To πρώτο πράγμα που μαθαίνεις στον μπάλο είναι πως ο άνδρας οδηγεί και η γυναίκα ακολουθεί. Μια τέτοια συνύπαρξη προϋποθέτει όχι μόνον πως ο άνδρας έχει την εμπειρία να οδηγεί και η γυναίκα τη θέληση και τη γνώση να ακολουθεί αλλά επιπλέον πως είναι και οι δύο εξοικειωμένοι σε πολύ μεγάλο βαθμό με τα βήματα του χορού και κυρίως με τον ιδιαίτερο τρόπο ο ένας του άλλου· μπορούν να «διαβάσουν» το επόμενο βήμα του απέναντι σώματος, να ξέρουν με μια μικρή κίνηση του «ξένου» χεριού πως πρέπει να το πιάσουν για να πάνε πιο πέρα μαζί!

Παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον να παρατηρείς ζευγάρια να χορεύουν σε γλέντια όταν ο σεβντάς από τα βιογκιά (που λένε στη Σίφνο), η ένωση του κρασιού με το αίμα και η γλύκα της καλοκαιρινής συνήθως βραδιάς έχουν κάνει τις ψυχές μας να μοιάζουν με περιστρεφόμενους δερβίσηδες.

Τότε - σαν είσαι έξω από το χορό - μπορείς να καταλάβεις πόσο δεμένο ή όχι είναι ένα ζευγάρι, αν υπάρχει συνεννόηση- κατανόηση μεταξύ τους, αν έχουν μαλώσει, αν κάποιος τους έχει κουραστεί, αν αλληλοκαμαρώνονται, αν χορεύουν ο ένας για τον άλλον ή για τη φιγούρα ή για την πάρτη του.

Ανήκω στους ανεπίδεκτους μαθήσεως στους επιτηδευμένους τρόπους των ανθρώπων και δυστυχώς από επιτήδευση η εποχή μας βρίθει, μα σαν βλέπω ένα ζευγάρι να χορεύει μπάλο καλά, τιμώντας την παραπάνω αρχή χωρίς δισταγμό ή εγωισμό, τότε η ψυχή μου παίρνει φτερά από τα πόδια τους κι αρχινάει να ελπίζει πως δεν χάθηκαν όλα κάτω από τσιμεντένια σπίτια και μυαλά εφόσον υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που βρίσκουν τον τρόπο να χορεύουν τόσο αρμονικά.

Είναι κοινή μας γνώση πως δεν είναι εύκολο κάτι τέτοιο· πολλή ανασφάλεια, κακώς εννοούμενη υπερηφάνεια, περισσευούμενη ανάγκη επιβολής στον άλλον λόγω πολυετούς επιβολής άλλων σε εμάς.

Ωστόσο όλα τα έργα, σπουδαία και μη, έχουν μοιρασμένους ξεκάθαρα τους ρόλους και η από κοινού ζωή μας είναι το έργο με τους καλύτερους, τους πιο ενδιαφέροντες – αρκεί να μην τους μπλέκουμε. Αρκεί να μη φοβόμαστε μήτε να αυτό-υποτιμούμαστε από τον τρόπο του ζευγαρωτού χορού και να επιτρέπουμε με ψυχής τε και σώματος συναίνεση στον άνδρα να οδηγεί και στη γυναίκα να ακολουθεί… αλλιώς «ο μπάλος» δε χορεύεται.

Το παραπάνω το αφιερώνω σε δυο ανθρώπους που δεν συνάντησα δια ζώσης ποτέ, τη Χριστιάνα και το Χρήστο, οι οποίοι ίσως και να μην είναι ζευγάρι στη ζωή, όμως ο μπάλος που χορεύουνε στο παρακάτω video είναι από τους πιο αρμονικούς που έχω δει στα «χορευτικά» μου χρόνια και μου αποκαλύπτει μια σπάνια ευγένεια ψυχής μέσα από τα χαμόγελα τους.

Πηγή: enfo.gr