Το αγαπημένο σου ρήμα ήταν το «φεύγω». Σου έδινε πάντα μια αίσθηση ελευθερίας και απεξάρτησης. Όχι απαραίτητα από τα δύσκολα και μισητά. Αυτό είναι απλό και συνηθισμένο. Ελευθερία είναι να φεύγεις από τις σταθερές σου, απ΄ό,τι σε γεμίζει κι ας φαίνεται αντιφατικό.
Είναι στιγμές που δεν αντέχεις, στιγμές που δοκιμάζονται τα όριά σου μα και οι αντοχές σου! Δεν μπορείς να βρεις τι σου φταίει, ενώ οι απαντήσεις υπάρχουν! Και υπάρχουν μέσα σου! Μα πιθανόν φοβάσαι να τις δεχτείς. Και ο χρόνος περνάει!
Αναρωτιέσαι αν «ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός». Το λέει καλύτερα ο Αγγελάκας στο τραγούδι. «Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή. Έξω οι δρόμοι αναπνέουν ...»
Οι δρόμοι... είναι μέσα σου. Έξω. Παντού. Τους παίρνεις μονάχος και δε γνωρίζεις, παρά ελπίζεις πως κάτι άλλο, διαφορετικό, καινούριο, σου επιφυλάσσει η κάθε στροφή.

 Τη διαδρομή τη φτιάχνεις «φεύγοντας»...

Τσαγκατάκης Χαράλαμπος