάν πλύσιμο αυτοκινήτου, με αγνή παρθένα σαπουνάδα, μέσα στην οποία είχαν εμβαπτισθεί νωρίτερα τα σώβρακα του τίμιου βιοπαλαιστή με το τρίκυκλο που είναι παρκαρισμένο νόμιμα στη γωνία ακριβώς τα οποία είδα αργότερα, απλωμένα με τάξη στην απλώστρα του πεζοδρομίου, την οποία η παστρική νοικοκυρά βγάζει για να φαίνεται από το Μαρτινέγκο η νοικοκυροσύνη της. Θα μου πεις, τι τον νοιάζει τώρα τον Καζαντζάκη, στη θέση που βρίσκεται, αν η κυρία απλώνει τα σώβρακα με τάξη;

Θα συμφωνήσω απόλυτα. Η κυρία, όμως, δεν το ξέρει κι εσείς, κύριοι των δημοτικών αρχών, είστε υπεύθυνοι να της το μάθετε. Το απαιτώ εγώ, ο πολίτης που σας ψήφισε και σας πληρώνει κιόλας. Βέβαια, το ξέρω ότι είναι πιο βολικό να κυνηγάτε τα ευκολάκια, εκεί κάνει τζιζ. Αλλά, πείτε μου: υπάρχουν νόμοι; Αν υπάρχουν εφαρμόζονται; Αν δεν εφαρμόζονται υπάρχει αστυνόμευση να το πιστοποιήσει και να πράξει τα δέοντα;

Δεν θα ντρέπεστε να παρελαύνετε στα “πολιτιστικά κέντρα” το καλοκαίρι για να δείτε και να σας δουν, περνώντας με πηδηματάκια πάνω από τα σαπουνόνερα για να μη λερώσετε το παπουτσάκι σας; Φυσικά, το ίδιο ισχύει και για κάθε γειτονιά, που έχει μεταβληθεί από τους συμπολίτες, που γνωρίζουν ότι υπάρχετε μόνο στα χαρτιά, σε υπαίθριο ιδιωτικό πλυντήριο αυτοκινήτων και όχι μόνον. Τις αμαρτίες να δούμε ποιος θα ξεπλύνει κάποτε.

Γεωργία Καρβουνάκη