Δημοσιεύτηκε
Η αλήθεια είναι ότι αν μπορούσε κάποιος να μου προσάψει ένα κουσούρι, θα ήταν το «αγαθιάρης». Το χειρότερο πάνω μου είναι ότι το κάνω συνειδητά αυτό το πράγμα, από τις προσωπικές σχέσεις μου (μην ανησυχείτε πάντως, δεν είμαι ούτε τόσο καλοπροαίρετος, ούτε τόσο αθώος) μέχρι πιο σοβαρά θέματα. Έτσι λοιπόν, σε κουβέντα με φίλους και αφορμή με όσα προσβλητικά προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό και βρήκαν την κορύφωσή τους με το ψήφισμα στη Δανία, σχεδόν έβαλαν τα γέλια. Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά επειδή εδώ και χρόνια η κατάσταση έχει ξεκαθαρίσει ότι η Ε.Ε. είναι ένα ξεγυρισμένα νταβατζηλίκι, που χρυσώνει το χάπι «πάμε για ψώνια στο Μιλάνο και live στο Λονδίνο», προσγειώνοντας στεγνά ακόμη κι εμάς τους χαζούς (χωρίς εισαγωγικά πλέον) που πιστεύαμε στην ελεύθερη διάδοση ιδεών και προσώπων.
Αντ' αυτού, γυρίσαμε πίσω ολοταχώς προς μια Ευρώπη με συρματοπλέγματα, ραγδαία ανάπτυξη φασιστικών αντιλήψεων (που και καλά είχαν εξαλειφθεί) και μίσος για τα πάντα. Και να μην ξεχνιόμαστε κι εμείς ως στόχος στο πιάτο. Δηλαδή εντάξει, είναι γνωστό ότι υπολειτουργούμε, έχουμε τεχνικά θέματα, τρέχουμε πάντα την τελευταία στιγμή, αλλά τώρα μεταξύ μας, αυτό είναι το πρόβλημα; Όχι.
Το πρόβλημα είναι ότι η Ευρώπη είναι ξεκάθαρα 2 ταχυτήτων. Παιδιά και αποπαίδια. Οπότε αναλόγως γίνεται και ο διαχωρισμός: αυτοί που απολαμβάνουν την ευμάρεια και αντιμετωπίζουν το προσφυγικό θέμα ως θέμα αισθητικής και αυτοί που τρώνε τα σκάγια της διαχείρισης του προβλήματος. Καλύτερες αποδείξεις από τη συζήτηση του θέματος, δε θα μπορούσαν να είναι τόσο η παραίνεση του Βέλγου πολιτικού (ο οποίος δεν απολαμβάνει και ιδιαίτερης εκτίμησης στη χώρα του) πέρι πνιξίματος των προσφύγων (ξέχασα, δεν είναι πνίξιμο, είναι push back, μη γινόμαστε χυδαίοι), όσο και η δημιουργία Νταχάου χωρητικότητας 400.000. Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι το σχέδιο ήταν ελλιπές. Αλλά από την άλλη δε χρειάζεται: ούτε 70 χρόνια πίσω είναι που τέθηκαν οι βάσεις του know how «αξιοποίησης» μειονοτήτων.
Στο ενδιάμεσο λοιπόν, έχουν ταϊστεί μεθοδικά τα χειρότερα ένστικτα των «πολιτισμένων» και η προπαγανδα έχει δώσει ρέστα. Λογικό και αναμενόμενο: η δαιμονοποίηση των προσφύγων είναι το καλύτερο φάρμακο για μια Ε.Ε που δεν μπόρεσε να διαχειριστεί ούτε τα στοιχειώδη στον τομέα της διεθνούς διπλωματίας. Και άντε να πούμε, ότι είναι πολύ λεπτές ισορροπίες με πολλούς αστάθμητους παράγοντες που ανατρέπονται εύκολα, οπότε δεν μπορείς να προβλέψεις. Αλλά η οικονομική κρίση, η αποδόμηση του κοινωνικού κράτους, η απώλεια εργασιακών θέσεων ήταν θέματα που προέκυψαν τώρα; Μάλλον όχι. Απλά βολεύει να εστιάζουμε σε ένα πρόβλημα, χωρίς ταυτόχρονα να θέλουμε να ασχοληθούμε με το τι το προκάλεσε. Γιατί θα θεωρήσω κομματάκι δύσκολο να πιστέψω ότι οι Ευρωπαίοι δεν πήγαν να φάνε τον Άσαντ και ως συνήθως ανοίξαν ιστορίες κατά το παλιό, καλό αμρικάνικο δόγμα του «τα κάνω σκατά και καλή υγεία να έχουμε». ‘Η ότι η Αραβική Άνοιξη ήταν συμπτωματικά μόνο για τα κοσμικά καθεστώτα και όχι για κάποιες ιδιαίτερα σκληροτράχηλες αραβικές μοναρχίες; Δεν ξέρω, ρωτάω, υποθέσεις κάνω.
Έτσι λοιπόν, πολιτικά παιχνίδια και εντάσεις μη ελεγχόμενες δημιούργησαν ένα κοκτέιλ, το οποίο θα αντιμετωπιζόταν με ιδιαίτερη συγκίνηση και ευχές αν δεν είχε την κακιά συνήθεια να φτάσει έξω απ' την πόρτα μας. Γιατί ας πούμε, όλοι θα δείξουν την ευρωπαϊκή συγκίνηση εάν ξεράσει η θάλασσα τον πιτσιρικά πνιγμένο, με το πρόσωπο μπρούμυτα και θα κάνουν το ευρωπαικά πολιτισμένο like τους, αλλά ας πούμε μόνο πρόσφατα έγινε γνωστό ότι αγνοούνται 10.000 παιδιά, τα οποία πιθανώς στην καλύτερη να έχουν πέσει θύματα σεξουαλικής κακοποίησης και στη χειρότερη έχουν πέσει θύματα στα χέρια χασάπηδων του εμποριου οργάνων. Μάλλον είναι πολύς ο κόπος να ασχολούμαστε με μεγάλα νούμερα, εμποδίζει και την πέψη της ευμάρειας. Τα κατηγοριοποιούμε ως αναλώσιμα του πολιτισμού μας και συνεχίζουμε.
Τελικά, πολύ πιθανό να ισχύει ότι μέρος του προβλήματος είναι και οι πολιτικοί. Εξαιρούνται οι έλληνες πολιτικοι που είναι μόνοι τους ένα πρόβλημα ο καθένας και μιλάμε για τα σοβαρά κράτη που έχουν πολιτικούς και όχι κοτζαμπάσηδες και ταλιμπάνους. Αλλά βλέπεις στις τηλεοράσεις να προβάλλονται πρόσωπα όπως ο Ολάντ, η Μέρκελ, ο Κάμερον, και αναρωτιέσαι τι υποτίθεται ότι τους ξεχωρίζει αυτούς από ένα στέλεχος οποιασδήποτε εταιρίας. Και η απάντηση είναι: καμιά. Ακόμη χειρότερα αυτά τα άτομα ξέρεις ότι δεν κυβερνάνε. Πέρα απο συνομωσιολογικά σενάρια, οι άνθρωποι αυτοί δεν ασκούν πολιτική. Ασκούν οικονομολόγοι, μανατζέρηδες, διάφορα κέντρα, αλλά όχι οι ίδιοι. Και κάθεσαι και σκέφτεσαι πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, εάν στην κυβέρνηση, στην εκάστοτε κυβέρνηση υπήρχαν άτομα όπως ο Βίλυ Μπραντ ή ο Χέλμουντ Σμιντ, που μας αποχαιρέτησε πρόσφατα. Κι αν αναρωτιέστε γιατί αναφέρομαι σ΄αυτούς συγκεκριμένα, είναι εν μέρει λόγω της παραμονής μου στο εξωτερικό, αλλά κυρίως γιατί και οι δύο θα μπορούσαν να εκληφθούν ως υποδείγματα πολιτικής με κέντρο τον άνθρωπο και όχι τα νούμερα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα αριθμητικά νούμερα.
Χαίρε Ευρώπη, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν.
