Είμαστε κι εμείς που γεννηθήκαμε στη δεκαετία του ’90 κι έχουμε ζήσει κατά τη γνώμη μου, ίσως στην πιο υπέροχη και μαγική εποχή! Οι μέρες μας χαρακτηρίζονταν κυρίως απ’ τη φράση «μαμά, πάω να παίξω» κι αυτό συνήθως σήμαινε ότι απλά έπαιρνες μια μπάλα κι ένα ποδήλατο και συναντούσες τους φίλους σου σε αυλές, πλατείες ή γηπεδάκια.

Δεν είχαμε κινητά, ή τουλάχιστον όσοι είχαμε τα πήραμε στα τέλη της δεκαετίας, ενώ το αγαπημένο μας παιχνίδι ήταν το φιδάκι και φυσικά να κάνουμε αναπάντητες κλήσεις συνεχώς ο ένας στον άλλον.

Παίζαμε με «ηλεκτρονικά» όπως τα λέγαμε, με game boy, με τάπες και βλέπαμε βραζιλιάνικα. Πολλά βραζιλιάνικα! Μεγαλώσαμε με Πάολα, Παολίνα, Σοράγια, Χοσέ Αρμάντο και γιαγιά Πιεδάδ, ενώ τα Σαββατοκύριακα, ήταν αφιερωμένα στα Πόκεμον, στον Μπάρνυ και στους Power Rangers!

Είμαστε η γενιά, που αγοράζαμε τσίχλες και προσποιούμασταν ότι ήταν τσιγάρα. Αυτό και μόνο τα λέει όλα, για να καταλάβετε για πόσο χαρισματικά παιδιά μιλάμε. Η κλασική ερώτηση που έκανες τότε σε κάποιον που σ’ άρεσε, ήταν «μήπως έχεις MSN;» κι έπειτα περνούσες τις ώρες σου μπροστά απ’ τον υπολογιστή, περιμένοντας ν’ ακούσεις τον χαρακτηριστικό ήχο της ειδοποίησης νέου μηνύματος! 

Τέλος, θα σέβεστε, γιατί προλάβαμε τις δραχμές. Κι όταν λέμε δραχμές, εννοούμε ότι τότε παίρναμε περίπου ένα ευρώ χαρτζιλίκι κι ήταν υπεραρκετό για να φάμε και να πιούμε ό,τι θέλαμε!

Σίγουρα νοσταλγούμε τη δεκαετία του ’90 (αν και πλέον είμαστε υπερήφανοι που μπορούμε να ξεχωρίσουμε την Βίσση απ’ την Βανδή)! Πάντα μέσα μας θα κουβαλάμε αυτές τις αναμνήσεις τις οποίες θα λέμε στις επόμενες γενιές και θ’ ανατρέχουμε όποτε νιώθουμε την ανάγκη να γυρίσουμε στα παλιά.

Νάνσυ Γιοβάνογλου