«Η πολιτική είναι μια πάλη συμφερόντων μεταμφιεσμένη σε αγώνα αρχών», λέει ο Αμβρόσιος Μπηρς. Ακόμη και αυτό το κυνικό απόφθεγμα, όμως, έχει τα όρια του.
Σε ό,τι αφορά τις αρχές, ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά. Οι αρχές του κάθε βουλευτή δοκιμάστηκαν, μόλις πρόσφατα - όχι χωρίς κόστος - από την θέση που έλαβε στην ψήφο εμπιστοσύνης για την κυβέρνηση, μια διαδικασία προαπαιτούμενη για τη λύση του Μακεδονικού. Οι αρχές μας δοκιμάστηκαν – αμέσως μετά - από την θέση που πήρε ο καθένας μάς στην κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών· ένα καταλυτικό ζήτημα, το οποίο όπως φάνηκε, τέμνει το εθνικό συμφέρον με την πολιτική ταυτότητα του καθενός μας. Οι αρχές μας κρίθηκαν ξανά, στην ψήφιση της ένταξης της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ. Και εκεί, πέραν των άλλων, κρίθηκε πόσο συνειδητή επιλογή για τον καθένα μας είναι το «Ανήκουμε στη Δύση».
Σε όλες αυτές τις υψηλής σπουδαιότητας κοινοβουλευτικές διαδικασίες η Αντιπολίτευση για τους δικούς της μικροπολιτικούς και ψυχολογικούς λόγους είχε μία και μόνη, εύκολη, απάντηση: το «Όχι». Το όχι σε όλα. Επιπροσθέτως, εκτιμώντας, πως έτσι θα διαρραγεί η νέα κυβερνητική πλειοψηφία, επιχείρησε να μετατρέψει σε κουρελόχαρτο τον Κανονισμό της Βουλής και να ευτελίσει την κοινοβουλευτική διαδικασία με την πρόκληση κοινοβουλευτικού βραχυκυκλώματος, κάνοντας τους αρνητές του Κοινοβουλευτισμού, που περιμένουν στη γωνία, να τρίβουν τα χέρια τους.
Η Αντιπολίτευση με τη συνεχή αμφισβήτηση της μόλις προ δεκαημέρου δεδηλωμένης προσπάθησε να μπλοκάρει την παραγωγή νομοθετικού έργου. Κι αυτό γιατί κανένα Νομοσχέδιο δεν θα μπορούσε να προωθηθεί στην Ολομέλεια για ψήφιση, χωρίς τη συνεχή διαπίστωση ύπαρξης πλειοψηφίας στις Επιτροπές. Στη δε Ολομέλεια θα απαιτούνταν ονομαστική ψηφοφορία για τα πάντα. Πόσο παραγωγικό όμως είναι ένα διαρκές κοινοβουλευτικό «καψόνι»;
Ας διακρίνουμε λοιπόν το ήθος από το έθος. Ας διακρίνουμε τις αρχές από την βολική «συνήθεια». Ας διακρίνουμε την πολιτική από την τακτική. Γιατί είναι βαθιά υποκριτικό και παρωχημένα ηθικοπλαστικό, αυτοί που λεηλάτησαν τις κοινοβουλευτικές ομάδες του Ποταμιού και της Ένωσης Κεντρώων να μιλούν για «ρετάλια», «κουρελούδες», «βουλευτές μαριονέτες», «δεκανίκια» και «γυρολόγους». Δεν δίστασαν δε να υιοθετήσουν την αθλιότητα της «γκαζόζας» και να χαρακτηρίσουν το Κοινοβούλιο ως «Δελφινάριο». Και όλα αυτά, επειδή απλώς ορισμένοι από εμάς θεωρούμε πως η επάνοδος της Δεξιάς – που διολισθαίνει προς την Ακροδεξιά – δεν είναι χρήσιμη για τον τόπο.
Γράφει ο Μαζάουερ στο βιβλίο του «Σκοτεινή Ήπειρος», στα κεφάλαια που αναφέρονται στην εξαφάνιση της αστικής δημοκρατίας του Μεσοπολέμου και της αντικατάστασής της από τον φασισμό και το μιλιταρισμό: «Οι «φασισμοί» εμφανίζονται όταν η φιλελεύθερη δημοκρατία αποτυγχάνει πολιτικά, δηλαδή εμφανίζονται ως προϊόν της δημοκρατικής αποσύνθεσης». Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν οι «επιστολές των έξι» δεν ήταν τίποτα άλλο, από μια σθεναρή απάντηση στους τακτικισμούς της Αντιπολίτευσης. Στους αντι-κοινοβουλευτικούς τακτικισμούς, οι οποίοι ενώ στόχευαν στη δημιουργία εντυπώσεων, κατέληξαν κατ’ ουσία να τοποθετήσουν στο στόχαστρο την ίδια την κοινοβουλευτική διαδικασία.
Όσοι μίλησαν για εκχώρηση συνειδήσεων και λευκή επιταγή, απέκρυψαν πως η πλειονότητα των νομοσχεδίων υπερψηφίζεται από το σύνολο σχεδόν των κομμάτων του συνταγματικού τόξου. Σε αυτά τα σχέδια νόμου ο εισηγητής κάθε κόμματος εκφράζει – «διαχειρίζεται» τις ψήφους της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Ωστόσο, στα μείζονα πολιτικά θέματα που θα ζητείται ονομαστική ψηφοφορία, ο καθένας από τους έξι θα εξακολουθήσει να παίρνει την ευθύνη της ψήφου του, όπως γινόταν πάντα.
Ας ξανασκεφτούμε: τα προκατασκευασμένα «όχι», οι προφάσεις εν αμαρτίαις, οι διαρκείς στρεψοδικίες ή η διαρκής δημιουργία συνθηκών άγονης και αντιπαραγωγικής αντιπαράθεσης βοηθούν ή απειλούν τη Δημοκρατία;
Χτυπώντας τη Δημοκρατία, δεν την ενισχύεις.

Άρθρο του Σπύρου Δανέλλη στα "ΝΕΑ"

Πηγή: pancreta.gr