φωτο αρχείου

Oσοι συνομιλούν με τον Σπύρο Δανέλλη, γνωρίζουν ότι οι καταλύτες στην απόφασή του να υπερψηφίσει την κυβέρνηση ήταν δύο: Ο πρώτος ήταν η σταθερή προσήλωσή του, εδώ και δύο δεκαετίες, στην λύση του μακεδονικού – άρα και η βαθιά βούλησή του να περάσει η συμφωνία των Πρεσπών. Ο δεύτερος ήταν η αργή αλλά σταθερή πλέον… εκτροπή του Ποταμιού προς τα δεξιά.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης, στην χθεσινή ομιλία του στην Βουλή δεν κοίταξε κατάματα κανένα από αυτά τα δύο δομικά πολιτικά ζητήματα. Καταλόγισε απλώς στον Σπύρο Δανέλλη υπέρμετρο πολιτικό «εγώ» - «έβαλε τον εαυτό του πάνω από το κόμμα» είπε -  και χαρακτήρισε «κατάντια της πολιτικής» την απόφασή του να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης. Για τη Συμφωνία των Πρεσπών, επίσης απλώς, δεν είπε τίποτα. Περιορίστηκε σε διαρροές της Σεβαστουπόλεως ότι «η στάση του Ποταμιού τελεί υπό επανεξέταση», πως «η ψήφος Δανέλλη αλλάζει τα πολιτικά δεδομένα» και ότι, εν τέλει, δύο σενάρια βρίσκονται στο τραπέζι: Είτε η υπερψήφιση της συμφωνίας κατά την αρχική (και πιο αδύναμη πλέον) θέση του Ποταμιού, είτε η ανοχή δια της αποχής.

Για ένα κόμμα του μεταρρυθμιστικού κέντρου που έκανε σημαία του τον πατριωτισμό των εθνικών λύσεων και όχι της εθνικής αδράνειας, προφανώς αυτές οι διαρροές δεν συνιστούν πολιτική θέση. Και για έναν πολιτικό αρχηγό που διέλυσε την σύμπραξή του με το ΚΙΝΑΛ ακριβώς για να υπερασπιστεί την συμφωνία των Πρεσπών, προφανώς και δεν συνιστά πολιτική πράξη η απόδραση την κρίσιμη στιγμή με άλλοθι την ψήφο Δανέλλη.

Όμως, εδώ που έφθασαν – ή που άφησε να φθάσουν - τα πράγματα, ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν έχει και πολλές επιλογές. Ή θα πήγαινε με τον Δανέλλη ή θα πάει με τον Ψαριανό. Αυτοεγκλωβίστηκε είτε στην δική του πολιτική αμφισημία είτε στο ρηχό ιδεολογικό και στελεχιακό υπόστρωμα του Ποταμιού, ή και στα δύο. Και κατέληξε, στην ώρα του πιο κρίσιμου διλήμματος της πολιτικής του διαδρομής, όμηρος των περιπλανώμενων «μακεδονομάχων» του κόμματός του.

Το «τελεσίγραφο» Ψαριανού – «εάν δεν διαγραφεί ο Δανέλλης, φεύγω εγώ» - βάρυνε στις τελευταίες αποφάσεις του περισσότερο από την, ταυτοτική για το Ποτάμι, υπεράσπιση των Πρεσπών. Ο Μίλτος Κύρκος κι ο Γιώργος Γραμματικάκης του το υπενθύμισαν. Ο πρώτος είπε ότι «το Ποτάμι δεν έχει καμία δικαιολογία να μην ψηφίσει την συμφωνία των Πρεσπών». Ο δεύτερος διαμήνυσε ότι θα ήταν «καταστροφικό εάν δεν προχωρήσει η συμφωνία». Οι ευρωβουλευτές όμως δεν συγκροτούν εγχώρια Κοινοβουλευτική Ομάδα και δεν φτιάχνουν κοινοβουλευτικούς αρχηγούς.

Και η πολιτική ειρωνεία για τον Σταύρο Θεοδωράκη είναι πως εάν επιλέξει Γραμματικάκη αντί Ψαριανού, κινδυνεύει να έχει την τύχη του Καμμένου. Κινδυνεύει να μείνει με λιγότερους από πέντε βουλευτές, χωρίς Κοινοβουλευτική Ομάδα, και χωρίς την ύστατη έστω ευκαιρία να διεκδικήσει την αυτόνομη πολιτική επιβίωση του Ποταμιού (έστω κι εάν Γρηγόρης Ψαριανός και Γιώργος Αμυράς οδεύουν προ πολλού στην φιλόξενη στέγη της ΝΔ). Το δίλημμα είναι άνισο, κι ενδεχομένως κι άδικο, για τον επικεφαλής του Ποταμιού – ή, τουλάχιστον, για τις προσδοκίες που είχε ανοίξει η είσοδος του Ποταμιού στην πολιτική σκηνή. Είναι αναπόδραστο όμως, κι ο Σταύρος Θεοδωράκης θα πρέπει να το απαντήσει μέσα στις επόμενες ημέρες.

Στην κυβέρνηση και στο Μαξίμου εξακολουθούν να πιστεύουν ότι «ο Θεοδωράκης θα τιμήσει τελικά τις αρχές και την διαδρομή του». Δεν είναι εύκολο, με δεδομένο τον – όχι απαραίτητα ανιδιοτελή – όγκο της πίεσης που πέφτει πάνω του. Είναι όμως το τίμημα των αδιεξόδων που (και) ο ίδιος δημιούργησε. «Εκείνο που καλείται να διαλέξει πια, είναι πώς θα γράψει το τέλος του Ποταμιού», λέει παλιός συνοδοιπόρος του: «Μόνος αλλά συνεπής, ή κρυπτόμενος»…

Νικόλ Λειβαδάρη

Πηγή: tvxs.gr