«Μερικά πράγματα καμιά φορά, δοκιμάζουν σκληρά τον ορθολογισμό μου».

Την ίδια στιγμή που το σκέφτηκε, έκανε κι έναν μορφασμό σαν να μετάνιωσε και να θέλησε να πάρει τη σκέψη του πίσω.

Είχε αφεθεί να κοιτάζει έξω από το  παράθυρο. Ο προ ολίγου ηλιόλουστος ουρανός είχε σκοτεινιάσει από βαριά γκρίζα σύννεφα. Είχε απλωθεί  έτσι ξαφνικά κι ένα παγωμένο αεράκι, από αυτά που κάνουν τα γυμνά μπράτσα ν’ ανατριχιάζουν από το σημείο που  προβάλουν κάτω απ’  το κοντομάνικο, λόγω ανοιξιάτικου Απρίλη, μπλουζάκι. Η ατμόσφαιρα μύριζε ήδη βροχή. Ερχόταν μπόρα από κάπου μακριά.

«Μεγάλη Παρασκευή, γιε μου, βρέχει πάντα γιατί κλαίει η Παναγιά!»

Παλιότερα, κάθε που άκουγε  τα λόγια της χαμογελούσε ειρωνικά και την άρχιζε στο δούλεμα. Απολάμβανε  τον τρόπο που αντιδρούσε η θρησκόληπτη μάνα στις λοιδορίες του άθεου γιου της. Τον έβρισκε τόσο αστείο.

Εδώ και μερικά χρόνια, εκείνη δεν είναι πια εδώ. Τα λόγια της ωστόσο, του έρχονταν στη μνήμη κάθε τέτοια μέρα. Βλέπεις, δεν θυμάται μεγαλοπαρασκευή που να μη ρίξει έστω και μια τόση δα, φευγαλέα βροχή.

Την αισθανόταν σαν να στέκεται απέναντί του και να μειδιά ειρωνικά. Τώρα πλέον δεν σταυροκοπιέται και δεν προσεύχεται για πάρτη του, για να συγχωρέσει ο θεός της τη δική του ασέβεια. Απλά την νοιώθει σαν  να τον κοιτάζει, χαμογελώντας με ειρωνεία. Βλέπεις, εκείνη έχει πια την απάντηση που ο ίδιος δεν έχει. Κι ας προσποιείται πως δεν τον ενδιαφέρει, πως τάχει όλα λυμένα κι ότι του αρκούν οι απαντήσεις που του δίνει είτε η επιστήμη είτε οι αισθήσεις του. Κι όμως, ο αρχέγονος φόβος είναι και γι’ αυτόν παρών. Ό,τι κι αν ισχυρίζεται, κατά βάθος το ξέρει.

«Λες; Μπα, είναι μάλλον που γερνάω».

Έτριψε με τις παλάμες του τα ανατριχιασμένα μπράτσα του. Τράβηξε το συρόμενο παράθυρο για να το κλείσει. Τελευταία στιγμή άφησε μια χαραμάδα ανοιχτή, για να παραμείνει στα ρουθούνια του η μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα στον ακάλυπτο κι εκείνο το αδιάκριτο άρωμα που άφηνε το ζουμπούλι στο μπαλκόνι του κάτω διαμερίσματος.

Dj της ημέρας, η Κατερίνα Επιτροπάκη

Πηγή: dimartblog