Ο δικός μου Σαββόπουλος άρχισε να ξεθωριάζει μετά τη Ρεζέρβα, για να χαθεί εντελώς με το Κούρεμα. Αυτό δεν σημαίνει τίποτα: τα τραγούδια μένουν.

Εντελώς υποκειμενικά, το καλύτερό του τραγούδι είναι το “Είδα την Άννα κάποτε” από το Περιβόλι του Τρελλού (1969). Για τρεις λόγους:

(1) Για τους στίχους συνολικά, και ειδικά γι’ αυτή τη στροφή:

Σβήνουν τα βήματα στη σκάλα,
Κανείς· θα πλανηθούμε μοναχοί,
Θάλασσες, πόλεις, έρημοι σταθμοί.
Αλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή,
τι να καταλάβουμε οι φτωχοί.

(2) Για το τσέλο.

(3) Επειδή, στα 25 του, ακούγεται γέρος. Επειδή, στα 25 του, θρηνεί την παιδική του ηλικία με τρόπο που δεν θα μπορούσε σήμερα: άμεσα. Επειδή, στα 25 του, έκλεινε λογαριασμούς με μια έπαρση που δεν με ξενίζει.

Ο δικός μου Σαββόπουλος είναι η δεκαετία του ’60. Καθώς δεν την έζησα παρά μόνο ως απόηχο, του οφείλω αυτή τη γλυκόπικρη αίσθηση. Για τη θέση του στην παιδική μου ηλικία και μόνο, θα τον μνημονεύω μαζί με τους άλλους “αγίους” μου, ό,τι κι αν έγινε έκτοτε, ό,τι κι αν γίνει από δω και πέρα. Γιατί όποτε επιστρέφω εκεί, στο σπίτι μας, είναι παρών. Γι’ αυτό.  

Πηγή: dimartblog