Είναι φορές, που ενώ θες να μιλήσεις στον άλλο και να του πεις όσα νιώθεις, κάτι μέσα σου σε συγκρατεί, σε επαναφέρει στην πραγματικότητα και βάζει μία τελεία στα συναισθήματά σου, προτού εκδηλωθούν.

Βρέχει σήμερα κι η βροχή σε θυμίζει· μα δε θα στο πω. Θα συγκρουστώ με τον εαυτό μου, θα σκεφτώ κάθε αρνητική ανάμνηση που μου χάρισες κι έτσι δε θα πιάσω ούτε αυτό το βράδυ το τηλέφωνο στα χέρια, να σου στείλω τις λέξεις που καταπιέζω και κρατώ εγκλωβισμένες στο κεφάλι μου, εδώ και καιρό.

Ξέρεις ποιες λέξεις εννοώ. Αυτές που για σένα είναι αδιάφορες, ανούσιες κι έχεις βαρεθεί ν’ ακούς. Λέξεις γεμάτες απελπισία κι έρωτα· βλέπεις πάνε μαζί αυτά, όταν χάνεις κάποιον από τη ζωή σου, αλλά παραδόξως, εξακολουθεί να ζει καθημερινά στην καρδιά σου.

Δε θα σου στείλω λοιπόν, γιατί θα ήταν πολύ εγωιστικό εκ μέρους μου ν’ αναστατώσω την καινούρια σου ζωή. Θα κάτσω στο κρεβάτι, μέχρι να με ρουφήξει και να γίνω ένα με τα σκουριασμένα παλιοσίδερα, τα οποία ακούνε κάθε βράδυ τις σκέψεις μου.

Έχω γεμίσει ένα τετράδιο, με τ’ όνομά σου κι αυτό, τ’ ονομάζω «ποίηση».  Έχω απορήσει με τον ίδιο μου τον εαυτό· γιατί άραγε να σκέφτομαι συνεχώς «τι κάνεις» και να μη μπορώ να σε βγάλω μέσα απ’ το μυαλό μου;

Φαντάζομαι, αυτό συμβαίνει μηχανικά, από συνήθεια. Μια μέρα σίγουρα θα καταφέρω να ζω απαλλαγμένη από ‘σένα. Το θέμα είναι να μάθω να επιβιώνω χωρίς εσένα, «σήμερα».

Ίσως έχουν δίκιο οι άνθρωποι που ξέρουν να ελέγχουν τα συναισθήματά τους. Εκείνοι οι απόλυτοι, που δε δίνουν συγχωροχάρτι σε κανέναν, που δεν παρακαλάνε, που δε λυγίζουν. Εκείνοι που είναι συναισθηματικά μουδιασμένοι, αναίσθητοι κι αδιαφορούν για τους άλλους, προστατεύοντας μόνο τον εαυτό τους. Εσύ δηλαδή.

Όπως και να ‘χει, μου λείπεις αλλά δε θα στο πω ποτέ. Άλλωστε, ακόμη και τότε που σου έλεγα όσα ένιωθα, εσύ είχες κλειστά τ’ αυτιά. Δε θ’ αλλάξει κάτι τώρα.

Πιάνω το κινητό στα χέρια αποφασισμένη να διαγράψω τον αριθμό σου και τότε, ξαφνικά, μου ‘ρχεται μία νέα ειδοποίηση. Μήνυμα από ‘σένα. Έχεις γράψει απλά τ’ όνομά μου. Τίποτα άλλο.

Ψιθυρίζω ένα «σ’ ευχαριστώ», γιατί χωρίς να το καταλάβεις, μου θύμισες ποια είμαι κι έπειτα διαγράφω τα πάντα, χωρίς κανένα ίχνος δισταγμού…

Νάνσυ Γιοβάνογλου