Χάθηκα

«Έλα σταμάτα πια μ’ αυτές τις ερωτήσεις. Μ’ έχασες, χάθηκα, χαθήκαμε, συμβαίνουν αυτά. Δεν έγινε και κάτι. Η ζωή συνεχίζεται, στο λέω έτσι ωμά, γιατί προφανώς, δεν ένιωσα όσα εσύ. 

Δε δένομαι εγώ· το ήξερες. Η σχέση μας, ήταν μια συνήθεια, που σκόνταψε στην πορεία και μ’ αφύπνισε στιγμιαία. Έλα μη λες πως δεν έχω αισθήματα· δες πόσο λυπάμαι που δε θα ακούσω ποτέ ξανά τη φωνή σου.

Ναι έτσι λυπάμαι εγώ, αδιαφορώντας.

Απομακρύνομαι συνειδητά από δίπλα σου. Σ’ αφήνω μόνο ν’ αναγνωρίσεις τα σημάδια. Δε φταίω εγώ που μ’ ερωτεύτηκες πριν καλά-καλά με γνωρίσεις.

Τώρα βέβαια που χάθηκα κι εγκατέλειψα το «εμείς», στεναχωριέμαι αρκετά που πληγώθηκες. Μα καλά, δε σου έμαθε κάποιος, πως το να αισθάνεσαι, είναι ελάττωμα;»

Μ’ έχασες

«Βλέπεις, υπάρχει μία λεπτή διαφορά, ανάμεσα στο φοβάμαι ν’ αφεθώ και στο δεν αισθάνομαι κάτι. Αν μπορούσα να στο εξηγήσω κάπως καλύτερα, ίσως και να μην έφευγες!

Οπότε, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, στην ουσία δε χάθηκες, αλλά μ’ έχασες. Αν θεωρείς πως το να αισθάνεται κάποιος είναι ελάττωμα, κάνεις λάθος· είναι προτέρημα.

Κι αυτό γιατί, όσο ξεδιπλώνεσαι, τόσο μαθαίνεις καλύτερα τον εαυτό σου, συνδέεσαι ουσιαστικά με τον άλλον, αναπτύσσεις μια ιδιαίτερη σχέση κι επικοινωνία. Ούτε μια αδιαφορία της προκοπής δε μπορείς να πλασάρεις, δεν προσποιείσαι, ξέρεις ακριβώς τι νιώθεις.

Όσοι ζουν την κάθε στιγμή στο έπακρον, σίγουρα είναι οι κερδισμένοι. Γι’ αυτό μη σπαταλάς άλλες λέξεις να με κάνεις να νιώσω πως εγώ έχω το ‘πρόβλημα’. Οι άμυνες που προέβαλες σε μένα, τις ίδιες θα χρησιμοποιήσεις και στην επόμενή σου σχέση.

Φοβάσαι να ξεφύγεις απ’ αυτό το μοτίβο έτσι;

Τώρα, ποιός λυπάται ποιόν».

Νάνσυ Γιοβάνογλου