Πάντα ήξερα τι ήθελα· να γράφω. Τώρα όμως, που πιέζω με δύναμη το μολύβι στο χαρτί, εκείνο κοντεύει να εκραγεί.

-Με κοιτάει με οίκτο-.

Δεν πτοούμαι. Συνεχίζω την προσπάθεια, μέχρι να βγάλει λέξεις. Αποφασισμένη να γράψω για τον έρωτα, τελικά καταλήγω να γράφω για τους τέσσερις τοίχους.

-Σιωπή στο δωμάτιο-.

Σκίζω ξανά το χαρτί, αφού δε με παίρνει να χάσω κι απόψε το μυαλό μου. Βλέπεις το χρειάζομαι για να μπορώ να σε σκέφτομαι.

-Ειρωνικά γέλια ακούγονται από τον δρόμο-.

“Έφτασαν μέχρι εκεί οι σκέψεις μου”; Αναρωτιέμαι. Δεν έχω κάτι να πω κι απλά ζαλίζω τον χρόνο· σπαταλάω τις ώρες , προσπαθώντας να πνίξω τις ανασφάλειες.

-Όμως τελικά, με πνίγουν αυτές-.

Αφήνω τα ποιήματα στην άκρη. Δεν είναι για μένα τελικά. Θα σου μιλήσω την κατάλληλη στιγμή, χωρίς φανφάρες κι υπονοούμενα. Ναι, την κατάλληλη στιγμή, θα σου μιλήσω για όλα!

-Μονάχα αν με ρωτήσεις εσύ  πρώτα φυσικά-.

Ξέρω η λογική μου, δεν έχει λογική. Μέσα από συντεταγμένες αναζητώ τα συναισθήματα εκείνα, που υπακούουν στους χτύπους της καρδιάς.

-Πάλι καταλήγω να γράφω γι’ αυτά-.

Και κάπως έτσι πλημμυρίζουν οι λέξεις το χαρτί.

Και κάπως έτσι κατάλαβα τι θέλω να κάνω·

-Να γράφω-.

Νάνσυ Γιοβάνογλου