Κάποιοι φίλοι που τον είχαν δει στη δεκαετία του ’70 σε συναυλία στο εξωτερικό, μαζί με τον Meola και τον McLaughlin, μου είπαν πως τους είχε εντυπωσιάσει το γεγονός πως ο Paco έπαιζε κιθάρα χωρίς να ζορίζεται καθόλου, ενώ οι άλλοι δύο έδιναν την αίσθηση πως έκαναν αγώνα δρόμου γισ να τον φτάσουν. Το ίδιο διαπίστωσα και όταν τον είδα, δύο φορές σε συναυλίες του στην Αθήνα, στην πρώτη μαζί με τους Al Di Meola και John McLaughlin και την άλλη με το σεξτέτο του.
Ο ίδιος είχε πει σε μια συνέντευξη του, πως «έμαθε να παίζει κιθάρα, όπως τα παιδιά μαθαίνουν να μιλούν». Και ο ανήσυχος αυτός μουσικός ήθελε να μάθει πολλές… γλώσσες. Εκτός από το φλαμένκο που ήταν στο αίμα του, συνεργάστηκε με σπουδαίες προσωπικότητες της τζαζ, για να πάει το είδος της μουσικής του πολύ μακριά και να δημιουργήσει αυτό που λέγεται «Nuevo Flamenco», αλλά και Λάτιν Τζαζ. Ο Eric Clapton είχε πει για τον Paco de Lucía πως ήταν «τιτάνια φιγούρα στον κόσμο του φλαμένκο», ενώ οι πιο σοβαροί κριτικοί τον θεωρούσαν ως έναν από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες στον κόσμο.
Ο Πάκο ντε Λουθία ή Λουτσία, όπως τον λένε πολλοί στην Ελλάδα, γεννήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου το 1947 στην Αλγκεσίρας, μια πόλη κοντά στο πολύ νοτιότερο σημείο της Ισπανίας, στην επαρχία του Κάντιθ της Ανδαλουσίας. Ο Francisco Sánchez Gomes, όπως ήταν το πλήρες όνομα του, ήταν ο νεότερος από τα πέντε παιδιά του κιθαρίστα του φλαμένκο Antonio Sánchez Pecino και της Πορτογαλιδας Lúcia Gomes. Δύο από τα αδέλφια του ήταν και αυτοί μουσικοί, ο Pepe de Lucía, τραγουδιστής φλαμένκο και ο Ramón de Algeciras, κιθαρίστας του φλαμένκο. Ο Πάκο παίζοντας στους δρόμους, όταν ήταν μικρός, διαπίστωσε πως υπήρχαν πολλοί Paco και Pablo de Algeciras, και έτσι για να τιμήσει τη μητέρα του υιοθέτησε το όνομα Paco de Lucia.
Δάσκαλος του, και πολύ σκληρός μάλιστα, ήταν ο πατέρας του, ο οποίος τον έμαθε κιθάρα από τα 5 χρόνια του και τον έβαζε να μελετά 12 ώρες την ημέρα. Βλέποντας το ταλέντο του, τον στάμάτησε και από το σχολείο για να αφοσιωθεί στη μουσική. Σε ηλικία 14 ετών έκανε τον πρώτο του δίσκο με τον αδελφό του, Πέπε, και από τότε άρχισε περιοδείες με θιάσους φλαμένκο.
Το νέο στυλ στο φλαμένκο, αλλά και η επαφή του με τη τζαζ που τον έκαναν παγκοσμίως γνωστό, και κυρίως μετά τη συνεργασία του με τους κιθαρίστες Al Di Meola και John McLaughlin, τη δεκαετία του ΄70. Ακολούθησαν συνεργασίες με τον Larry Coryell, που προστέθηκε στο τρίο, μετά την αποχώρηση του Meola, τον Carlos Santana και τον Chick Corea.
Όπως έλεγε, οι συνεργασίες αυτές, με μουσικούς που υπηρετούσαν άλλα είδη, έγιναν γιατί θεωρούσε πως «η ανθρώπινη φωνή ήταν πολύ περιορισμένη» και έψαχνε νέους δρόμους στη δική του μουσική. Ο Meola, μάλιστα, είχε πει σε όσους θεωρούσαν πως ο Πάκο έχανε την ταυτότητα του παίζοντας μαζί τους τζαζ, ότι δεν αφηνει το φλαμένκο αλλά το πάει ακόμα παραπέρα. Πρόσθεσε, επίσης, πως οι τζαζίστες μαθαίνουν από αυτόν. Αντίθετα ο Paco de Lucia, έλεγε πως έμαθε πολλά από τη συνεργασία μαζί τους: «Μερικοί άνθρωποι υποθέτουν ότι μάθαιναν από εμένα, αλλά μπορώ να σας πω ότι εγώ μάθαινα απ’αυτούς. Ποτέ δεν έχω σπουδάσει μουσική, είμαι ανίκανος να μελετώ αρμονία, δεν έχω την πειθαρχία, αλλά παίζοντας με τον McLaughlin και τον Di Meola ήταν σχολείο για μένα», είχε πει σε συνέντευξη του. Αβροφροσύνες ή πραγματικότητα; Η αουσία είναι πως από εκείνη την εποχή, αν και ο Πάκο είχε «πιαστεί» στους ώμους κάποια φορά, από την ταχύτητα που έπαιζαν οι άλλοι δύο, απογείωσε την καρίερα του και του άνοιξε τους δρόμους που ήθελε για τη μουσική του πορεία.
Τα χρόνια που ακολούθησαν ο Πάκο ντε Λουθία, έκανε γνωστή τη μουσική του σε όλο τον κόσμο με συνεχείς συναυλίες. Πέθανε από καρδιακή προσβολή στις 25 Φεβρουαρίου το 2014, ενώ βρισκόταν σε διακοπές με την οικογένειά του στη Playa del Carmen, στο Μεξικό. Τα λείψανα του τάφηκαν στο νεκροταφείο της Αλγκεσίρας.
Κώστας Αναγνωστόπουλος
Πηγή: iart.gr