Δημοσιεύτηκε
Οδός Αγγέλου στην παλιά πόλη στα Χανιά, ίσως ο πιο μικρός όμορφος δρόμος της χώρας, ελαφρά ανωφερικός, έτσι που να αντικρίζεις [και να δακρύζεις] τον φάρο, το τζαμί, την ημικύκλια ομορφιά του παλιού λιμανιού. Μέσα στη λαμπρότητα του οκτωβριανού φωτός και στη γαλήνη του απομεσήμερου η ματιά σκοντάφτει σε μια σκηνή στην οποία, αν επιμείνει η σκέψη, συμβαίνουν συναρπαστικά -εάν η ματιά δεν πάει εκεί είναι σαν να μην έχει υπάρξει η σκηνή και η συγκινησιακή επέκτασή της.
Πήγε λοιπόν. Τέσσερις άμαξες. Τέσσερα άλογα που τις κινούν. Εντελώς ακίνητα. Ούτε ένα πόδι να λυγίσει, ούτε μια κίνηση του κεφαλιού, κάτι να δείχνει ζωή. Αγάλματα που σπαράσσουν την καρδιά εκείνου του οποίου η ματιά πίπτει επάνω τους. Οι αμαξάδες αμέριμνοι περιμένουν τους τουρίστες. Οι συνομιλητές και συμπότες στρέφουν το βλέμμα στα ακίνητα άλογα, εξημερωμένα εδώ και σχεδόν πέντε χιλιάδες χρόνια, με προγόνους όμως πενήντα εκατομμύρια χρόνια πίσω.
Πανέμορφα πλάσματα, που ώθησαν μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών, που χρησιμοποιήθηκαν σαν πολεμικές μηχανές, που ενέπνευσαν το αγωνιστικό πνεύμα μέσα από άρματα και ιππικούς αγώνες. Δεν φημίζεται λέει για τη ευφυΐα του αλλά για τη μνήμη του και τις αντοχές του -δεν έχει, επιμένουν τινές, καλές σχέσεις με τον λόγο, σε αρκετές χώρες δε, τα σφάζουν και τα κατασπαράσσουν [αυτοί που τα ημέρωσαν].
Εχω δει άγρια άλογα στο όρος όπου γεννήθηκε ο Ερμής, στην Κυλλήνη της ορεινής Κορινθίας. Αγρια: χωρίς χαλινούς και παρωπίδες, ελεύθερα, ατίθασα, επιβλητικά, πανέμορφα, καλπάζοντα, χλιμιντρίζοντας από χαρά και ανεμελιά, χωρίς ζυγούς και εκμετάλλευση. Τα βλέπεις και νιώθεις την ελευθερία να σκιρτά μέσα σου, σαν να δέχεσαι στο πρόσωπο την απελευθερωτική πνοή των ανέμων. Και να τώρα να στέκονται ανίσχυρα και ταπεινωμένα να περιμένουν τους τουρίστες μπας και αρχίσουν να βαδίζουν. Αλλά οι ώρες περνούν. Από το μεσημέρι φτάνουμε στο απόγευμα. Πέντε ώρες ακινησίας. Αναρωτιέται κανείς: Μα πώς αντέχουν τόσες ώρες; Πώς δεν αγριεύουν; Πώς δεν θυμούνται το αεικίνητο των προγόνων τους;
Αίφνης η σιωπή στο λιμάνι επικρατεί απόλυτα. Ιριδισμοί μάς τυφλώνουν. Και μέσα από την απόλυτη σιωπή ανατριχιαστικά χλιμιντρίσματα. Το άλογο της τελευταίας άμαξας σχεδόν ουρλιάζει και λακτίζει· τσακίζονται τα λουριά που το συγκρατούν και ο αμαξάς χάνει την ισορροπία του και γκρεμοτσακίζεται στη θάλασσα. Το άλογο αφηνιασμένο αρχίζει να καλπάζει και να ορμά σε οτιδήποτε εμποδίζει τις κινήσεις του. Μεγαλοπρεπής εκτίναξη ενέργειας, που επί ώρες είχε αγαλματωθεί [εξευτελιστεί]. Πανικόβλητοι οι τουρίστες τρέχουν να σωθούν από την εκρηκτική εξέγερση του αλόγου. Χάος στο λιμάνι.
Οι μαγαζάτορες δεν πιστεύουν ό,τι βλέπουν. Ο «θυμός» του αλόγου δεν συγκρατείται. Η οργή του μεταδίδεται και στα άλλα τρία άλογα. Τι συμβαίνει; Εδώ έχουμε την επικράτεια των αλόγων -του αλόγου στοιχείου ίσως. Να όμως και μερικοί που δεν τρομοκρατούνται. Επιφωνήματα επιδοκιμασίας και χειροκροτήματα καλύπτουν τους θορύβους της πόλης. Ενας από τους συμπότες με σκουντάει ευγενικά.
-Είσαι καλά; Πού «ταξιδεύεις»;