Η ζωή, είναι γεμάτη συμβιβασμούς (κι όχι πάντα, αμοιβαίους). Όπου κι αν κοιτάξω, με όσους ανθρώπους κι αν συναναστραφώ, οι περισσότεροι έχουν αυτό το παράπονο στο βλέμμα, μία θλίψη, που όσο κι αν προσπαθούν να κρύψουν, στο τέλος, βγαίνει στην επιφάνεια.

Κάποιοι απ’ αυτούς, παρατηρώ πως συμβιβάζονται ζώντας μια ζωή, που δεν έχει καμία σχέση με αυτήν που ονειρεύονταν. Κάποιοι άλλοι πάλι, συμβιβάζονται με σχέσεις, που ενώ δεν τους καλύπτουν, διστάζουν ν’ αφήσουν, φοβούμενοι τη μοναξιά. Τέλος, υπάρχουν κι εκείνοι που συμβιβάζονται με μια δουλειά την οποία δεν αντέχουν, αλλά κάνουν αναγκαστικά για βιοποριστικούς λόγους.

Άλλα σκέφτονται κι άλλα πράττουν. Χαμηλώνουν τον πήχη, φοράνε μια στραπατσαρισμένη μετριότητα κι απλά, παραδίνονται. Σταματούν να κυνηγούν τα όνειρά τους, αφού οι φόβοι να τολμήσουν ή να ρισκάρουν, είναι μεγαλύτεροι από τα αποτελέσματα μιας «επανάστασης».

Βολεύονται στη σιγουριά, ζουν εκ του ασφαλούς, μ’ αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια, να ζουν την ίδια μέρα καθημερινά. Φυλακισμένοι σε μια ρουτίνα, συμβιβάζονται κι εγκαταλείπουν πόθους κι όνειρα.

Μα δε μπορεί όμως αυτό, να τ’ ονομάζουν «ζωή».

Σίγουρα  απαιτείται προσπάθεια για να ξεφύγει κάποιος απ’ αυτήν τη μουδιασμένη πραγματικότητα μα, η αλήθεια είναι πως όλοι μας μπορούμε, αν το θελήσουμε ειλικρινά, να πραγματοποιήσουμε τις αλλαγές που επιθυμούμε.

Ο συμβιβασμός, θα είναι πάντα η εύκολή μας λύση. Αν το πιστέψουμε όμως λίγο, μπορούμε να καταφέρουμε ό, τι βάλουμε στο μυαλό μας.

«Βάλε στόχο το φεγγάρι. Ακόμη κι αν αστοχήσεις, θα βρεθείς ανάμεσα στ’ αστέρια».

Νάνσυ Γιοβάνογλου