«…Μερικές φορές για να λύσουμε το πρόβλημα, χρειάζεται να βγούμε έξω από αυτό, «out of the box» όπως λέει κι ένας αγαπημένος μου άνθρωπος. Έτσι αισθάνθηκα την ανάγκη να δημιουργήσω, για να μπορέσω να σταθώ πάλι στα πόδια μου. Έπρεπε όμως να το κάνω με τέτοιο τρόπο, ώστε να δώσω στα παιδιά μου, δυνατό παράδειγμα πως ακόμη κι αν λυγίσουμε, ακόμη κι αν πέσουμε, να ανακαλύψουμε τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας και να σηκωθούμε να χορέψουμε το κατά δικό μας, πεντοζάλη», Κωνσταντίνα Χαριτάκη. 

Κυρίες και κύριοι, αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι, καλώς ορίσατε στη σημερινή βιβλιοπαρουσίαση και καλώς σας βρήκα στην αγαπημένη μου πόλη. Να σας ευχαριστήσω όλους μαζί, καθώς και τον καθ’ ένα ξεχωριστά, για την τιμή που μας κάνετε να παρευρίσκεστε σήμερα, εδώ. Είναι πολύ σημαντική αυτή η παρουσίαση για εμένα, καθώς γίνεται στην πόλη όπου γεννήθηκα και πέρασα τα φοιτητικά μου χρόνια. Βλέπω συγγενείς και φίλους αλλά και άγνωστα πρόσωπα που αφιερώνουν το χρόνο τους για να γνωρίσουν το βιβλίο μου.

Ξεκινώντας να ευχαριστήσω τον Χρήστο Τσαντή υπεύθυνο των Εκδόσεων Ραδάμανθυς γιατί, η βοήθεια του ήταν πολύτιμη, για να ολοκληρωθεί το «ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ». Ένα μεγάλο ευχαριστώ φυσικά στον καθηγητή μου από τα παλιά κ. Χρηστάκη Δημήτρη– Καθηγητή Μηχ/γιας στο ΤΕΙ Κρήτης, όπου μετά από τόσα χρόνια ξανασμίγουμε για κάτι τόσο διαφορετικό. Ευχαριστούμε την Περιφέρεια Κρήτης και την Αθανασία Ζώτου από τα Χανιά για την συνδιοργάνωση και την υποστήριξη. Είναι αδύνατον να μην πω ένα ιδιαίτερο, τεράστιο ευχαριστώ στον αγαπημένο μου φίλο Κώτσογλου Κυριάκο – Μηχανικό Παραγωγής και Διοίκησης – Εντεταλμένο περιφερειακό σύμβουλο ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, όπου για μια ακόμη φορά, όπως και στην πρώτη παρουσίαση στα Χανιά, μας στήριξε και μας βοήθησε. Τέλος με πολλή αγάπη, να ευχαριστήσω τον Στέλιο Βασιλάκη, και το συγκρότημά του. Τον Στέλιο, όλοι εσείς τον γνωρίζετε από τις κοντυλιές του, αλλά για εμένα είναι κάτι παραπάνω, καθώς είναι ο γιος του Γιώργη Βασιλάκη του βιολάτορα από το Σκαλάνι, του νονού μου και η συντεκνιά στην Κρήτη είναι σημαντική!

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, το αγαπημένο μου σχήμα ήταν ο κύκλος και το αγαπημένο χρώμα το κόκκινο. Κάθε φορά που αποδεχόμαστε το γεγονός ότι κάποιος κύκλος έκλεισε και πρέπει να πάμε παρακάτω κάνουμε από μια μικρή ή μεγαλύτερη επανάσταση. «Ηταν τότε που πίστεψα πως η επανάσταση και ο έρωτας έχουν το ίδιο δυνατό κόκκινο χρώμα…», όπως έλεγε και ο Τάσος Λειβαδίτης.

Η «Επανάσταση» είναι από τις λέξεις που αγαπώ γιατί κρύβει μέσα της μια Ανάσταση και τι νόημα θα είχε ο Γολγοθάς και η Σταύρωση αν δεν περιμένουμε και δεν αγωνιζόμαστε για την Ανάσταση; Και η «Αναστύλωση», γιατί κάτι το οποίο μοιάζει ερείπιο, με κάποιο τρόπο ξαναγεννιέται και χαράζει ένα νέο κύκλο.

Παρά το γεγονός ότι οι βασικές μου σπουδές είναι στις θετικές επιστήμες- Μηχανολόγος Μηχανικός και εκπαιδευτικός για πολλά χρόνια στην τεχνική εκπαίδευση, κάποια στιγμή η ζωή με οδήγησε από δύσβατο μονοπάτι να κάνω κάτι διαφορετικό. Μερικές φορές για να λύσουμε το πρόβλημα, χρειάζεται να βγούμε έξω από αυτό, «out of the box» όπως λέει κι ένας αγαπημένος μου άνθρωπος. Έτσι αισθάνθηκα την ανάγκη να δημιουργήσω, για να μπορέσω να σταθώ πάλι στα πόδια μου. Έπρεπε όμως να το κάνω με τέτοιο τρόπο, ώστε να δώσω στα παιδιά μου, δυνατό παράδειγμα πως ακόμη κι αν λυγίσουμε, ακόμη κι αν πέσουμε, να ανακαλύψουμε τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας και να σηκωθούμε να χορέψουμε το κατά δικό μας, πεντοζάλη.

Από τα παιδιά μου, όπου και ευχαριστώ θερμά, για την υποστήριξή τους, σε αυτή μου την προσπάθεια, είναι και οι ζωγραφιές που κοσμούν το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του βιβλίου, οι οποίες είναι εμπνευσμένες από τον πίνακα ζωγραφικής «Κύκλοι» του Καντίνσκυ.

Σε κάθε μυθιστόρημα, σε κάθε ζωγραφιά, σε κάθε ποίημα, στην τέχνη γενικότερα ο καθένας βλέπει κάτι διαφορετικό. Η Αλεξία, η ηρωίδα του βιβλίου, στους «Κύκλους» είδε γρανάζια και όχι απαραίτητα μιας κινητήριας μηχανής, αλλά όλους εμάς, σαν γρανάζια όπου επηρεάζουμε και επηρεαζόμαστε όσο κοντά, όσο μακριά και αν βρισκόμαστε. Κύκλους που επαναλαμβάνονται και ενώ όσο φαίνονται όμοιοι, είναι διαφορετικοί όπου κυλάνε και κυλάμε κι εμείς μαζί τους. Όμως, «τους κύκλους δεν τους χαϊδεύουμε, γιατί γίνονται φαύλοι», είπε κάποτε ο Ευγένιος Ιονέσκο. Τους κλείνουμε για να μπορέσουμε ν’ ανοίξουμε νέους.

Πριν πολλά χρόνια παντρεύτηκα τη μηχανολογία και πριν λίγα χρόνια ερωτεύτηκα την ιστορία, αυτά τα δύο φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους, όπου αν το ψάξουμε λίγο, δεν είναι… προσπάθησα να τα ενώσω με λέξεις. Εξάλλου και ο από μηχανής Θεός με κάποιο μηχανισμό δεν εμφανιζόταν πάνω στη σκηνή; Κι εμείς, πολλές φορές είτε στη κωμωδία είτε στην τραγωδία της ζωής μας, δεν ζητάμε έναν από Μηχανής Θεό να μας σώσει;

Να κι εδώ λίγο παραπέρα στη σκιά του Γιούχτα, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Δία, στο παλάτι του Μίνωα, αναπτύχθηκαν τόσες τέχνες, αγγειοπλαστική, αργυροχρυσοχοΐα και άλλες! Υπήρχαν ελαιουργεία και σιδηρουργεία, επομένως, όλα αυτά για να λειτουργήσουν, κάπου θα είχαν κρυμμένο ένα ζευγάρι οδοντωτών τροχών, κάπου θα υπήρχαν μηχανικοί της εποχής με δάσκαλο το Δαίδαλο. Στο παλάτι υπήρχαν ολοκληρωμένα συστήματα – εγκαταστάσεις, ύδρευσης, αποχέτευσης, θέρμανσης. Μη ξεχνάμε επίσης, το Θεό των σιδηρουργών, τον Ήφαιστο, το τεράστιο ρομπότ τον Τάλω, την σπείρα του Αρχιμήδη και από το ελικοπτεράκι του Da Vinci ενώνοντας την ζωγραφική με το τεχνικό σχέδιο να φτάσουμε στις σημερινές σύγχρονες εργαλειομηχανές C.N.C. Όλα αυτά σε κάποια εργασία προσπάθησε η Αλεξία, μηχανολόγος κι αυτή, να τα παρουσιάσει στους μαθητές της.

Δεν ξέρω αν κατά βάθος είμαι η ηρωίδα του βιβλίου μου, ίσως ναι, ίσως όχι, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Το μόνο κοινό που έχουμε σίγουρα, είναι η «κρητική κουζουλάδα», που μας ωθεί στο να κάνουμε την υπέρβαση και να ξεπερνάμε κάποιες φορές τον εαυτό μας.

Για να χαράξουμε ένα διαφορετικό, νέο κύκλο, χρειάζεται κάποιες φορές να ορίσουμε ένα νέο «Σημείο Μηδέν» το οποίο δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά είναι απαραίτητο, γιατί «η ζωή μας είναι ποτάμι και τρέχει, αν μείνει κάπου στάσιμο θα βαλτώσει», όπως γράφει στο ημερολόγιο της σε κάποια σελίδα και η Αλεξία, η οποία έκανε τη δική της επανάσταση, ενάντια στα «Πρέπει» των άλλων που την καταπίεζαν και διεκδίκησε τα δικά της «Θέλω». Τόλμησε να πατήσει εκείνο το κόκκινο κουμπάκι της επανεκκίνησης για να χαράξει ένα νέο κύκλο, όπως εκείνη πραγματικά τον ήθελε.

Το βιβλίο αυτό, είναι ένα ταξίδι στην Κρήτη και στη Ζάκυνθο, δυο νησιά τόσο διαφορετικά και τόσο ίδια και για εμένα προσωπικά πολυαγαπημένα. Ο στόχος μου δεν ήταν να γράψω ένα ροζ μυθιστόρημα που θα είχε πρίγκιπες με άσπρα άλογα ή μαύρα πολυτελή αυτοκίνητα, εξάλλου το ροζ, αν και έχω δυο κόρες ποτέ δε το συμπάθησα. Ήθελα να δώσω το κόκκινο της εσωτερικής επανάστασης πού έχει ανάγκη ο κάθε άνθρωπος να κάνει και να παρασύρει μαζί του και τους υπόλοιπους. Καμία επανάσταση, εξάλλου δεν είναι αναίμακτη.

Δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες για την ιστορία του βιβλίου, θα ήθελα να το διαβάσετε και να σχηματίσετε τη δική σας γνώμη και αν νιώσετε την ανάγκη και το επιθυμείτε να χαράξετε τους δικούς σας νέους κύκλους που θα σας χαρίσουν την ευτυχία.

Σας ευχαριστώ θερμά όλους.

Κωνσταντίνα Χαριτάκη

*Η παρέμβαση της Κωνσταντίνας Χαριτάκη για το μυθιστόρημά της, με τίτλο «Σημείο Μηδέν», έγινε στο Πολύκεντρο Νεολαίας του Δήμου Ηρακλείου, στο πλαίσιο της εκδήλωσης για την παρουσίαση του βιβλίου, την Τετάρτη 20 Ιουνίου 2018.

Για να προμηθευτείτε το βιβλίο, συμπληρώστε τη φόρμα επικοινωνίας εδώ ή καλέστε στο 6983 091 058

Πηγή: christostsantis.com