Που είσαι απόψε που σε ζητάνε οι σκέψεις μου; Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο συχνά σε ψάχνω στα στενά της πόλης. Κάνω βόλτες, με μόνη ελπίδα να σε πετύχω κάπου.

Θέλω να σε δω, για να μη σου μιλήσω. Θέλω να σε δω, απλά για να σε επαναφέρω στη μνήμη.

Δε ζητάω πολλά, μόνο να ρίξω δύο βλέμματα στα κουρασμένα σου μάτια κι έπειτα να τρέξω να γράψω γι’ αυτά. Κι όταν σε είδα, εκείνη τη νύχτα, μου το στέρησες αυτό· επέλεξες να μη με κοιτάξεις.

 Δε σε κατηγορώ, ούτε εγώ θα με κοιτούσα. Αλλά δεν το βάζω κάτω. Θα ψάχνω να σε βρω, μέχρι να καταφέρω το ακατόρθωτο· να σε κάνω να με προσέξεις. Γι’ αυτό κάποιες νύχτες φοράω τα ρούχα που μου ‘χες αγοράσει, ενώ κάποιες άλλες φοράω τα ρούχα που μισούσες να βλέπεις πάνω μου. Ξέρεις ποια, αυτά που φορούσα τη μέρα που μ’ ερωτεύτηκες.

Σε ψάχνω αλήθεια. Αλλά ξέμεινα από μέρη. Έχω πάει παντού και κάθε φορά φεύγω, κουβαλώντας το ίδιο κενό. Δεν έχω άλλη επιλογή, από το ν’ αφήνω τα βράδια, την πόρτα ανοικτή, σε περίπτωση που –έστω για μία φορά-, με ψάξεις εσύ.

Δεν ξέρω τι λέω πάλι κι όλα αυτά στα γράφω περιπλανώμενη στους δρόμους. Γυρίζω σπίτι πάλι, πίνω μερικές μπύρες να ξεχαστώ, ενώ ακούω τα τραγούδια που μου είχες μάθει. Συνειδητοποιώ πως δεν πρόκειται να σε ξαναδώ κι άδικα ψάχνω τόσους μήνες.

Εγώ είμαι εδώ, εσύ που είσαι ρε;

Αυτό το ερώτημα, το κουβαλάω μέσα μου (ή αυτό με κουβαλάει- δεν ξέρω). Αρνούμαι να δεχτώ ότι έχεις εγκαταλείψει οριστικά αυτό το «κάτι» που είχαμε.

Παρ’ όλα αυτά, νομίζω όμως, πως θα συνεχίσω την αναζήτηση. Γι’ αυτό αν τύχει και με πετύχεις ποτέ, μη ξεχάσεις να με κοιτάξεις.

Ελπίζω να το θυμηθείς..

Νάνσυ Γιοβάνογλου