Με απόφαση του Eurogroup πριν δύο περίπου χρόνια, το 2025 πρόκειται να υπάρχουν στην χώρα μας μόνον τέσσερις εταιρείες, που θα αναλαμβάνουν την καλλιέργεια, παραγωγή και επεξεργασία των αγροτικών μας προϊόντων. Το μεγάλο κόλπο της μονοπώλησης της αγροτικής παραγωγής
Στο Eurogroup της 5 Μαΐου 2014, ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Στουρνάρας, με αφορμή τη διαπραγμάτευση του χρέους, ‘κουβαλούσε’ μαζί του ένα σχέδιο ανάπτυξης της Ελλάδας με ορίζοντα την επόμενη 10ετία. Το σχέδιο αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο, από τη μελέτη υπό τον τίτλο ‘Greece 20/20’ της εταιρείας McKinsey, η οποία είχε συνταχθεί το 2012 και είχε χρηματοδοτηθεί από τον ΣΕΒ και την Εθνική Τράπεζα. Η εν λόγω μελέτη, που συνοδευόταν κι από σχετική μελέτη του ΙΟΒΕ, εγκρίθηκε τελικά μετ’ επαίνων από το Eurogroup.
Η παρουσίαση της μελέτης McKinsey έγινε από τον πρόεδρο του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων (ΣΟΕ), Πάνο Τσακλόγλου, (ο οποίος είχε εισηγηθεί την κατάργηση του αφορολογήτου για τα παιδιά, καθιστώντας έτσι τα νεογέννητα, ως τεκμήριο διαβίωσης), τονίζοντας ότι η υλοποίησή του προγράμματος θα πραγματοποιηθεί με κεφάλαια του ΕΣΠΑ, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕπ) και το Ελληνικό Επενδυτικό Ταμείο, στο οποίο συμμετάσχει και η γερμανική αναπτυξιακή τράπεζα KfW. Ποια είναι όμως η γερμανική αναπτυξιακή τράπεζα KfW, η οποία ιδρύθηκε το 1948, μετά τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο στα πλαίσια του σχεδίου Μάρσαλ και θα χρηματοδοτήσει το ξεκλήρισμα της αγροτιάς;
Η KfW είναι γερμανική κρατική τράπεζα επενδύσεων, στην οποία πρόεδρος είναι ο ίδιος ο Σόιμπλε και η οποία υπέγραψε το ελληνικό μνημόνιο για λογαριασμό της Γερμανίας, βάσει του οποίου δημιουργήθηκε ένα Ελληνικό αναπτυξιακό Ταμείο (Greek development fund) το οποίο ονομάστηκε Institution for Growth (IfG). Για όσους δεν θυμούνται, το Memorandum of understanding, δηλαδή η συμμετοχή της γερμανικής αναπτυξιακής τράπεζας στο Ελληνικό Επενδυτικό Ταμείο. υπεγράφη στις 23 Απριλίου 2014 μεταξύ της KfW και των Γιάννη Στουρνάρα και Κωστή Χατζηδάκη (τότε υπουργού Ανάπτυξης).
Ο στόχος της συγκεκριμένης μελέτης αναφέρεται κατά γράμμα και στο κείμενό της: «Στόχος είναι η ενοικίαση κενής-αδρανούς δημόσιας γης σε τέσσερις μεγάλες εταιρείες προκειμένου να εγκαταστήσουν μονάδες για παραγωγή, επεξεργασία και εξαγωγή προϊόντων βασισμένες πάντα σε νέες μεθόδους. Έτσι και η εξασφάλιση νέων θέσεων εργασίας θα επιτευχθεί και η Ελλάδα δίνοντας σημασία στη μαζική παραγωγή προϊόντων με τη χρήση της εξελιγμένης τεχνολογίας θα αναδειχθεί σε μεγάλη εξαγωγική δύναμη».
Με άλλα λόγια, στόχος της αποικιοκρατίας είναι να υπάρξουν μόνο τέσσερις εταιρείες, που θα μονοπωλούν την καλλιέργεια, την παραγωγή και την επεξεργασία των αγροτικών προϊόντων, τα οποία θα διοχετεύουν σε μία μόνο εταιρεία, με σκοπό να τα εξάγει, εξουδετερώνοντας κάθε παραγωγό ή αγρότη, που τυχόν θελήσει ν` ακολουθήσει αυτόνομη πορεία. Όμως, εγείρονται κάποια κρίσιμα ερωτήματα. Αν, τελικά, τεθεί σε εφαρμογή το συγκεκριμένο σχέδιο, τότε,
α) Ποιος θα δίνει στις τέσσερις μεγάλες εταιρείες, που θα ασχοληθούν, την πιστοποίηση; Ποιος θα τις ελέγχει; Και, κυρίως, ποιοι θα είναι οι ιδιοκτήτες αυτών των εταιρειών;
β) Σύμφωνα με το σχέδιο, οι αγρότες θα παράγουν και οι τέσσερις εταιρείες θα αγοράζουν για επεξεργασία τα προϊόντα τους. Πώς θα εξασφαλιστεί, ότι οι παραγωγοί δεν θα θιγούν, πουλώντας για ένα κομμάτι ψωμί την σοδειά τους, όταν οι τέσσερις αυτές εταιρείες θα διαμορφώνουν τις τιμές μεταξύ τους, δημιουργώντας συνθήκες μονοπωλίου;
β) Σύμφωνα με το σχέδιο, οι αγρότες θα παράγουν και οι τέσσερις εταιρείες θα αγοράζουν για επεξεργασία τα προϊόντα τους. Πώς θα εξασφαλιστεί, ότι οι παραγωγοί δεν θα θιγούν, πουλώντας για ένα κομμάτι ψωμί την σοδειά τους, όταν οι τέσσερις αυτές εταιρείες θα διαμορφώνουν τις τιμές μεταξύ τους, δημιουργώντας συνθήκες μονοπωλίου;
Οι τέσσερις εταιρείες, εξαλείφοντας την έννοια της ελεύθερης γεωργίας, θα αναλάβουν αποκλειστικά την παραγωγή προϊόντων, στο πλαίσιο των δικών τους παραγωγικών αναγκών και συμφερόντων. Εκ των πραγμάτων, εάν επιτρέπεται μόνον σε τέσσερις εταιρείες η εξαγωγή των προϊόντων, ένας παραγωγός, που μόνος του καλλιεργεί και εξάγει τα τρόφιμα, δεν θα έχει άλλη επιλογή, παρά να αποταθεί σε αυτές, δεχόμενος να συμμορφωθεί πλήρως με τις δικές τους επιταγές. Τα τελευταία χρόνια πολλοί νέοι άνθρωποι στην χώρα μας στράφηκαν στην γη και έγιναν αγρότες.
Έκαναν συνεταιρισμούς, καλλιεργούν κρόκο, σπαράγγια, ελιές κ.α., παράγουν παραδοσιακά προϊόντα, όπως χυλοπίτες, ελαιόλαδο και παράγωγα των ελιών, και πλήθος άλλων τροφίμων, τα οποία εξάγουν, ενώ τα παρουσιάζουν και σε εκθέσεις προϊόντων διατροφής στο εξωτερικό. Πώς, όμως, θα μπορούν να σταθούν οι άνθρωποι αυτοί μόνοι τους σε μια αχανή και πλήρως ελεγχόμενη αγορά, όταν οι τέσσερις αυτές εταιρείες θα καθορίζουν τις τιμές εξαγωγής; Αναγκαστικά, λοιπόν, θα στραφούν στις εταιρείες αυτές, που σταδιακά θα αποκτήσουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο. Έτσι, αυτές θα αναλάβουν αποκλειστικά την παραγωγή προϊόντων, εξαλείφοντας και την έννοια της ελεύθερης γεωργίας, αφού αυτή θα πραγματοποιείται μόνον στο πλαίσιο των δικών τους παραγωγικών αναγκών και συμφερόντων.
Ο κάθε παραγωγός, αντί να πουλάει έναντι ‘πινακίου φακής’ την σοδειά του, θα πηγαίνει κατ` ευθείαν σε αυτές για να εργαστεί ως υπάλληλός τους, αναβιώνοντας έτσι, σε σύγχρονη μορφή, τα παλιά συστήματα της φεουδαρχίας και των κοτσαμπάσηδων. Και η γεωργία μας, ως βασικός πυλώνας της ελληνικής ανάπτυξης, θα λάβει μορφή βιομηχανίας και, μάλιστα, πλήρως ελεγχόμενης από μεγάλα ξένα συμφέροντα. Έτσι, ο απλός πολίτης-αγρότης, που υπολογίζει στην καλλιέργεια της γης, ως το μόνο σίγουρο μέσο εξασφάλισης των προς το ζην του, θα στερηθεί αυτής της δυνατότητας.
Ένα ακόμη ερώτημα, που προκύπτει, έχει σχέση με την λεγόμενη καλύτερη εκπαίδευση στον τομέα της γεωργίας. Μήπως, ‘καλύτερη εκπαίδευση’ σημαίνει, ότι θα εκπαιδεύονται οι γεωργοί, στο να χρησιμοποιούν μεταλλαγμένα είδη, επειδή κοστίζουν λιγότερο και παράλληλα έτσι επιτυγχάνεται μαζικότερη παραγωγή; Αν συμβεί αυτό, η ποιότητα και η θρεπτική αξία των τροφίμων θα εκλείψουν και θα γίνουν θυσία στον βωμό του κέρδους. Επίσης, στο σχέδιο αυτό γίνεται λόγος, ότι θα υπάρχει μια μόνον, δημόσια ή ιδιωτική, εταιρεία (και εδώ γεννάται, βέβαια, το ερώτημα σε ποιον θα ανήκει αυτή), η Εταιρεία Ελληνικών Τροφίμων (Greek Food Company), που μεταξύ άλλων:
1) Θα καθορίζει το δίκτυο των παραγωγικών μονάδων και θα αποτελεί δεξαμενή τροφίμων προς εξαγωγή.
2) Θα διαχειρίζεται την διανομή και αποθήκευση των προϊόντων εντός της χώρας».
2) Θα διαχειρίζεται την διανομή και αποθήκευση των προϊόντων εντός της χώρας».
Μία μόνον εταιρεία θα καταμετρά τις εσωτερικές ανάγκες της χώρας μας σε γεωργικά προϊόντα και θα ρυθμίζει την επάρκειά μας και τις εξαγωγές τους. Δηλαδή, αυτά, που θα παράγουν οι τέσσερις μόνον εταιρείες παραγωγής και επεξεργασίας τροφίμων, θα πηγαίνουν στην μία μόνον εταιρεία, από όπου θα προγραμματίζεται η διανομή τους. Ποιος, όμως, θα διασφαλίζει, ότι θα καταμετρώνται σωστά οι εσωτερικές ανάγκες κατανάλωσης, και ότι δεν θα κρατούν το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής για να το εξάγουν, δημιουργώντας ελλείψεις σε προϊόντα, που τώρα αυτονόητα υπάρχουν στο καθημερινό τραπέζι μας;
Δυστυχώς, το σχέδιο αυτό, που έχει ήδη υπογραφεί, αφορά σε συγκεκριμένα προγράμματα, που θα πραγματοποιηθούν σε λίγα χρόνια, με βασικό άξονα υλοποίησης την συγκεκριμένη μελέτη της ‘Greece 20/20’ της εταιρείας ‘McKinsey’, και όχι σε αόριστες θεωρίες συνωμοσίας. Άλλωστε, κάτι αντίστοιχο είχαν κατά νου και με την θέσπιση του παράλληλου εμπορίου φαρμάκων στην Ελλάδα. Και τώρα βλέπουμε, ότι οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες εξάγουν το μεγαλύτερο ποσοστό, με αποτέλεσμα να λείπουν από τα ράφια των φαρμακείων σωρεία φαρμάκων, όπως εξηγούν και οι φαρμακοποιοί, που ζητούν ξανά και ξανά την παύση του παράλληλου εμπορίου.
Βαθύ Κόκκινο, elliniki-gnomi
Πηγή: apenantioxthi