Ο Θάνος Ανεστόπουλος των Διάφανων Κρίνων ήταν μόλις 49 ετών. Πέθανε το Σάββατο τα ξημερώματα. Από καρκίνο. Μας είχε ανακοινώσει ο ίδιος την ασθένειά του ένα πρωί, πέρυσι τον Μάιο, μέσα από τη σελίδα του στο facebook. Πάθαμε σοκ.
«Θέλω να μοιραστώ μαζί σας...» ήταν ο τίτλος του post του.
Κι έγραφε: «Η πρακτική της συγκάλυψης της ασθένειάς μου περισσότερο κακό μού κάνει ψυχολογικά, παρά καλό. Επιθυμώ να αρθρώσω αυτήν την ασθένεια και να το μοιραστώ μαζί σας, παρά να συνεχίσω να αποφεύγω την αλήθεια. Πάσχω από μεταστατικό καρκίνο των οστών. O οποίος στη διάγνωσή του είναι αρκετά επιθετικός. Βρίσκομαι σε θεραπεία εδώ και τρεις μήνες περίπου. Προσπαθώ να ακούσω και να γνωρίσω το σώμα μου στη νέα αυτή κατάσταση. Ζω το στάδιο της αποδοχής αυτής της νέας καθημερινότητας που είναι γεμάτη από όμορφες και άσχημες διαπιστώσεις. Η μεγαλύτερη από αυτές μέχρι στιγμής υπήρξε η ανθρώπινη αδυναμία μα και η ανθρώπινη δύναμη».
Δεν έδειχνε όμως, ακόμα και σε εκείνη την άγρια φάση, απαισιόδοξος.
«Είμαι σε μια δύσκολη μάχη, μα νιώθω δυνατός και μαχητής και ελπίζω να βγω νικητής από αυτήν».
Δεν βγήκε ποτέ νικητής, δυστυχώς. Ενάμιση χρόνο άντεξε και μήνα τον μήνα, μέρα τη μέρα, έπεφτε.
Δεν χάθηκε όμως όλο αυτό το διάστημα, δεν εξαφανίστηκε.
Εδωσε κάποιες συναυλίες, δύο ιστορικές πέρυσι τον Σεπτέμβριο με τα Διάφανα Κρίνα στην Τεχνόπολη, μία πιο μετά στο Παλλάς και μία, τελευταία, στη Μονή Λαζαριστών, στη Θεσσαλονίκη, συγκλονιστική. Πριν από έναν-δυο μήνες.
Ο ίδιος δεν μπορούσε καν να περπατήσει, έβγαλε όλο το live καθισμένος σε έναν καναπέ επί σκηνής. Με μαγκούρα έσερνε τα αδύνατα πόδια του.
Σε αυτή τη συναυλία είπε ένα-δυο τραγούδια και ο Γιάννης Αγγελάκας.
Αμέσως μετά τον είδαν στα παρασκήνια, μόνο του στην άκρη, να κλαίει γοερά και με λυγμούς. Δεν άντεξε, έσπασε.
«Ο Θάνος θα ήθελε να βάλουμε να πιούμε», έγραψε ο Σωκράτης Μάλαμας και πολλοί τον αποχαιρετήσαμε έτσι ακριβώς, προχθές και χθες. Πίνοντας και τραγουδώντας.
Γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη τον Φεβρουάριο του 1967.
Τα Διάφανα Κρίνα σχηματίστηκαν το 1991 με τον Θάνο τραγουδιστή, συνθέτη, στιχουργό και συνιδρυτή τους.
Σφράγισαν με τα άλμπουμ τους μία εικοσαετία περίπου. Τη δική μας εικοσαετία.
Σκοτεινή μουσική και «μαύροι» στίχοι, όχι απαραιτήτως πεσιμιστικοί, δημιουργούσαν ένα πολύ dark και γοητευτικό ηχητικό περιβάλλον.
Το «Εγινε η απώλεια συνήθειά μας» (1996) και το «Κάτι σαράβαλες καρδιές» ήταν τα δύο πρώτα τους άλμπουμ, αυτά που τους τοποθέτησαν στον χάρτη της ελληνικής ροκ σκηνής.
Απέκτησαν φανατικούς φίλους, τα live τους ήταν sold out και ο κόσμος τούς ακολουθούσε πιστά. Διαλύθηκαν το 2009.
«Στη φωνή του Θάνου πνίξαμε τις λύπες. Μας συνόδευσε σε χαρές, μεθύσια, διλήμματα και καλά σφραγισμένες στιγμές της εφηβείας. Εβαλε στα παιδικά μας δωμάτια τον Μποντλέρ. Μας μίλησε με τη φωνή του Ουράνη και του Καψάλη. Είδαμε στη διάρκεια των live, που κρέμονταν από μια κλωστή, έναν σύγχρονο καταραμένο ποιητή», έγραψε κάποιος αποτυπώνοντας πλήρως την προσωπικότητα του Θάνου και πώς αυτός μας επηρέασε όλους.
«Ο Πόε ήταν ίσως η μεγαλύτερή μου αγάπη και μία από τις αιτίες που με έκαναν να αναθεωρήσω τα πάντα γύρω από τα πάντα», είχε αποκαλύψει.
Αγαπημένη του φράση, η φράση του Νίτσε «να θυμάσαι τη θνητότητά σου».
Τι άλλο έλεγε ο Θάνος σε εκείνο το σοκαριστικό του post; Εκλεινε με μια αισιόδοξη προτροπή προς όλους μας. «Θέλω να σας στείλω όλη τη θετική μου ενέργεια. Ζήστε την κάθε σας μέρα με αλήθεια, έρωτα, αγώνα και δημιουργία. Ζήστε την κάθε ημέρα σας σαν να ήταν η τελευταία σας. Γιατί συχνά στην καθημερινότητά μας μεγεθύνουμε μικρά προβλήματα παραμερίζοντας και ξεχνώντας τι σπουδαίο και μεγάλο δώρο είναι η ζωή που μας δόθηκε».
Πάντως αν βασιστούμε στα δικά του λόγια, αυτά με τα οποία ξεκίνησε τις συγκλονιστικές του συναυλίες στην Τεχνόπολη, μπορούμε να χαμογελάσουμε, έστω και πικρά.
Ο Θάνος έφυγε γιατί ήθελε να φύγει.
«Ζούμε όση ζωή θελήσουμε να ζήσουμε», είχε πει από σκηνής.
Η κηδεία του θα γίνει σήμερα αλλά οι δικοί του θέλουν να παραμείνει σε στενό κύκλο. Ας το σεβαστούμε.
Τελευταίος Σταθμός (2008)
Μουσική: Διάφανα Κρίνα. Στίχοι: Θάνος Ανεστόπουλος
«Σβήνει το φως / από τα μάτια μου / κι όλα όσα έζησα / μπρος μου περνάνε. Στέκομαι εδώ /
στον τελευταίο σταθμό / με όλα όσα αγάπησα / και πήγαν χαμένα. Δε μετανιώνω πια /
όλα ή τίποτα / δάσος και ερημιά / αυτή ήταν η ψυχή μου / πάει πια. Σαν νοσταλγώ /
πουλιά με πάν' μακριά / πόνο δεν νιώθω πια / μόνο θυμάμαι. Πάντα έλεγες / πως η ζωή είν’ στιγμές /
κύμα που σκάει σ’ ακτές / κερί που λιώνει. Δεν κόβεται στα δύο η ζωή / είναι ήλιος και μαζί βροχή /
κι ούτε για μια αιωνιότητα / δεν θ’ άλλαζα μια μέρα απ’ αυτή. Δεν κόβεται στα δύο η ζωή /
είναι κόλαση, παράδεισος μαζί / κι αυτά που έζησα / είτε άσχημα, είτε όμορφα /
ήσαν εγώ κι εσύ. Δεν κόβεται στα δύο η ζωή / είναι ήλιος και βροχή μαζί».
Του ΔΗΜ. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ
Πηγή: pancreta.gr