Πολύς λόγος τελευταία -πάλι- για τα αγγλικά του Τσίπρα, που έγινε στόχος κάθε παρέας κοινωνικού δικτύου που σέβεται τον εαυτό της αλλά και σατιρικών εκπομπών, οι οποίες, τουλάχιστον, έχουν κι έναν σκοπό: το κέρδος. Τη δουλειά τους κάνουν, έστω και αν συχνά είναι κατακριτέα, αφού δημιουργούν τάση, διαμορφώνουν άποψη που μπορεί να είναι και λανθασμένη. Oι δικτυωμένοι Έλληνες τι κέρδος έχουν; Ίσως την αίσθηση ότι έτσι έκαναν το καθήκον τους, «δόξα τω θεώ, επαναστάτησα και σήμερα, πάμε τώρα να γυμνάσουμε και δαχτυλάκια στο τηλεκοντρόλ».

Πόσο δικαιούται, ας πούμε, να κρίνει τα αγγλικά του Πρωθυπουργού κάποιος/α που λέει «Ενταξει ο τσιπρας μιλαει αγγλικα με προφορα....κλαιωωωω». Με ένα τουίτ που δημιουργεί σεισμό διότι ο/η συντάκτης του κατάφερε να εκφράσει όλα, μα όλα τα συναισθήματα που του/της προκάλεσε το γεγονός με μια μόνο λέξη: κλαιωωωω και, μάλιστα, στο ατονικό σύστημα, που είναι ό,τι πιο δύσκολο μπορεί να σου τύχει και δείχνει την έφεση στην ίδια τη μητρική σου γλώσσα, τη γεμάτη κλισεδάκια και γκλαμουριές.

Το να σχολιάσεις την επάρκεια του πρωθυπουργού στις ξένες γλώσσες από τον καναπέ σου ή από την καρέκλα του -άδειου από πελάτες- γραφείου σου δεν είναι πολιτική τοποθέτηση, δεν σε κάνει επαναστάτη, δεν σε κάνει αντιπολιτευόμενο, δεν σε κάνει υπεύθυνο πολίτη, ικανό να φέρεις την ανατροπή, την αλλαγή που απαιτείται πάνω απ’ όλα στη νοοτροπία μας, για να πούμε ότι αρχίσαμε να καλλιεργούμε το έδαφος που αφήσαμε εμείς οι ίδιοι να χερσώσει και να ρημάξει, για να το βρουν τουλάχιστον τα εγγόνια μας σε κατάσταση τέτοια που να μπορέσουν να σπείρουν, για να θερίσουν τα δικά τους εγγόνια.

Ναι, τόσο μακρινή είναι η προοπτική μας ως λαού, όσο συνεχίζουμε να πιανόμαστε από απλοϊκές, πρόχειρες χειρολαβές, νομίζοντας ότι αυτές θα είναι που θα μας σώσουν από το γκρεμοτσάκισμα.

Η ανεπάρκεια του Χ ή του Ψ πολιτικού σε ξένες γλώσσες ή άλλες δεξιότητες, όπως η παρασκευή σκορδαλιάς, το πέταγμα χαρταετού, το πλέξιμο με καλτσοβελόνες, η σκοποβολή με σφεντόνα, ουδόλως του αφαιρεί πόντους στα μάτια μου. Άλλωστε, όλοι, μα όλοι, όσοι συνέβαλαν στην καταστροφή ήταν απόφοιτοι του Χάρβαρντ ή αναλόγων «σχολείων», τουτέστιν άριστοι γνώστες της αγγλικής, τουλάχιστον. Μάλιστα, ένας απ’ όλους την είχε και μητρική του γλώσσα και ήταν και δεινός ποδηλάτης -μιας και μιλάμε για δεξιότητες- τόσο που άλλαζε την αλυσίδα εν κινήσει (!!!). Ομολογώ ότι δεν αισθάνθηκα ούτε στιγμή υπερήφανη γι αυτούς, για τα πτυχία και τις γνώσεις τους.

Όπως δεν αισθάνομαι μειωμένη από τα κακά αγγλικά του Τσίπρα, τόσο που να ντρέπομαι να βγω στη διεθνή κοινωνία. Περισσότερο μειωμένη, θα έλεγα, αισθάνομαι από τα κακά ελληνικά πολλών πολιτικών μας γιατί αφενός είναι πολύ ξύλινη και αφετέρου με απενοχοποιούν -εμένα κι έναν λαό ολόκληρο- για την κακή χρήση της μητρικής μου γλώσσας.

Το καλύτερο, όμως, που θα μπορούσε να κάνει ο Πρωθυπουργός, που φοβάμαι ότι είναι και το μόνο, αφού δεν φαίνεται να έχει άλλες δυνατότητες, είναι να χρησιμοποιεί τα ελληνικά του -τα οποία καλείται να βελτιώσει κιόλας- και να εμπιστευτεί την τύχη των διεθνών επαφών του στις γνώσεις διερμηνέων. Όχι για να μην «μας κάνει ρεζίλι», όπως διατείνονται πολλοί ότι συμβαίνει, αλλά για να μπορεί να μεταφέρει την αγωνία μας για επιβίωση χωρίς να ψάχνει λεξικό, γιατί χάνει πολύτιμο χρόνο, χωρίς να χρησιμοποιεί λάθος λέξεις που δεν φέρνουν λύσεις αλλά γέλωτα και μόνον.

Κλαίω, δεν κλαιωωωω

Γεωργία Καρβουνάκη