Δημοσιεύτηκε
Άδειες σελίδες κενές, περιμένουν να ‘ρθει ο χρόνος
που θα γεμίσουν νοήματα.
Όμως, όσο εκείνοι ακονίζουν τις πένες του μυαλού τους,
Αυτές, μέρα με τη μέρα, χάνουν το λευκό τους ντύμα
Και περιβάλλονται με κιτρινισμένες, απρόσιτες ελπίδες.
Μόλις όμως νιώσουν το μελάνι στο πετσί τους,
Γνωρίζουν ότι πλέον ζουν,
Για να κουβαλάνε τις συναισθηματικές μουντζούρες
Όλων εκείνων, που προδόθηκαν από τη ζωή..
Το λευκό, γίνεται κίτρινο,
Το κίτρινο, μαύρο
Και το μαύρο επικαλύπτει τη ζωή τους.