Έπειτα από μια ηλικία, οι αντοχές για αχαλίνωτο clubbing και ξενύχτια, μειώνονται αισθητά. Φυσικά, αυτό έχει να κάνει και με τον άνθρωπο και τα γονίδια, αλλά αντικειμενικά μιλώντας –θέλοντας και μη-, μετά τα εικοσιπέντε, η σκληρή αλήθεια είναι, πως προτιμάς περισσότερο τη ζεστασιά του σπιτιού σου.

Ειδικότερα, τώρα που πλησιάζει ο χειμώνας και νιώθεις το κρύο ολοένα και πιο έντονα, η επιλογή σου να μείνεις μέσα, αγκαλιά με το λάπτοπ, τη ζεστή σοκολάτα, παρακολουθώντας ό,τι σειρά έχει βγάλει το Netflix, είναι αυτή που σε κάνει πραγματικά χαρούμενο!

Σαν σωστός σπιτόγατος, επιβάλλεται να φοράς όλη τη ντουλάπα· δε ρίχνεις απλά ένα φουτεράκι πάνω σου ή μια ρομπίτσα. Αντιθέτως, τυλίγεσαι με ό,τι βρεις· κουβέρτες, κουβερλί, κατάλληλα παντοφλάκια, φουλάρια και φυσικά το μαλλί, οφείλει να είναι πιο επιμελώς ατημέλητο από ποτέ!

Όταν δε οι φίλοι σου, καταβάλλουν υπέρμετρες προσπάθειες για να σε παρακινήσουν να βγείτε, εσύ εκεί, βράχος! Εννοείται πως προτείνεις να γίνει η συνάντηση σε σπίτι, (το δικό σου φυσικά, μην κουραστείς κιόλας) και τους δελεάζεις με σουβλάκια, πίτσα κι ό,τι άλλο έχει ο κατάλογος για delivery!

Αν εν τέλει, αποφασίσεις να βγεις και να το ρίξεις έξω με την παρέα σου, είναι σχεδόν βέβαιο, πως καθ’ όλη τη διάρκεια της εξόδου, θα μετανιώνεις που βγήκες και θα μετράς αντίστροφα την ώρα για να βρεθείς στον αναπαυτικό σου καναπέ, που με βαριά καρδιά αποχωρίστηκες.

Σαν το σπίτι δεν έχει! Από τη μία, όταν είσαι μόνος σου, έχεις την ησυχία σου, βάζεις τη μουσική που σ’ αρέσει, κάνεις πράγματα που σε γεμίζουν, χαλαρώνεις κι απ’ την άλλη, όταν είσαι και με τους φίλους σου, εννοείται πως παίζετε επιτραπέζια, πίνετε όσο θέλετε, (χωρίς φόβο και με πολύ πάθος), είστε πιο άνετοι και συζητάτε πιο ουσιαστικά θέματα, βγάζοντας στη φόρα όλα τα ψυχολογικά διλήμματα που σας ταλανίζουν.

Ωραία είστε κι εσείς τα party animals και σίγουρα έχετε πολλά επιχειρήματα για να υποστηρίξετε πόσο υπερτέλειο είναι να είναι κάποιος κάθε βράδυ έξω, αλλά είμαστε κι εμείς οι σπιτόγατοι που η ιδεολογία μας, δε μας επιτρέπει ν’ αποχωριστούμε τόσο εύκολα τις φαρδιές πιτζάμες και τη θαλπωρή του σπιτιού μας!

Οπότε λοιπόν, την επόμενη φορά που θα μας προτείνετε έξοδο, παρακαλώ να λογαριάσετε πόσο επίπονη θα είναι για μας μια τέτοια συναναστροφή με τον έξω κόσμο και να το θεωρήσετε ως θυσία, αν εν τέλει υποκύψουμε και σας κάνουμε το χατίρι!

Νάνσυ Γιοβάνογλου