Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ό,τι αποτύπωσαν με πικρό χιούμορ οι παλιές ελληνικές κωμωδίες,  με θέμα τις βουλευτικές ή δημοτικές εκλογές είναι ένα Déjà vu με διαφορετικό ίσως περιτύλιγμα, αλλά με σχεδόν ίδιο περιεχόμενο. Γιατί μπορεί οι τοπικοί παράγοντες να μην δίνουν σήμερα προίκα στην κόρη τους 900 «κουκιά», όπως στους 900 της Μαρίνας, υπάρχουν όμως ακόμα τα τζάκια που μεταβιβάζουν στους απογόνους τους  εν είδει brand name την εκλογική τους πελατεία. Μπορεί τα συνθήματα στους ασβεστωμένους μαντρότοιχους των χωριών να έχουν αντικατασταθεί από τα τηλεοπτικά σποτάκια, αμφότερα όμως έχουν αποστολή την πειθώ. Ταινίες χιλιοπαιγμένες που μας έκαναν να γελάσουμε, να ρίξουμε πολλά φάσκελα σε ένδειξη της δικής μας λανθάνουσας ή φανερής δυσαρέσκειας, αλλά και να συνειδητοποιήσουμε πως, πίσω από την επίπλαστη ελαφρότητά τους,  οι ανέξοδες ρητορείες, οι πελατειακές σχέσεις και οι θιασώτες του «θα» ακόμα ζουν και βασιλεύουν.  Από τη μεγάλη οθόνη παρελαύνουν δημαγωγία και ρουσφέτια, απρόβλεπτες ρουφιανιές, γλοιώδεις και διεφθαρμένοι παρατρεχάμενοι, προσωπικές φιλοδοξίες, φιέστες υποδοχής και στημένες συγκεντρώσεις, εξαγορά ψήφων και συνειδήσεων, αλλαγή στρατοπέδων και ανίερες συμμαχίες, όλα όσα δηλαδή συνθέτουν το ψηφιδωτό της διαχρονικής παθογένειας του πολιτικού συστήματος. Στην Κυρία Δήμαρχο η Βασιλειάδου επιστρατεύει τα κάλλη των γυναικών για να προσελκύσει το αντρικό κοινό, αλλά ο Αυλωνίτης, ως πιο πρακτικό μυαλό, «θα διορίσει 4 άτομα να διώχνουν με τα καλάμια τα χελιδόνια για να μην κουτσουλάνε τις αυλές». 

Τα πολιτικά ψέματα δεν είναι σύγχρονη εφεύρεση. Το ιδεολογικό τους μανιφέστο το διατυπώνει η Ρένα Βλαχοπούλου στη Βουλευτίνα: «Ε, τι άλλο χρειάζεται ένας βουλευτής παρά ψευτιά!» Εκείνος βέβαια που τα τελειοποιεί σε επαγγελματικό επίπεδο είναι ο Ντίνος Ηλιόπουλος στο Ζητείται ψεύτης, προσφέροντας τις υπηρεσίες του στον Παντελή Ζερβό τον οποίο τελικά παρασύρει αμαυρώνοντας το προφίλ του άμεμπτου οικογενειάρχη. Αλλά και οι περιοδείες ανά τη επικράτεια αποτελούν σταθερή αξία, αφού δημιουργούν στον ψηφοφόρο την ψευδαίσθηση της άμεσης επαφής. «Πρέπει να επισκέπτεσαι την περιφέρειά σου, γιατί όταν θα΄ρθουν εκλογές, υπάρχει περίπτωση η περιφέρειά σου να σε γράψει στη περιφέρειά της». Κάποιος επικοινωνιολόγος της εποχής  θα είχε συμβουλεύσει τον Καλοχαιρέτα από τη Στουρνάρα 288 με ένα «ετελείωσεν» και μια χειραψία να διεκπεραιώνει όλες τις υποθέσεις. Σάμπως και οι σημερινοί υποψήφιοι δεν είναι στα πρόθυρα της τενοντίτιδας; Το μικρόβιο της πολιτικής σαγηνεύει τον Γκιωνάκη στον Αχόρταγο και τον Βύρωνα Πάλλη στον Θανασάκη τον πολιτευόμενο ο οποίος γεμάτος αυτοπεποίθηση δηλώνει:« Εγώ αν θέλω νομαρχία την έχω εδώ» δείχνοντας την χούφτα του ενώ ο Ηλιόπουλος σατιρίζοντας τη ματαιοδοξία και την ανικανότητα των επηρμένων του απαντά: «Στην χούφτα και την Νομαρχία. Ε, λοιπόν εγώ αυτό που θαυμάζω σε εσένα, είναι η χούφτα σου». Ρεμούλες, μίζες και υπερτιμολογήσεις συνοψίζονται σε μια ατάκα των δυσαρεστημένων κατοίκων της Πλατανιάς προς τον ανίδεο Μαυρογιαλούρο: «Φάγανε απ’ τα τσιμέντα, φάγαν’ απ’ τα πλακάκια, φάγανε, φάγανε …» 

Το βράδυ της Κυριακής δεν θα ανακοινώσει τα αποτελέσματα ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος λέγοντάς μας τι έλαβεν ο Γκόρτσος στην Άνω και τη Δώθε Παναγιά. Κάποιοι ωστόσο θα πανηγυρίσουν και κάποιοι θα κρεμάσουν έστω και στα κρυφά τα μαύρα κρέπια. Οι πιο απαισιόδοξοι ίσως και να πενθήσουν, εφόσον το ηθικό στοιχείο που διαφαίνεται στον τίτλο της ταινίας Υπάρχει και φιλότιμο μάλλον έχει χαθεί. Και πηγαίνοντας προς την κάλπη μπορεί και να θυμηθούν τα λόγια του Πασκάλ Μπρικνέρ: «Μας μένει ακόμα να μάθουμε ότι η δημοκρατία μπορεί να πεθάνει από την επιτυχία, να βουλιάξει φορώντας τη χαμογελαστή μάσκα της πραγμάτωσης. Για να μην συμπέσει η υλοποίηση της με τη χρεοκοπία της δεν έχουμε παρά να της ευχηθούμε πολλούς κινδύνους που θα την αναζωογονήσουν». 

Χρύσα Κακατσάκη