Δημοσιεύτηκε
Κι όμως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που έχουν κάτι να πουν, κάτι να δώσουν κάτι να προσφέρουν. Κάτι βγαλμένο απ’ την ψυχή, από τα όνειρά τους. Κουβαλούν πολύτιμη παρακαταθήκη έννοιες αφηρημένες, σκέψεις εφηβικές για κόσμους καλύτερους χτισμένους πάνω στα θεμέλια της αλληλεγγύης, γόνιμη αντίδραση, επίμονη αντίσταση, τόλμη κι όλα εκείνα που δε μοιάζουν. Κι είναι έτοιμοι όλα αυτά να τα μοιραστούν, να τα δωρίσουν, να τα αξιοποιήσουν, να τα εξαπλώσουν. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μέσα από τα παιδικά μάτια του κάποτε εαυτού τους, μέσα από την τέχνη τους και τις ελπίδες τους, μέσα από το ακατάσβεστό τους πείσμα.
Άνθρωποι που αρνούνται να παραδοθούν, να αλλοιωθούν, να ασχημύνουν για να ξεχωρίσουν σε μια κοινωνία που επιβραβεύει τη βρομιά. Άνθρωποι που έχουν κάτι να μοιραστουν, ένα ερέθισμα, ένα έναυσμα, μια ώθηση προς όλα όσα μοιάζει να έχουμε πια ξεχάσει. Εκείνοι που ξέρουν τι σημαίνει σεβασμός κι όχι υπακοή, αξιοπρέπεια κι όχι συμβιβασμός, αγώνας κι όχι τακίμιασμα. Διάλεξαν τον πιο δύσκολο δρόμο και το πληρώνουν κάθε μέρα, όμως, ναι, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με συνείδηση κι ίσως αυτή να είναι στο τέλος της ημέρας κι η μοναδική ζωντανή αιτία που συνεχίζουν.
Θέλετε, λοιπόν, κάπου εδώ να μοιραστούμε έναν προβληματισμό; Πώς ονομάζεται μια κοινωνία η οποία προτιμά να δίνει σε κάθε επίπεδο και προς κάθε κατεύθυνση βήμα σε οχετούς ώστε διατηρούν τον βούρκο της όσο πιο βρόμικο γίνεται ενώ υπάρχουν ακόμη εκείνοι οι άλλοι άνθρωποι που λέγαμε πριν οι οποίοι έχουν κάτι ουσιαστικό να δώσουν, κάτι αληθινό να προσφέρουν; Πώς ονομάζεται η κοινωνία η οποία αντ-αμείβει τη δυσωδία ενώ καταδικάζει στην εξαθλίωση το πνεύμα, την τέχνη, τη σκέψη και τους εκπροσώπους τους; Πώς θα χαρακτηρίζατε μια κοινωνία, για να το κάνω πιο λιανά, στην οποία πληρώνεται ο εκάστοτε Λιάγκας για να βγαίνει στην τηλεόραση να σκορπάει μπόχα κι εμετό την ίδια στιγμή που νέοι καλλιτέχνες, δημιουργοί, επιστήμονες παλεύουν για τα προς το ζην στα οποία πολλές φορές δε φτάνουν καν;
Μία ακόμη ερώτηση έχω προς πάσα κατεύθυνση. Ποιοι είναι τελικά πίσω από αυτήν την για όλους μας κατά τα άλλα απρόσωπη κοινωνία; Εσύ, ας πούμε, που με διαβάζεις κι εξοργίζεσαι όπως εγώ ίσως νιώθεις ότι δεν ξέρεις από πού ν’ αρχίσεις όμως είσαι μέρος της κοινωνίας. Ίσως μια λύση θα ήταν να μην κάνεις αυτά που κοροϊδεύεις ούτε για πλάκα, ίσως μια λύση θα ήταν να μην πάψεις ποτέ να μιλάς, να αντιδράς, να κοντράρεις γόνιμα ό,τι σκουπιδαριό μπουκωνόμαστε και καταπίνουμε αμάσητο χρόνια τώρα. Ίσως είναι μια λύση κι αυτό.
Όμως εσύ, ο άλλος εκεί έξω, που πιθανότατα δε με διαβάζεις καν αυτή τη στιγμή αλλά θα το ρισκάρω και θα σου απευθύνω τον λόγο. Εσύ, λοιπόν, που τη βρίσκεις με το να στηρίζεις κούφιες περσόνες κι ανδρείκελα, που τη βρίσκεις με το να ταΐζεις την ξεφτίλα εν γνώση σου, που γουστάρεις να καφρώνεις με τη χυδαιότητα διαιωνίζοντάς τη, που δίνεις πάτημα στη λάσπη να περνιέται για σπουδαία, εσύ που με τις ευχές σου εξακολουθούν κι αναπαράγονται εγκληματικά πρότυπα κενότητας, σκατοψυχίας, κατινιάς κι αντί να θαφτούν τοποθετούνται στο πάνθεον του δικαιώματος της δημοσιότητας με ό,τι αυτή συνεπάγεται, εσύ, πότε θα απολογηθείς για την ξεκάθαρη συνεργία στα εγκλήματά τους; Πότε θα απολογηθείς για τη μόνιμη δικαιολογία που έχεις πίσω από τα χείλη σου κάθε φορά που αποχαυνώνεσαι και ισχυρίζεσαι πως “να μωρέ, με βοηθάει να ξεχνιέμαι”.
Πότε θα απολογηθείς που όσο εσύ ξεχνιέσαι θάβεις παράλληλα τον πολιτισμό στο όνομα της σαπίλας; Πότε θα απολογηθείς που καθώς ξεχνιέσαι άφησες να μας καβαλήσει η γλοιωδίλα ενώ στον αντίποδα αδιαφορείς επιδεικτικά για όλους εκείνους που ακόμη υπάρχουν κι έχουν όντως κάτι να πουν, κάτι να προσφέρουν; Πότε θα απολογηθείς που χάσκεις με τα πάντα σου ορθάνοιχτα μπροστά στη χωματερή τους ενώ αποτελείς ντουβάρι για να χτυπούν πάνω σου το κεφάλι τους όλοι εκείνοι που πραγματικά κρύβουν μέσα τους κόσμους ολόκληρους; Τώρα, βέβαια, θα μου πεις, αν ήσουν σε θέση να απολογηθείς θα είχες και συναίσθηση της κατάστασης. Μήπως, λοιπόν, το θέμα δεν είναι να απολογηθείς αλλά να παταχθείς επιτέλους;
Πόσους “Λιάγκες”, πόσα “Gntm”, πόσο βόθρο ακόμη ν’ αντέξουμε στα κεφάλια μας; Γιατί αυτοί κι όχι εμείς, γιατί καταντήσαμε έτσι; Δεν αντέχω πλέον να σκέφτομαι πως άνθρωποι οι οποίοι αναπαράγουν εγκλήματα αντιμετωπίζονται ελαφρά τη καρδία στην καλύτερη ως σούργελα, στη χειρότερη ως “επώνυμοι” μα στο τέλος της ημέρας πληρώνονται μέσα σε όλα γι’ αυτήν τους τη χυδαία προσφορά εκεί που συνάνθρωποί μας κυριολεκτικά πεινάνε. Ας τους εξαφανίσουμε ως περσόνες, ας τους σβήσουμε επιτέλους απ’ τον χάρτη με το να μην τους στηρίζουμε σε κανένα επίπεδο.
Από ποιον περιμένουμε να αλλάξει η κατάσταση; Από εκείνους που προβάλλουν όσα βλέπουν ότι πουλάνε κοιτώντας πάντα το συμφέρον τους; Ακόμη κι αυτό το κείμενο σκέφτομαι μήπως με έναν τρόπο αναπαράγει όσα σιχαίνομαι. Όμως δε γίνεται να βλέπω τόσους εξαγριωμένους ανθρώπους να ωρύονται μέσω κοινωνικών δικτύων ενάντια στους “Λιάγκες” αυτού του κόσμου κι οι “Λιάγκες” να εξακολουθούν να υπάρχουν παρασιτώντας εις βάρος των άξιων!
Τι κάνουμε λάθος επιτέλους;
Όταν ένα τεράστιο κομμάτι μιας κοινωνίας προτιμά να ξεχνιέται κάποτε την ξεχνάει η ίδια η ζωή.
Πηγή: 3pointmagazine.gr
