Προδημοσίευση: «ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ» της Αφροδίτης Φραγκιαδουλάκη (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή)
Απόσπασμα:
Όταν μήνες αργότερα περπατούσα στο προαύλιο της Σακρ Κερ μαζί με τον Στεφάν που ακούραστα με συντρόφευε στις εξερευνήσεις μου στην πόλη, παρατήρησα ένα μικρό μαρμάρινο σημείο με οχτώ οξυγώνια άστρα και τη λέξη «zero». Τότε κατάλαβα ότι είναι το σημείο μηδέν κι από δω μετρούνται οι αποστάσεις σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ανατρίχιασα σύγκορμος και γύρισα τα μάτια προς την κατεύθυνση του ορίζοντα που υπολόγιζα να βρίσκεται η Κρήτη. Προσπάθησα να μετρήσω την απόσταση από κει που στεκόμουν μέχρι τον κήπο σας, Καλλιόπη.
Πήγαιναν χρόνια που κατασκεύασα ανάμεσα στις λεμονιές σας μια αυτοσχέδια ξύλινη κούνια. Μου είχες κάποτε αναφέρει πως θα σου άρεσε να αιωρείσαι μέσα στους λεμονανθούς, κι εγώ ποτέ μου δε σου χάλαγα χατίρι. Κλάδεψα μια αμυγδαλιά και κρέμασα απ’ τους κλώνους της λεμονιάς σας την κούνια που μόνος μου έφτιαξα πολύ κοντά στην πέτρινη βρύση με το σαπούνι στο πλάι της. Όταν τελείωσα, έσκυψα να πλύνω το πρόσωπο και τα χέρια μου ενώ εσύ είχες ήδη θρονιαστεί ξεκάλτσωτη στην κούνια.
Και να ’μαστε οι δυο μας το απομεσήμερο να συνοριζόμαστε το καινούριο παιγνίδι. Ήσουν δεκατριώ χρόνων, παιδί μα και γυναίκα ταυτόχρονα.
«Έλα, Γιώργη, κάτσε δίπλα μου» με προκαλούσες.
«Δε μας χωρά, θα πέσουμε, μικιό μου» έκανα πως δεν ήθελα.
«Έλα σου λέω. Και να πέσουμε τι πειράζει;»
«Πειράζει, μικιό μου, και παρα-πειράζει» είπα πιο αναποφάσιστα αυτή τη φορά κι έβαλα το μέτωπο κάτω απ’ τη βρύση. Τα γυμνά σου ακροδάχτυλα ακουμπούσαν στο χώμα και με δύναμη έσπρωχναν τα πόδια σου στον αέρα. Οι γάμπες σου να τεντώνονται σαν τόξα που αναφλέγονται στις ηλιαχτίδες και να σκορπούν πύρινα ρίγη στη μουσκεμένη ατμόσφαιρα του κήπου.
Σκουπίστηκα όπως μπόρεσα και στύλωσα το βλέμμα μου στο βουναλάκι από τις αστοιβίδες και τα αχινοπόδια που είχε σωριάσει ο Δημήτρης μπροστά στον ξυλόφουρνο για ν’ αποφύγω το ζαλιστικό θέαμα.
Ώσπου δεν άντεξες· με τράβηξες απ’ το μπράτσο και στριμωχτήκαμε μαζί στην κούνια. Τα σχοινιά να τρίζουν από το βάρος μας, οι φτέρες να ξυραφίζουν τον ουρανό, να γελάς και να με καταπίνει η ξέγνοιαστη εφηβική σου γοητεία. Κι εγώ να σ’ αγαπώ με κείνη την απατηλή, την τόσο εύθραυστη βεβαιότητα που αγαπά κανείς κάτι που θεωρεί παντοτινά δικό του.
Ορκίσου, απαιτούσε το γέλιο σου. Ορκίζομαι, απαντούσε η σιωπή μου. Ορκίζομαι πως ακόμη και στην άλλη άκρη του κόσμου, ανάμεσα στα πιο θαυμαστά κι αξιοπερίεργα ανθρώπινα επιτεύγματα, δε θα λαχταρώ τίποτα όσο το γέλιο σου ένα μεσημέρι στο Αστράκι.
Βιογραφικό:
Η Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη κατάγεται από το Ηράκλειο, κυκλοφορούν τρία βιβλία της, «το ραντεβού» η «Κερασία» και «το Πορτραίτο». Έχει γράψει ακόμα μια συλλογή με μικρά ποιήματα και χαϊκού. Πολλά διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί στον ημερήσιο και διαδικτυακό τύπο. Διατηρεί ένα μπλογκ τέχνης, το afroui • me & myself (afrouif.tumblr.com) και μια καλλιτεχνική στήλη (afrouiσματα) σε λογοτεχνική ιστοσελίδα. Τη βρίσκετε στο Twitter ως @afroui και στο Facebook με το όνομά της.
Πηγή: fractalart.gr