Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ πολύ συγκινήθηκα αλλά και ταράχτηκα όταν έμαθα ότι το γήπεδο χόκεϋ του Ελληνικού θα φιλοξενήσει 500 (χιλιάδες, ίσως;) πρόσφυγες. Είναι η πρώτη φορά που αισθάνθηκα υπερήφανη για την πολιτεία μας η οποία προέβλεψε προ δεκαπενταετίας να παράσχει εν έτι 2015 στέγη στους ανθρώπους που η μοίρα έμελλε να τους παίξει το παράξενο αυτό παιχνίδι: να τους ρίξει στην Ελλάδα ενώ έψαχναν μια καλύτερη ζωή, μακριά από τα δεινά του πολέμου και της ανέχειας.

Αυτό ήταν η αιτία της συγκίνησης. Πηγή της ταραχής υπήρξε το ότι κάποιοι άλλοι συνάνθρωποί μας ξεριζώθηκαν από τον φυσικό τους χώρο, το γήπεδο χόρτου, εκεί όπου χιλιάδες αθλητές με μόχθο ξεδίπλωναν το ταλέντο και την αγωνιστικότητά τους για να μας χαρίσουν ιστορικές νίκες, που μας έκαναν υπερήφανους, αλλά και για να διασώσουν με κόπο και προσωπικές θυσίες ένα αρχαίο άθλημα που διαφορετικά θα περνούσε στη λήθη.

Το κερητίζειν εστί παραφρονείν, λοιπόν. Ποίος έφη την ρήσην; Άγνωστον, όπως άγνωστον είναι ακόμη εάν το κερητίζειν υπήρξε ποτέ ως άθλημα που ταυτίζεται με το γνωστό (αλλά δεν παίρνουμε και όρκο) στις μέρες μας χόκεϋ. Επί χόρτου, βεβαίως, διότι αν βρισκόταν κάποιος να μας πείσει ότι οι Αρχαίοι επιδίδονταν και στο χόκεϋ επί πάγου κάτι θα ψυλλιαζόμασταν (αλλά πάλι δεν παίρνουμε όρκο).

Μεγάλη πληγή αυτοί «οι Αρχαίοι», στους οποίους συχνά αποδίδουμε τ’ ανήκουστα. Ένα από αυτά είναι και το «κερητίζειν εστί μετά τέρψεως αθλεύειν», επιστημονικά ασαφές αλλά επίσημο μότο (αρχαία λέξη κι αυτή) της Ελληνικής Ομοσπονδίας Χόκεϋ (ΕΛ.Ο.Χ.). Το επιχείρημα αυτό έρχεται να ενισχύσει η λέξη «κερητίζειν», η οποία απαντάται τρεις ολόκληρες φορές στα άπειρα διασωθέντα παντός είδους κείμενα της αρχαίας γραμματείας και, μάλιστα, αμφισβητούμενη από τους φιλολόγους που δίνουν εναλλακτικά τη λέξη «κελητίζειν», που σημαίνει ιππεύειν.

Οι δηλώσεις που μας έκανε ο δήμαρχος Ελληνικού είναι αποκαλυπτικές αφού μας παρέπεμψε στην ΕΛ.Ο.Χ. Ήρθαμε σε επαφή μαζί της μέσω της επίσημης ιστοσελίδας της, όπου, με το ατράνταχτο επιχείρημα ότι «Για να έπαιζαν Χόκεϋ οι αρχαίοι Έλληνες, κάτι θα ήξεραν!» (ναι, ακριβώς έτσι γράφουν) μάθαμε για την πλούσια ιστορία του αθλήματος, για την οποία ήταν αρκετές  117 λέξεις, άλλες δεν είχε. Με υπερηφάνεια μας παρουσίασαν το έργο  τους και για του λόγου το αληθές μας έδειξαν μέχρι και το πρόγραμμα των αγώνων και των προπονήσεων. Βέβαια, το πιο πρόσφατο πρόγραμμα προπονήσεων που έχουμε αφορά στο διάστημα 31 Μαΐου έως 19 Ιουνίου 2010, οι θερινές υποχρεώσεις  των ομάδων αφορούν στο καλοκαίρι του 2009, τα τελευταία νέα αφορούν στη φιλοξενία Ολλανδικών ομάδων το 2010, ενώ η ιστοσελίδα δεν έχει ενημερωθεί από τον Μάρτιο του 2010. Είμαι περίεργη τι γίνεται με τις επιτροπές, αλλά πάλι όλο και κάπως θα τη βολεύουν.

Κατά το «ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;» παραδέρνουν από το 2010 στα κύματα του Αιγαίου αμέτρητοι Έλληνες και ξένοι που ρωτούν τα περαστικά γιοτ «υπάρχει χόκεϋ στην Ελλάδα;»

Η απάντηση όλων ανεξαιρέτως είναι ότι γήπεδο χόκεϋ ξέρουν αλλά για άθλημα δεν έχουν ακουστά γιατί και στο γήπεδο εκείνο μόνο κάτι παιδάκια που επιδίδονται στο κερητίζειν πήγαιναν παλιά αλλά ότι τώρα αυτά μεγάλωσαν κι έχουν φύγει όλα για μεροκάματο στο εξωτερικό, ρίχνοντας μαύρο μπαστούνι πίσω τους αφού δεν σκοπεύουν να επιστρέψουν. Είναι, βλέπετε, υπερχρεωμένα, αυτά και αμέτρητα άλλα παιδάκια, ουδεμία σχέση έχοντα με το κερητίζειν. Είναι και υποχρεωμένα να κερδίσουν την υποθηκευμένη ζωή τους κάπου αλλού στον κόσμο, πρόσφυγες κι εκείνα στην πραγματικότητα, πράγμα που ελάχιστα απέχει από την αναγκαστική μετανάστευση στην οποία καταφεύγουν ως ύστατη λύση για να ξεπληρωθούν τα δανεικά με τα οποία χτίστηκαν τα γήπεδα χόκεϋ ή κερητίζειν, σόφτμπολ ή μαλακόσφαιρας, μπέιζμπολ ή βασόσφαιρας, οι εγκαταστάσεις κανόε/καγιάκ σλάλομ, όλα αθλήματα με αρχαϊκές ρίζες αν το ψάξει κανείς προσεκτικά και εφευρετικά, που βρέθηκαν στην ακμή τους στον χρυσό αιώνα της Αθηναϊκής κυριαρχίας. Τότε που οι Ασπασίες της πολιτικής μας ζωής τραβούσαν από τη μύτη τους Περικλήδες προς όφελος πάντα της κοινωνίας.

Τι γίνεται με τα αθλήματα, τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις, τις επιτροπές και τις προμήθειες, κύριοι; Γιατί προσωπικά μένω με την αίσθηση ότι κάποιοι μας θεωρούν οπαδούς του σόφτμπολ ενώ για δεκαετίες επιδίδονται στο άθλημα του κελητίζειν, μπήγοντας τα σπιρούνια τους βαθιά  στα πλευρά ενός ολόκληρου λαού που βρίσκεται στα πρόθυρα του θανάτου από ανίατη απάθεια.