Νοέμβριος, η εποχή του χρόνου που όλοι λίγο πολύ αναμένουν στο νησί, τα ρακοκάζανα άνοιξαν και το παραδοσιακό ποτό άρχισε να ρέει… και τι πιο ιδανικό από το να μαζευτούν και πάλι οι καλές παρέες στο καζάνι, για τα πολυπόθητα γλέντια
Μεταφερθήκαμε λίγο έξω από το ηράκλειο και συγκεκριμένα στο χωριό Κουνάβους, για να συναντήσουμε έναν καλό φίλο τον κ. Μάνο Γαράκη, ιδιοκτήτη του ρακοκάζανου με σκοπό να καταγράψουμε από κοντά την παράδοση αυτή που τηρείται ευλαβικά από γενιά σε γενιά εδώ και χρόνια… Την απόσταξη της κρητικής τσικουδιάς.
Η διαδικασία στο μεταξύ για να δημιουργηθεί η τσικουδιά ή αλλιώς ρακή, παραμένει η ίδια από παλιά… μέσα στο καζάνι μπαίνουν τα πατημένα σταφύλια ή στράφυλα όπως ονομάζονται, αφού πρώτα έχουν ωριμάσει για τουλάχιστον 20 ημέρες.
Μέχρι όμως να βγει η ρακή… τα μουσικά όργανα παίρνουν φωτιά, όπως επίσης και η ψησταριά, με εκλεκτούς μεζέδες να περνούν από το τραπέζι μας, ως την ιδανική συντροφιά της ρακής..
Ώρα μετά και ενώ το κέφι έχει ανάψει για τα καλά , ήρθε η ώρα της πρωτόρακης… είναι ωστόσο πολύ δυνατή τόσο σε βαθμούς όσο και σε γράδο και γι’ αυτό δεν πίνεται…
Η παραγωγή τσικουδιάς στην Κρήτη, αποτελεί συν τοις άλλοις μια δραστηριότητα με μεγάλη συναισθηματική και οικονομική σημασία, ιδίως στις δύσκολες συνθήκες που επικρατούν για την αμπελοκαλλιέργεια στο νησί.
Χαρακτηριστικό το παράπονο όλων που φοβούνται πως το επάγγελμα των Αποσταγματοποιών Τσικουδιάς αλλά και το ίδιο το προϊόν τείνει να εξαλειφθεί, είτε λόγω της νέας νομοθεσίας είτε όπως λένε λόγω το μεγάλων παγκόσμιων συμφερόντων ποτοποιίας
Ο εχθρός της ρακής
Μεγάλος εχθρός της ρακής πάντως παραμένει όπως ειπώθηκε και το θέμα της νοθείας, με τα περιστατικά αλλά και τον τρόπο που επιχειρούν κάποιοι να σπιλώσουν την αξία της κρητικής τσικουδιάς και των αποσταγματοποιών, να μας αφήνει άφωνους..
Φεύγοντας δώσαμε μια υπόσχεση με την καλή παρέα που έτυχε να βρεθούμε στο ίδιο τραπέζι… να ιδωθούμε και πάλι του χρόνου αναβιώνοντας μια από τις πιο παραδεισιακές στιγμές.. βγάζοντας ρακή, γλεντώντας αλλά και να συζητήσουμε για το μέλλον του υγρού μας θησαυρού.
Μου έγνεψαν το κεφάλι και μου απάντησαν… «Πρώτα ο Θεός κι ας ελπίσουμε να υπάρξει μέλλον μέσα από την τσικουδιά για όλους μας…».