Στα χρόνια του άγριου ρατσισμού, ένα μαύρο κορίτσι μεγαλώνει στον Αμερικάνικο Νότο θέλοντας να γίνει η πρώτη μεγάλη μαύρη πιανίστα. Δεν έγινε. Κι ίσως ευτυχώς! Έγινε η μοναδική, η αγαπημένη Νίνα Σιμόν. Και το Sinnerman το πιο αγαπημένο -μου- απ’τα κομμάτια της.
Γράφτηκαν πολλά γι αυτό. Κι ακόμα γράφονται. Κυρίως για τους στίχους του. Είναι η εκ βαθέων προσευχή μιας θρησκευόμενης που ελεύθερη ένιωσε μόνο όταν ως παιδί τραγουδούσε στην εκκλησία της ενορίας της; Η έκρηξη μιας τσακισμένης γυναίκας που ένιωθε όπως έλεγε η ίδια «γυναίκα σε έναν κόσμο φτιαγμένο για άντρες και μαύρη σε ένα κόσμο φτιαγμένο για λευκούς»; Η απέχθειά της για την βαθιά αμαρτωλή Αμερική; Γιατί τη μίσησε πολύ αυτή την Αμερική. Τόσο που μετά το κάψιμο ζωντανών τριών μικρών μαύρων κοριτσιών σε μια εκκλησία του Νότου, την εγκατέλειψε για πάντα για να ζήσει αρχικά στην Αφρική και κατόπιν στη Γαλλία. Η ίδια δεν το διευκρίνισε ποτέ.
….I run to the rock, please hide me, lord
All along dem day
But the rock cried out, I can’t hide you
The rock cried out, I can’t hide you
The rock cried out, I ain’t gonna hide you guy
All along dem day
I said, rock, what’s a matter with you rock?
Don’t you see I need you, rock?
Lord, lord, lord
All along dem day
So I run to the river, it was bleedin’
I run to the sea, it was bleedin’
I run to the sea, it was bleedin’
All along dem day…
Το τραγούδι τελευταία το ακούω συνεχώς. Σχεδόν εμμονικά. Στη «μεγάλη» του εκδοχή τη δεκάλεπτη, όχι στη μικρότερη και κομψότερη με την οποία μας συστήθηκε στην τελική σκηνή του «Υπόθεση Τόμας Κράουν». Όπου η εξαίρετη αυτή performer οδηγεί την ερμηνεία της στα όρια της εξάντλησης φτάνοντας σχεδόν σε έκσταση. Και ναι, δέκα λεπτά είναι πολλά. Αλλά κάθε λεπτό απ’αυτά είναι απ’τα καλύτερα ξοδεμένα της ζωής μου.
Πηγή: pancreta